ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

หลายปีมานี้ท่านเจ้าบ้านสกุลซู ซูเถี่ยโถว ได้เลื่อนตำแหน่งพรวดพราด จากทหารรักษาประตูเมืองตัวเล็กๆ ในอดีตมาเป็นหนึ่งในนายกองผู้ห้าวหาญแห่งชายแดนตะวันตก ได้รับตำแหน่ง ‘นายทัพแนวหน้าปีกขวาประจำกองทัพสกุลหร่วนแห่งชายแดนตะวันตก’ อย่างเป็นทางการ

นายทัพแนวหน้าผู้นี้เก่งกล้าสามารถยิ่งนัก มีทหารห้าพันนายอยู่ใต้บัญชาการ ห้าร้อยนายในนั้นเป็นทหารประจำตัวที่ติดตามซูเถี่ยโถวอย่างจงรักภักดีมานานปี นับเป็นกองกำลังที่ซุ่มโจมตีได้คล่องแคล่วยืดหยุ่นที่สุดในค่าย

ยามนี้ทหารประจำตัวห้าร้อยนายของซูเถี่ยโถวกำลังยืนล้อมเป็นวงกลมขนาดใหญ่ ส่งเสียงกู่ร้องอย่างตื่นเต้น…

“น้องสาวอัดมันเลย!”

“โจมตีเป้ามัน! โจมตีเป้ามัน!”

“วานรขโมยท้อ! ใช้กระบวนท่าวานรขโมยท้อ!”

นกนิสัยตามคนเลี้ยง ทหารนิสัยตามผู้บังคับบัญชาอย่างที่โบราณว่าไว้จริงๆ

“หนวกหู!” จากที่กำลังควงดาบเล่มใหญ่รุกไล่คู่ต่อสู้จนถอยกรูดอย่างคล่องแคล่วดุดัน ซูเสี่ยวเตาทนไม่ไหวอีกต่อไป นางปักปลายดาบลงกับพื้นดังฉึก ยกมือเท้าเอวตวาดลั่นอย่างหงุดหงิด “นี่เป็นการประลองยุทธ์อย่างเคร่งเครียดจริงจังนะ ทำราวกับข้ากำลังอัดคนตามตรอกเล็กๆ ไปได้ ถ้าอย่างไรก็เอากระสอบมาคลุมหัวอีกฝ่ายแล้วค่อยตีไปเลยสิ พวกเจ้าเห็นซูเสี่ยวเตาผู้นี้เป็นคนไร้ความละอายแก่ใจหรือไร!”

รอบตัวพลันเงียบกริบไปทันที ทุกคนไม่กล้าหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ ต่างปิดปากเงียบเป็นจักจั่นฤดูหนาวแต่โดยดี

ซูเสี่ยวเตาในวัยสิบหกปีมีใบหน้าขาวเนียนราวกับหยก รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น เรือนผมยาวสีดำสนิทขมวดมุ่นเป็นมวยซาลาเปาซ้ายขวาสองข้างอย่างน่าเอ็นดู ใบหูขาวผ่องห้อยต่างหูห่วงหยก ชุดสีเขียวอ่อนที่สวมอยู่ดูสดใสน่ารัก น่าเสียดายที่กิริยายกมือซ้ายเท้าเอว มือขวาปักดาบลงกับพื้นดูดุดันน่ากลัว ทำลายภาพรวมอันสดใสราวกับดอกบัวตูมนี้จนแทบหมดสิ้น

“แค่กๆ น้องสาว พวกพี่ๆ ก็แค่กลัวเจ้าเสียเปรียบเท่านั้นเอง” ทหารร่างกำยำนายหนึ่งลูบหัวตนเองเก้อๆ พลางยิ้มประจบ

“นั่นสิๆ พวกพี่ๆ ไม่มีเจตนาอื่น น้องสาวอย่าโกรธไปเลย!”

“ไอ้เจ้าจินซย่าหลิวคนนี้มันต่ำช้า รู้จักกระบวนท่าสกปรกหมดแหละ พวกพี่ๆ กลัวว่าเจ้าจะมัวแต่ห่วงประลอง แล้วเปิดช่องว่างให้มันใช้กระบวนท่าต่ำช้า ถ้าน้องสาวเพลี่ยงพล้ำจนเกิดบาดเจ็บไปจะทำอย่างไรเล่า”

“นั่นสิๆ จินซย่าหลิว หากน้องสาวผมหลุดแม้แต่เส้นเดียวล่ะก็ ระวังหนังเจ้าไว้ให้ดี!”

ชายร่างบึกบึนที่เป็นคู่ประลองของซูเสี่ยวเตาแทบร้องไห้ “นี่ๆ ไม่ต้องเรียกชื่อข้าบ่อยนักก็ได้ ข้าเองก็ไม่ได้อยากชื่อนี้เหมือนกันนั่นแหละ ข้าชื่อซย่าหลิวก็จริง แต่นิสัยไม่ต่ำช้า* เสียหน่อย!”

แค่ต้องมาประลองยุทธ์กับน้องสาวผู้เป็นที่รักใคร่เอ็นดูของทุกคนก็เครียดจะตายอยู่แล้ว เจ้าบ้าพวกนี้ยังมาคอยซ้ำเดิมเขา มีมโนธรรมกันบ้างหรือไม่นะ

“ยังจะมาบอกว่าไม่ต่ำช้าอีก คราวก่อน ‘ภาพวังวสันต์* สิบสองม้วน’ ของอาจารย์ฮวาชุนซินที่ข้าอุตส่าห์ซื้อมาแพงๆ เจ้ายังเอาไปแล้วไม่คืนเลยไม่ใช่หรือ”

“อะไรคือคราวก่อน ข้าเพิ่งจะยืมจากเจ้าไปเมื่อวานซืน…”

“นั่นอย่างไร! ที่แท้เจ้าก็ยังไม่ได้คืน ข้าลงชื่อยืมเป็นคนที่สอง โจวจื่อรับปากไว้แล้วด้วย เร็ว รีบคืนมาเลย!”

“อะไรคือเจ้าเป็นคนที่สอง ข้าบอกกล่าวกับโจวจื่อไว้ตั้งแต่เมื่อแปดร้อยปีก่อนแล้ว คนที่สองคือข้าต่างหาก!”

“โจวจื่อ เจ้านี่มันเหลือเกินเลยจริงๆ หนังสือภาพเล่มเดียวรับปากจะให้ยืมไว้ทั้งหมดกี่คนกันแน่ เจ้าบอกข้าชัดๆ ว่าข้าเป็นคนที่สอง!”

ทหารที่ชื่อโจวจื่อหงอยไปถนัดตา เปลี่ยนสถานะจากชายหนุ่มกลายเป็นเป้าถูกรุมไปในทันที

เสียงเอะอะอึงคะนึงของพวกเขาทำเอาซูเสี่ยวเตาปวดหัว นางกลอกตาตลบใหญ่ ก่อนจะงึมงำกับตนเอง “อะไรกันนี่ เป็นบุรุษแท้ๆ แต่กลับพูดมากยิ่งกว่าสตรี ตอนนี้ยังจะประลองอีกหรือไม่”

ดูท่าคดีเลือดหนังสือภาพเริงโลกีย์จะไม่ยุติลงง่ายๆ นางจึงแบกดาบเล่มใหญ่เดินอาดๆ ออกจาก ‘ที่เกิดเหตุ’ แต่เพิ่งจะเดินออกมาจากค่ายก็เห็นภาพแปลกประหลาดที่ชวนให้ฉงนสงสัยอย่างยิ่งเข้าเสียก่อน…

“หือ?” นางกะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ขยี้ตา เพราะคิดว่าตนเองตาฝาด

ลมพัดแรง เมฆลอยลิ่ว ก้อนหญ้าที่ม้วนกลมๆ กลิ้งไปตามพื้นดิน

บุรุษร่างสูงสง่าผู้หนึ่งยืนปักหลักอยู่ด้านนอกค่าย ผมยาวดกดำมัดรวบไว้ด้วยรัดเกล้าหยก ดวงหน้ายิ้มละไมดูงดงามทรงเสน่ห์สะกดใจ เขาสวมชุดยาวสีน้ำเงิน คาดเอวด้วยเข็มขัดหยกขาว รองเท้าหนังกวางที่ใช้ดิ้นเงินดิ้นทองปักเป็นลวดลายงดงามเหยียบอยู่บนพื้นทรายสีเหลืองอย่างมั่นคงและงามสง่า

ที่น่าทึ่งยิ่งไปกว่านั้นคือเสื้อคลุมสีดำที่ห่มอยู่บนไหล่กว้าง ปักลายกล้วยไม้ป่าเล็กๆ ไว้ตรงขอบอย่างละเอียดประณีต ประดับคอปกด้วยขนจิ้งจอกเงินหายากที่ราคาแพงลิ่ว

ชายหนุ่มรูปงามยิ้มให้นางกว้างขึ้น เรียวปากสวยขยับน้อยๆ เพื่อเอ่ยอะไรบางอย่าง…