ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

ชายหนุ่มรูปงามผู้ถูกตราหน้าเป็น ‘คนโง่’ ไปทันทีหางตากระตุกเล็กน้อย คราวนี้แม้แต่รอยยิ้มที่แสนภาคภูมิใจยังฝืนยิ้มไม่ออก

ลูกตาของแม่นางน้อยผู้นี้ถูกลาคาบไปแล้วใช่หรือไม่ ตอนอยู่ในเมืองหลวง เขาเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์แห่งจวนแม่ทัพ แค่อมยิ้มพลางปรายตามองนิดเดียวก็ทำให้คนอื่นหลงจนเข่าอ่อนไปตามๆ กัน ทั้งยังเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งชายแดนตะวันตกที่ราชสำนักแต่งตั้ง เหตุใดพอมาอยู่ต่อหน้านางเขาถึงได้กลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างเช่นนี้

หร่วนชิงเฟิงโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้ว เขาขยับคอเสื้อคลุมขนจิ้งจอกที่อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าผูกแน่นเกินไป คิ้วดกหนาเลิกสูง “แม่นางไม่มีมโนธรรมเอาเสียเลย รู้ทั้งรู้ว่าร้านนั้นโกงลูกค้ายังจะให้ข้าไปอีกหรือ”

“เจ้าบอกเองว่าอยากไปหอสุราที่ดีที่สุดของชายแดนตะวันตก ข้าบังคับให้เจ้าไปหรืออย่างไร” ซูเสี่ยวเตาเองก็ฉุนขึ้นมาเหมือนกัน “หนุ่มหน้าขาวอย่างเจ้านี่พูดจาอย่างไรกันนะ จงใจหาเรื่องชวนทะเลาะใช่หรือไม่ ดี! มาเลยๆ ข้ากำลังกลุ้มอยู่พอดีว่าเช้านี้ยังไม่ได้วิวาทให้สาแก่ใจสักยก หากเข้ามาข้าก็จะสนองให้!”

เขายืนปากอ้าตาค้างไปทันที

แม่นางน้อยคนนี้หน้าตาออกจะสวยงามน่ารัก เหตุใดถึงได้พูดจากระโชกโฮกฮาก กิริยาก้าวราวดุดันเช่นนี้

จำได้ว่าหลายปีก่อนตอนที่ตามท่านพ่อมาตรวจตราค่ายที่ตั้งกองทัพ มองไปทางใดก็เห็นดอกไม้ขาวบานสะพรั่ง ผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส บุรุษแข็งแกร่งดังขุนเขา สตรีนุ่มนวลดุจสายน้ำ ไม่เห็นจะดุร้ายเช่นนี้เลยนี่นา

หร่วนชิงเฟิงรำพึงกับตนเอง แล้วอดเจ็บปวดกับสัจธรรม ‘สายน้ำไหลเลยแล้วไม่คืนหวน ใดใดล้วนเปลี่ยนแปรไม่จีรัง’ ไม่ได้

“นี่! ตกลงจะตีกันหรือไม่”

เขาทำหูทวนลม จมจ่อมอยู่กับความสะท้อนใจ

“นี่! ยืนเหม่ออะไรอยู่ได้” ซูเสี่ยวเตาตะโกนพลางกระทืบเท้าเหยงๆ แต่เขากลับไม่มีท่าทางใดๆ ตอบโต้ ความโมโหที่พองตัวขึ้นมาจึงสลายตัวไป

เฮ้อ…น่าเบื่อชะมัด ดูท่าจะเจอคนปัญญาอ่อนเข้าจริงๆ แล้วข้าจะเอาเรื่องเอาราวคนปัญญาอ่อนให้ได้อะไรขึ้นมา

นางส่ายหน้าพลางแบกดาบเดินจากไป

กว่าหร่วนชิงเฟิงจะได้สติกลับมา เบื้องหน้าก็เหลือแต่ลมที่เต็มไปด้วยฝุ่นทราย ก้อนหญ้าที่เมื่อครู่กลิ้งมาจากฝั่งซ้ายกลิ้งย้อนมาจากฝั่งขวาใหม่…

พลบค่ำวันนั้น ซูเสี่ยวเตาเดินกลับไปกลับมาหน้าประตูบ้านสกุลซู เฝ้ารออยู่นาน สุดท้ายคนที่มาคือหวังร่างใหญ่ หนึ่งในทหารประจำตัวของซูเถี่ยโถว

“น้องสาว หัวหน้าบอกว่าคืนนี้ต้องไปร่วมงานเลี้ยงที่หอบานสะพรั่ง เลยจะไม่กลับมากินข้าวเย็น ให้เจ้ากับแม่นมกินให้อิ่ม ไม่ต้องรอ”

แย่แล้ว หากรู้ว่าท่านพ่อจะไม่กลับมากินข้าวเย็น วันนี้นางคงไม่ออกไปไหน แล้วทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยอยู่กับบ้านแทน เฮ้อ…ตอนนี้สายเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้แม่นมจะโกรธสักเพียงไร

“ขอบคุณมากพี่หวัง ข้าเข้าใจแล้ว” ซูเสี่ยวเตาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วจำต้องเดินคอตกลากเท้าหนักอึ้งเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็ปิดประตูลง

“คุณหนู ในที่สุดก็กลับมาเสียที…ตายแล้ว เหตุใดเสื้อผ้าถึงได้สกปรกมอมแมมถึงเพียงนั้น ผมเผ้าก็หลุดลุ่ย ไหนจะคราบน้ำตาบนแก้มอีก เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ!” ป้าอาฮวายกถาดใส่กับข้าวออกมา พอเห็นดังนั้นก็สูดหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความตกใจ แล้วรีบวางอาหารลง เอื้อมมือมาจับนางไว้ “คุณหนู ไปทะเลาะกับใครมาอีกแล้ว หรือไปขลุกอยู่กับพวกห่ามๆ ในค่าย โอ๊ย เหตุใดนายท่านถึงไม่มาดูแลบ้างนะ ชายหญิงพออายุเจ็ดขวบก็นอนฟูกเดียวกันไม่ได้ ปีนี้คุณหนูอายุสิบเจ็ดเข้าไปแล้ว…”

“สิบหกกับอีกเจ็ดเดือนต่างหาก” นางทำตัวหด แต่ยังไม่วายเอ่ยแย้ง

“ก็ใกล้จะสิบเจ็ดแล้วล่ะเจ้าค่ะ” ป้าอาฮวาสาดน้ำเย็นใส่อย่างไม่เกรงใจ ทำลายความพยายามที่จะทำตัวบอบบางของนางลง “คุณหนู ไม่ใช่ว่าแม่นมขี้บ่น แต่เด็กสาวทั่วไปพออายุได้สิบสี่สิบห้าก็มีคู่หมายแล้ว นายท่านอาลัยไม่อยากให้ท่านออกเรือนเร็ว จนป่านนี้เลยยังไม่ยอมมองหาคู่ครองให้ท่านเสียที แต่คุณหนูจะไม่ดูแลตนเองอย่างนี้ไม่ได้…”

“คู่หมายอะไรกันเล่า” ในที่สุดซูเสี่ยวเตาก็ทนต่อไปไม่ไหว เถียงกลับฉุนๆ “มีคู่หมายและแต่งงานไปมีอะไรดี แต่งงานแล้วต้องอยู่เหมือนถูกปล้น ต้องให้ฝ่ายชายทั้งเงินทั้งร่างกาย อีกทั้งยังต้องไปกตัญญูพ่อแม่สามี ดูแลน้องสามี คลอดลูกเลี้ยงลูก หาอนุเข้าบ้าน…ได้ใช้ชีวิตสบายๆ ไม่ชอบ ดันวิ่งโร่เข้าไปอยู่บ้านคนหนึ่งอย่างคนต่ำศักดิ์ เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด นึกว่าข้าเสียสติหรือไร”

แม่นมฟังคำพูดของนางแล้วลมแทบจับ เอ่ยถามปากคอสั่น “คะ…คุณหนูพูดจาเช่นนี้ได้อย่างไร หากใครได้ยินแล้วเอาไปลือข้างนอก คงไม่มีคนกล้ามาสู่ขอแน่ๆ”