ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

หร่วนชิงเฟิงถอนหายใจ แล้วเป็นอีกครั้งที่เกิดความคิดว่าจะต้อง ‘หาวิธีปรับเปลี่ยนฟื้นฟูวิถีความเป็นอยู่อันดีงามของราษฎรในชายแดนตะวันตก’ ให้ได้

“จะว่าไป…” หลังจากปล่อยให้นางลากเดินสักครึ่งถนน เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “นี่แม่นางจะพาข้าไปที่ใด”

“สอนเจ้าใช้ชีวิตในชายแดนตะวันตกให้รอดกลับเมืองหลวงอย่างไม่บุบสลายน่ะสิ” ซูเสี่ยวเตาลากเขาไปหาแผงขายเกี๊ยวที่ตั้งอยู่ตรงหัวถนนอย่างไม่ฟังเสียง “นั่งลง ท่านปู่ปา รบกวนขอเกี๊ยวน้ำไส้เนื้อสองชาม เอาเผ็ดๆ ใส่ต้นหอมซอยกับน้ำแกงเยอะๆ”

“เอ่อ…” หร่วนชิงเฟิงก้มหน้าลงมองโต๊ะไม้เรียบง่ายที่เห็นได้ชัดว่าเช็ดไม่สะอาดนัก แล้วทำท่าลังเล “แม่นาง เมื่อครู่ผู้น้อยบอกว่าไม่มีเงินแล้วก็จริง แต่พอจะมีเศษเหรียญทองแดงติดตัวอยู่สองพวง ข้าว่าร้านเล็กๆ ข้างหน้านั่น…”

“เจ้าจะบอกว่าเจ้าตั้งใจใช้เหรียญทองแดงสองพวงที่เหลือติดตัวให้หมดในคืนนี้อย่างนั้นหรือ”

พอถูกนางตวัดสายตามองมา คำว่า ‘ใช่’ บนริมฝีปากก็ผิดเพี้ยนกลายเป็น ‘…เปล่า’ ไปเสียได้

“นับว่าเจ้ายังไม่เกินเยียวยา” นางพยักหน้าหงึกๆ อย่างพึงพอใจ หยิบตะเกียบสองคู่จากในกระบอกออกมาใช้แขนเสื้อเช็ดลวกๆ แค่สองที ก่อนจะยื่นให้เขาคู่หนึ่ง “เอ้า!”

มือใหญ่เรียวยาวยื่นค้างอยู่กลางอากาศ ร้องห้ามไม่ทัน สุดท้ายก็ต้องรับตะเกียบ แล้วล้วงผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ์ในแขนเสื้อออกมาเช็ดซ้ำอีกครั้งอย่างพิถีพิถัน ก่อนจะพับผ้าเป็นรูปสี่เหลี่ยมเล็กๆ วางลงบนโต๊ะ แล้ววางตะเกียบไว้บนผ้าอย่างระมัดระวัง

ซูเสี่ยวเตาเห็นแล้วคันไม้คันมือ อยากต่อยคนขึ้นมาตงิดๆ

ทั้งที่เขามีบุคลิกสูงส่งสง่างามคู่กับหน้าตาคมคายแท้ๆ แต่เหตุใดการกระทำถึงได้นุ่มนิ่มเช่นนี้นะ

“แม่นางจะให้ข้าช่วยเช็ดหรือไม่” เห็นนางจ้องตนเองเขม็ง เขาก็เข้าใจผิด จึงถามยิ้มๆ

“ไม่ต้อง!” มือเล็กขาวเนียนกระแทกตะเกียบลงกับโต๊ะดังป้าบ ก่อนจะพูดอย่างห้าวหาญ “เกิดเป็นคนต้องดื่มสุราชามโตๆ กินเนื้อชิ้นใหญ่ๆ อย่าสนใจเรื่องหยุมหยิม เช่นนี้ถึงจะสะใจ!”

“เกี๊ยวน้ำมาแล้ว” ท่านปู่ปายิ้มแย้มยกเกี๊ยวน้ำชามใหญ่มาวางลงตรงหน้าสองหนุ่มสาวคนละชาม น้ำมันพริกสีแดงฉานกับตัวเกี๊ยวขาวพิสุทธิ์ลอยอยู่ในน้ำแกงควันฉุย ยิ่งได้ต้นหอมซอยหนึ่งกำมือมาช่วยชูกลิ่นก็ยิ่งทำให้ท้องร้องจ๊อก

“ฮ้าด…ชิ่ว!” หร่วนชิงเฟิงที่สำลักกลิ่นน้ำมันพริกจามออกมาพรืดใหญ่ รีบยกแขนเสื้อขึ้นป้องปากแทบไม่ทัน

“เจ้าไม่กินเผ็ดหรือ” นางปรายตามอง

“กินๆ” เขาตัดสินใจมุ่งมั่น

“เช่นนั้นก็กินเลย ไม่ต้องเกรงใจ” เด็กสาวคีบเกี๊ยวตัวใหญ่ใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างมีความสุข ไม่ทันไรริมฝีปากจิ้มลิ้มก็แดงไปด้วยน้ำมันพริก สีหน้าสะท้อนให้เห็นความอิ่มเอมใจ

หร่วนชิงเฟิงถือตะเกียบเงื้อง่าเหนือชามใบใหญ่ที่มีน้ำมันสีแดงลอยฟ่องอยู่หลายครั้งก็ยังหามุมที่กล้าจุ่มปลายตะเกียบลงไปไม่ได้เสียที สุดท้ายท่านปู่ปาที่อยู่อีกทางทนมองต่อไม่ไหว จึงยื่นช้อนแกงมาให้เงียบๆ

เฮ้อ…กินแกงกินบะหมี่ในเมืองชายแดนตะวันตกนี่ไม่มีใครใช้ช้อนกันหรอก มีแต่คีบเนื้อกินจนหมดแล้วใช้สองมือยกชามขึ้นมาซดน้ำแกงอึกใหญ่ๆ ต้องอย่างนี้สิถึงจะอร่อย!

แต่ชายหนุ่มคนนี้ดูเป็นลูกผู้ดีมีสกุลที่เพิ่งมาชายแดนตะวันตก ควรอยู่หรอกที่จะไม่คุ้นเคย

หร่วนชิงเฟิงหันไปยิ้มให้ชายชราอย่างซาบซึ้ง ก่อนจะใช้ช้อนตักเกี๊ยวที่มีขนาดใหญ่จนน่าตกใจขึ้นมาตัวหนึ่ง กัดกินช้าๆ อย่างสุภาพเรียบร้อย พอเกี๊ยวแป้งบางนุ่มลื่นไส้อร่อยชุ่มฉ่ำและหอมพริกเข้าปาก เขาก็อดจะเลิกคิ้วไม่ได้ “เอ๊ะ?”

“เป็นอย่างไร”

“อร่อย” ดวงตาเรียวยาวเป็นประกาย ขณะเอ่ยชมยิ้มๆ

“ข้าก็ว่าอย่างนั้น” ซูเสี่ยวเตาทำท่าภูมิอกภูมิใจ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปลดเสียงกระซิบอย่างลับๆ ล่อๆ “อีกทั้งยัง…”

อยู่ๆ ร่างเล็กก็โน้มกายเข้ามาเป่าลมหายใจหอมรวยรินดุจกลิ่นกล้วยไม้ใกล้ๆ ติ่งหูกับต้นคอไวสัมผัสของเขาเสียววาบ หัวใจปั่นป่วนอย่างไร้สาเหตุ ความคิดสับสนยุ่งเหยิง ใบหน้างามสง่าร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ “อีก…อีกทั้งยังอะไร”

“อีกทั้งยังชามละแค่สามอีแปะเท่านั้น” พูดจบนางก็ตบบ่าเขาอย่างตื่นเต้นดีใจ “ยอดไปเลยใช่หรือไม่”

“แค่กๆๆๆ” น้ำมันพริกในปากทะลักเข้าไปในหลอดลม เขาสำลักเสียจนดวงหน้าคมคายแดงก่ำพอๆ กับน้ำแกงในชาม เหมือนต่างสะท้อนกันและกันให้แดงสุกใสขึ้นไปอีก

“เฮ้! เป็นอะไร เป็นอะไรไป” ซูเสี่ยวเตารีบช่วยตบหลังให้

“พอแล้วๆ” เขาไอโขลกพลางเค้นเสียงออกมา ใบหน้าคมคายดูไม่จืด “ข้าหายแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

ไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กสาวรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางอย่างนางจะมือหนักจนน่าตกใจ หากยังถูกนางตบแรงๆ เช่นนี้ต่อไป ไม่ตายก็คงพิการ