ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“การสังเกตว่าเจ้าบ้านชอบไม่ชอบกินสิ่งใดไม่ใช่หน้าที่ที่เจ้าควรทำหรอกหรือ” เยียนชิงหลางมองนางเงียบๆ เมื่อครู่อวี้หมี่ยังฮึดฮัดขัดใจอยู่เล็กน้อย แต่เวลานี้พูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง

พระจันทร์ลอยสูง เครื่องบอกเวลาน้ำหยดติ๋งๆ ทั้งในและนอกเรือนถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงบ คนหนึ่งสั่งสอนอบรมด้วยท่าทางลุ่มลึกอ่านยาก อีกคนรู้สึกละอายแก่มโนธรรมอย่างสุดซึ้งที่ตนไม่เป็นมืออาชีพพอ

“ท่านแม่ทัพใหญ่กล่าวถูกแล้ว” ผ่านไปนานเนิ่น อวี้หมี่ถึงค่อยเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าสะท้อนให้เห็นว่าผ่านการใคร่ครวญมาอย่างจริงจัง “บวชเป็นพระหนึ่งวันก็ต้องตีระฆังหนึ่งวัน เข้าไปครองเวจแต่ไม่อึเป็นพฤติกรรมน่าละอาย หนึ่งเดือนหลังจากนี้ข้าน้อยจะตั้งใจทำอาหาร ไม่ให้ท่านแม่ทัพใหญ่ผิดหวังเป็นอันขาด”

ปณิธานดีเยี่ยม แต่คำเปรียบเปรยที่ใช้ออกจะอุจาดเกินไปหน่อยกระมัง…

เยียนชิงหลางยกมือนวดขมับ พูดอะไรไม่ออกอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็โบกมือตัดบท “ดึกแล้ว ไปพักผ่อนเถิด”

“เจ้าค่ะ” ราวกับได้ปลดภาระหนักอึ้งเมื่อได้ยินประโยคนั้น นางยิ้มแฉ่งกระโดดลงจากเก้าอี้ “คืนนี้ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดหลับให้สบาย เช้าวันพรุ่งนี้ท่านจะต้องมองข้าน้อยใหม่แน่นอน”

เขามองเด็กสาวผู้สดใสร่าเริง ประกายแสงเล็กๆ วาบขึ้นในดวงตา “อืม”

อวี้หมี่วางแผนงานในหัวอย่างตั้งอกตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะทำจานเด็ดจานไหนมากอบกู้เกียรติยศและศักดิ์ศรีแม่ครัวของตนกลับมาดี จังหวะที่เท้าเล็กๆ กำลังจะก้าวออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง

“เสี่ยวหมี่”

“หือ?” นางหันขวับไปมอง

“พรุ่งนี้ตอนเที่ยงข้าจะอยู่ในค่าย”

“หา?” เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ มองอีกฝ่ายอย่างงุนงง

“เตรียมอาหารให้มากหน่อย เพราะรองแม่ทัพทุกนายก็อยู่กันครบหมด” เขาบอกเนิบๆ

อวี้หมี่นิ่งงันเป็นอันดับแรก ก่อนจะลิงโลด นี่เขากำลังหยิบยื่นโอกาสสำคัญให้นางได้แสดงฝีมือสินะ

“พวกนั้นเป็นคนทางเหนือทุกคน” เขาเปรยขึ้นลอยๆ อีกประโยค

ท่านแม่ทัพใหญ่กำลัง…แนะแนวทางให้ข้าอยู่ใช่หรือไม่

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ” นางส่งยิ้มสดใสเป็นประกายให้ชายหนุ่ม ดูอ่อนหวานน่ารักราวกับดอกกุ้ยเล็กๆ แย้มกลีบผลิบาน “ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดวางใจ พรุ่งนี้รอดูผลงานข้าได้เลย!”

เยียนชิงหลางมองนางกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดออกไปด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า แล้วนั่งเหม่ออย่างนั้นอยู่นาน…

เช้าวันรุ่งขึ้น ด้านหน้าเยียนชิงหลางมีโจ๊กข้าวเมล็ดสั้นร้อนๆ บรรจุอยู่ในหม้อดิน หมั่นโถวข้าวโพดขนาดเท่าฝ่ามือสี่ห้าก้อน อกห่านทับทิมสีแดงสดกลิ่นหอมฉุยหนึ่งจาน ยำสาลี่แตงกวาฝอย นอกจากนั้นยังมีน้ำแกงเป็ดใส่ตังกุยชามโต น้ำแกงใสแจ๋ว ทว่ารสชาติเข้มข้นยิ่ง

เขามองอาหารเช้าหอมกรุ่นแตะจมูก แต่ละอย่างเป็นอาหารง่ายๆ แต่เข้ากันได้อย่างลงตัว รอยยิ้มวาบขึ้นในดวงตาคม หากแต่เขาไม่ได้ลงมือกินทันที “นางเล่า”

“แม่นางอวี้ยังยุ่งอยู่ในโรงครัวเล็กเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะหยิบขนมหัวกลวงที่ยังกรุ่นไอร้อนขึ้นมา พลางถามลอยๆ คล้ายไม่ใส่ใจ “นางกินหรือยัง”

“ยังเจ้าค่ะ” เจี้ยนหลันรีบพูดต่อเมื่อเห็นว่ามือของเจ้านายชะงัก “ตอนบ่าวเดินออกมา เห็นแม่นางอวี้กำลังทาซีอิ๊วบนซี่โครงแกะ ในเตาติดไฟแรง น่าจะเตรียมทำแกะย่างเจ้าค่ะ”

“อืม” เขาหลุบตาลง แล้วเริ่มกินอาหารเช้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย