ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

เจี้ยนหลันถอยออกไปเงียบๆ ให้เจี้ยนจู๋ผู้มีหน้าที่รับใช้ประจำรินชาให้เจ้านาย

“ท่านแม่ทัพใหญ่” เจี้ยนจู๋ผู้มีความเย่อหยิ่งสะท้อนอยู่บนใบหน้างดงามลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด

“หืม?”

“นายท่าน แม่นางอวี้คนนี้ท่าทางไม่รู้ความเอาเสียเลย นางเข้าจวนมาทำอาหารให้ท่านกินโดยเฉพาะ ตามหลักแล้วควรต้องยกมาให้ท่านด้วยตนเอง แต่นี่กลับเรียกใช้เจี้ยนหลันอย่างไม่เกรงใจ พวกเราเหมย หลัน จู๋ จวี๋ เป็นสี่สาวใช้ขั้นเอกในจวน ไม่ใช่ให้แม่ครัวเล็กๆ อย่างนางมา…”

เยียนชิงหลางชะงัก แล้วเหลือบมองนางด้วยสายตาเฉยชา เจี้ยนจู๋หน้าถอดสี รีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“บ่าวพูดจาไม่สมควร นายท่านโปรดลงทัณฑ์ด้วย”

“ไปรับโทษจากพ่อบ้านเทาด้วยตนเอง” เขาเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “หลังจากนี้ไม่ต้องกลับมารับใช้ข้าอีก”

ดวงหน้างามซีดเผือดราวกับกระดาษ ร่างอ้อนแอ้นสั่นสะท้านขณะสะอื้นไห้วิงวอนว่า “นายท่านโปรดให้โอกาสบ่าวอีกสักครั้ง ต่อไปบ่าวไม่เหิมเกริมวิจารณ์นายท่านกับแขกอีกแล้ว โปรดอย่าขับไล่ไสส่งบ่าวเลยนะเจ้าคะ นายท่าน…”

เทียบกับโทษทัณฑ์อันน่ากลัวที่จะได้รับจากพ่อบ้านเทาผู้หมดจดหล่อเหลาแต่มีน้ำมือเฉียบขาดเหี้ยมเกรียมแล้ว สิ่งที่เจี้ยนจู๋กลัวยิ่งกว่าคือนับแต่นี้ไปจะไม่ได้กลับมาอยู่ข้างกายเจ้านายผู้องอาจห้าวหาญอีก

“พรุ่งนี้กลับจวนเยียนกั๋วกงไปเสีย” เขาคีบอกห่านทับทิมเข้าปากเคี้ยวกินช้าๆ ก่อนจะเอ่ยเนิบนาบ “เจ้าเห่อเหิมเกินไป กลับไปขัดเกลานิสัยเสียใหม่ก็เป็นผลดีต่อตัวเจ้าเองด้วย”

“ไม่นะเจ้าคะ นายท่าน บ่าวรับใช้ท่านมาสิบปีแล้วนะเจ้าคะ…” สาวใช้ร่ำไห้น้ำตานองหน้า ดูน่าสงสารเป็นกำลัง

ประกายเย็นชาในดวงตาลึกล้ำยิ่งแข็งกร้าวขึ้น “หากไม่เพราะเห็นแก่ที่เป็นนายบ่าวมาหลายปี ลำพังแค่เจ้ามีความคิดไม่บังควรเช่นนี้ ข้าก็ไม่ละเว้นเจ้าแล้ว”

“บ่าวสมควรตาย บ่าวสมควรตายอย่างยิ่ง…” เจี้ยนจู๋ตื่นตระหนกจนแทบใจสลาย ไม่กล้าทำจริตมารยาใส่เขาอีกแล้ว ได้แต่โขกหัวลงกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า

“เตาเอ้อร์” เยียนชิงหลางเอ่ยเรียกอย่างไร้ปรานี

“ขอรับ!” ชายในชุดเข้ารูปสีดำปรากฏตัวขึ้นคำนับเขาด้วยการคุกเข่าข้างเดียว ก่อนจะดึงเจี้ยนจู๋ขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว แล้วหายวับไปในชั่วพริบตา

ดวงตาของแม่ทัพหนุ่มส่องประกายวาววับ ดูหงุดหงิดและผิดหวังอยู่ในที แต่เพียงครู่เดียวก็กลับเป็นปกติ หยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวต่อเงียบๆ

ความน่ากลัวที่สุดของมนุษย์คือไม่รู้ฐานะตนเอง มักใหญ่ใฝ่สูง สิ่งที่จะสูญเสียไปไม่ได้มีเพียงความสัมพันธ์ระหว่างกันเท่านั้น

หลังกินข้าวเช้าเสร็จ เขาลุกขึ้นถามเจี้ยนจวี๋ที่เข้ามารับใช้เงียบๆ ว่า “ข่าวนั้นในเมืองหลวงไปถึงไหนแล้ว”

“เรียนนายท่าน มีเบาะแสแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้เตาอีกำลังนำคนไปตามสืบด้วยตนเอง”

“จับตาดูไว้”

“เจ้าค่ะ”