ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

ไม่สิ นางตาฝาดไปเองแน่ๆ ใบหน้าเคร่งขรึมไร้อารมณ์ของท่านแม่ทัพใหญ่มีความรู้สึกอื่นนอกจาก ‘ความเยือกเย็น’ ด้วยหรือ

“พวกเขาทำอะไรว่องไวอยู่แล้ว” เขาเลื่อนถาดใส่จานอาหารเข้าไปตรงหน้านางเล็กน้อยอย่างแนบเนียน

“อ้อ” อวี้หมี่ได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจ แล้วทำหน้าตื่นเต้น “หรือว่านี่คือวิชาตัวเบาที่คนเขาพูดกัน ใช่หรือไม่”

“เจ้า…” สีหน้าเลื่อมใสชื่นชมของนางช่างขวางหูขวางตาเขาเสียจริง

“หา?” เด็กสาวผงะ รอยยิ้มร่าเริงค้างอยู่บนใบหน้า ไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าเหตุใดเขาถึงหน้าบึ้งขึ้นมาอีกแล้ว

“ไม่กินก็ออกไป” เยียนชิงหลางแค่นเสียงหึหนักๆ ขึ้นจมูก

“เจ้าค่ะ” นางกลืนน้ำลายพร้อมทำคอหด จากนั้นก็แย้งเสียงอ่อยๆ “แต่ข้าก็ไม่ได้บอกว่าจะกินแต่แรกแล้วนะ…”

แม่ทัพหนุ่มหรี่ตา นัยน์ตาโชนแสงจ้าราวกับดาบคมกริบ “หืม?”

“เปล่าเจ้าค่ะ เปล่า ได้นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับท่านแม่ทัพใหญ่ถือเป็นวาสนาสูงสุดในชีวิตข้าน้อยแล้ว ฮ่าๆ ท่านแม่ทัพใหญ่กินเลย ไม่ต้องเกรงใจ มีแต่กับข้าวบ้านๆ นี่แหละ กินเลยๆ…” นางลนลานเสียจนพูดจาเลอะเทอะไปหมด

ฮือ…นางเกลียดความขี้ขลาดและความขี้ประจบของตนเองเหลือเกิน

“รินน้ำชา” เขาสั่งเสียงเย็น

“เจ้าค่ะ” อวี้หมี่รีบรินชาใส่จอกให้

“ตอนแรกเจ้าจะกินอะไรเป็นมื้อเย็น” หลังจิบชาอึกหนึ่ง เขาถามขึ้นเหมือนชวนคุยเรื่อยเปื่อย

“เนื้อคลุกข้าวเหนียวคั่วบดห่อใบบัวกับน้ำบะหมี่” นางชะงักไปเล็กน้อย แล้วตอบตามจริง

“ต่อไปมากินด้วยกันกับข้า” เขาสั่งง่ายๆ

“อืม…หา?” ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองเขาอย่างตกตะลึง ขนาดทำตะเกียบหล่นลงไปบนโต๊ะข้างหนึ่งยังไม่รู้สึก

“หรือเจ้าไม่กล้ากินอาหารที่ตนเองทำ” เขาถามโดยไม่เลิกคิ้วสักนิด

“เหตุใดจึงจะไม่กล้าเล่า” นางงุนงงเป็นอันดับแรก ก่อนจะตบโต๊ะดังป้าบ ทำเสียงแหวด้วยความโมโห “นี่! ท่านกำลังพูดเป็นนัยว่าข้าใส่อะไรลงไปในอาหารอย่างนั้นหรือ…”

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้” เขาตัดบทเสียงหนักแน่น

คำปฏิเสธของอวี้หมี่คาอยู่แค่ในลำคอทันที ใบหน้ากลมป้อมดำเครียดเป็นก้นหม้อขณะตัดสินใจไม่ได้ว่าควรบีบคอเขาให้ตายเสียตรงนี้ หรือเทอาหารทุกอย่างบนโต๊ะใส่หัวเขาดี

“นี่ ท่านแม่ทัพเยียน” นางเรียกเสียงห้วน

“หืม?”

“ไม่ได้แกล้งข้าท่านจะตายอย่างนั้นหรือ” นางทำหน้าฮึดฮัด “ตอนแรกถูกท่านบังคับให้มาเป็นแม่ครัวที่นี่ข้าทนได้อยู่หรอกนะ ก็ใครอยากให้ข้าลักซื้อของกินบ้านท่านเล่า ข้ายินยอมพร้อมตาย…”

“ ‘ยินยอมพร้อมตาย’ ไม่ได้ใช้ในบริบทนี้” เขากล่าวแก้ไข

เด็กสาวผงะ ความอายเปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างรวดเร็ว “กะ…ก็ข้าจะใช้ ท่านจะทำไม ยุ่งอะไรกับข้าด้วย”

“วันนี้ใจกล้าขึ้นมิน้อยนี่” ประกายเย็นเฉียบวาบขึ้นในดวงตาชายหนุ่ม