ทดลองอ่าน ลวงล่อแม่ทัพไม่มาเยือน ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“เอ่อ…” เด็กสาวร่างเล็กรวบรวมความกล้าทำคอหดเข้ามายืนตรงข้างโต๊ะ ใบหน้ากลมเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบ ขณะเอ่ยถามเบาๆ “ต้องกำหนดเงื่อนไขอย่างไร ท่านแม่ทัพใหญ่ถึงจะไม่เอาผิดข้ากับท่านป้า”

“ข้าอยากได้…” เยียนชิงหลางจัดการกับอาหารในหม้อกับข้าวขาวอย่างใจเย็นจนหมดเกลี้ยง ถึงค่อยวางตะเกียบ แล้วเหลือบตาขึ้นจ้องหน้านาง “เจ้า”

“ค่อยยังชั่วๆ ตกอกตกใจหมด นึกว่าจะให้ข้าชดใช้จนสิ้นเนื้อประดาตัวเสียอีก…” นางพยักหน้าหงึกๆ จากนั้นถึงค่อยได้สติ ใบหน้าดวงน้อยแดงก่ำขึ้นมาทันที “ทะ…ท่านพูดว่า…ข้า!?”

“ใช่ ข้าอยากได้เจ้า” เขาพูดซ้ำช้าๆ ทีละคำ

อวี้หมี่แทบกระอักเลือด “นึกแล้วเชียวว่าข้ามองท่านไม่ผิด ตัวเป็นมนุษย์แต่ใจเป็นเดรัจฉาน บ้าตัณ…”

“มาทำอาหารในจวนแม่ทัพหนึ่งเดือน”

“…” คำด่ายาวเป็นพรวนติดคาอยู่ในลำคอทันที

“เมื่อครู่เจ้าจะพูดว่าข้าอะไรนะ” คิ้วดกหนาเลิกขึ้นนิดๆ

“เอ่อ…เปล่านี่!” นางรู้สึกหัวใจหวิวๆ อย่างห้ามไม่อยู่ รีบยิ้มกลบเกลื่อน “ร้านข้าลมแรง หน้าต่างตอกตะปูไว้ไม่แน่นหนาสักเท่าไร มันเลยชอบลั่นเอี๊ยดอ๊าดจนคนหูฝาดไปได้ง่ายๆ…เมื่อครู่ท่านแม่ทัพใหญ่บอกจะให้ข้าเข้าไปทำอาหารในจวนท่านหนึ่งเดือนเพื่อไถ่โทษใช่หรือไม่ แหม ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะรีบเก็บสัมภาระไปรายงานตัวที่จวนท่านแต่เช้าเลยทีเดียว ไม่ต้องให้ท่านส่งรถมารับหรอก ฮ่าๆ”

เยียนชิงหลางเหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่

เด็กสาวที่ถูกจ้องจนแข้งขาสั่นจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างหวาดๆ “ท่านแม่ทัพใหญ่ยังมีสิ่งใดจะบัญชาอีกเจ้าคะ”

“ต้นยามเหม่า^* พรุ่งนี้ มาสายถูกโบยสิบไม้”

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นโยนเงินก้อนหนึ่งลงบนโต๊ะแล้วเอามือไพล่หลังเดินจากไป ทิ้งให้อวี้หมี่ยืนทำหน้าซับซ้อนมองก้อนเงินขาวที่มีค่ามากกว่ารายได้ของนางทั้งเดือน แม้จะแอบยินดีอยู่ในใจ แต่ก็ยังโมโหจนคันเขี้ยวอยู่ดี

ความผิดนี้นางเป็นคนก่อเองแท้ๆ ทว่าเหตุใดถึงได้รู้สึกเหมือนตกหลุมพรางเลยนะ

ในคืนนั้น…

“พี่ใหญ่ ข้าตามท่านเข้าจวนแม่ทัพไปช่วยหยิบจับอะไรได้หรือไม่”

“พูดอะไรของเจ้า” อวี้หมี่ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเก็บสัมภาระเงยหน้าขึ้นจ้องน้องชายอย่างดุดัน “ถ้าปิดร้านไปหนึ่งเดือนเต็ม ลูกค้าไม่คิดว่าพวกเราปิดร้านหนีหรือ ระหว่างที่พี่เข้าไปทำงานเป็นวัวเป็นควายอยู่ในจวนแม่ทัพ แน่นอนว่าเจ้าก็ต้องทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำอยู่ในร้าน จะต้องรักษากิจการที่พี่อุตส่าห์สร้างมาอย่างยากลำบากเอาไว้ให้ได้ล่ะ ได้ยินหรือไม่”

“ขะ…ข้าทำคนเดียวไม่ไหว” อวี้เหลียงแย้งเสียงอ่อย

ลูกค้าพวกนั้นอย่างกับเสือหิวก็ไม่ปาน…

“เป็นบุรุษอกสามศอก อย่าเอาแต่พูดว่าตนเอง ‘ไม่ไหว’ สิ!” นางทำหน้าอ่อนเพลียกับความไม่เอาไหนของอีกฝ่าย ขณะใช้มือเล็กตบไหล่เขาเบาๆ “เป็นน้องที่อวี้หมี่คนนี้เลี้ยงดูมาทั้งที แค่ฆ่าหมูเชือดแพะเอามาต้มผัดแกงทอดน่ะ ไม่คณามืออยู่แล้ว ปกติเจ้าแค่ไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมือ ตอนนี้เวลาที่เจ้าจะได้อวดความสามารถ ทำหน้าที่บุรุษสกุลอวี้มาถึงแล้ว พี่เชื่อมั่นใจตัวเจ้านะ!”

“ข้า…”

“ตกลงตามนี้นั่นแหละ” นางโบกมือ แล้วหันมาตรวจสอบต่อว่าห่อสัมภาระสีน้ำเงินขนาดใหญ่ยังขาดอะไรอีกบ้าง

มีดทำครัว…เอามาแล้ว เครื่องเทศนานาชนิด…เอามาแล้ว ตำราอาหารลับของสกุลอวี้…เอามาแล้ว อ้อ จริงสิ ยังขาดมีดปอกผลไม้ที่แสนคล่องมือของนาง

อวี้เหลียงมองพี่สาวลุกๆ นั่งๆ เดี๋ยวหยิบอันโน้นเดี๋ยวคว้าอันนี้ แววตากังวลของเขากะพริบปริบๆ ก่อนจะเดินไปนวดแป้งอยู่เงียบๆ ตรงมุมห้องอย่างยอมรับชะตากรรม