ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้านาวา ชุด หัวใจเจ้าทะเล

สุ่ยรั่วกำลังจะตอบก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู

“เข้ามา”

สาวใช้ชุดดำคนหนึ่งได้ยินแล้วก็เข้ามาแจ้ง

“คุณหนูใหญ่ คุณชายสวี่ให้มาเชิญไปที่โถงหน้าเจ้าค่ะ”

“รู้หรือไม่ว่าเรื่องอะไร” เฉี่ยวเอ๋อร์ขมวดคิ้วถาม

“เรียนพี่เฉี่ยวเอ๋อร์ คุณชายสวี่จัดงานเลี้ยงมื้อค่ำให้คุณชายจั้นเจ้าค่ะ”

“คุณชายจั้นไหน” สุ่ยรั่วถามด้วยความแปลกใจ

“คือคุณชายที่วันนี้ช่วยคุณหนูใหญ่ที่ถนนเจ้าค่ะ” สาวใช้ชุดดำตอบ

“ที่แท้ก็เจ้าล่ำนั่น” เฉี่ยวเอ๋อร์บ่นอุบอิบอย่างอดไม่ได้

สุ่ยรั่วหัวเราะแล้วบอกสาวใช้ชุดดำ

“อีกประเดี๋ยวข้าจะไป”

สาวใช้ชุดดำได้ยินแล้วก็ถอยออกไป

เฉี่ยวเอ๋อร์แค่นเสียงหึ

“ช่วยคุณหนูอะไรกันเล่า เห็นๆ อยู่ว่าเจ้าล่ำนั่นชนคุณหนูก่อน!”

สุ่ยรั่วหัวเราะเบาๆ บอก

“แต่เขาก็ช่วยข้าไว้จริงๆ นะ คนเขาแซ่จั้น เจ้าอย่าเอาแต่เรียกเขาว่าเจ้าล่ำสิ”

“ก็เขาล่ำจริงๆ นี่เจ้าคะ!” เฉี่ยวเอ๋อร์ย่นจมูก “ข้าว่าคนแซ่จั้นนั่นไม่ใช่คนดีอะไรหรอก ดูสิ อย่างสกุลจั้นที่เมืองหยางโจวนั่นน่ะ เวลาจะจ่ายเงินทีก็จ่ายอย่างไม่เต็มใจ แล้วยังคอยเร่งจะเอาเรือตลอด เหมือนว่าเราจะเสกเรือลำหนึ่งได้ในวันเดียวอย่างนั้นแหละ ตอนนี้จู่ๆ ก็มีเจ้าล่ำแซ่จั้นโผล่มาอีก…ข้าว่านะคุณหนู คนคนนี้คงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสกุลจั้นที่เมืองหยางโจวหรอกใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“จะบังเอิญอะไรขนาดนั้นเล่า เมืองหยางโจวน่ะ ไม่ใช่จะไปถึงได้ในสิบยี่สิบลี้หรอกนะ เจ้านึกว่ามันอยู่ข้างบ้านหรือไร” นางหัวเราะพลางเอาปิ่นหยกม้วนผมสลวยขึ้น “เลิกคิดเหลวไหลได้แล้ว คุณชายจั้นยังรออยู่นะ”

เห็นคุณหนูกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง เฉี่ยวเอ๋อร์ก็รีบวางภาพเรือที่ถืออยู่แล้วร้องด้วยความตระหนกเกินเหตุ

“คุณหนูของบ่าว ท่านคงไม่ได้จะออกไปพบแขกในสภาพนี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

สุ่ยรั่วหันกลับมาพร้อมเอียงหน้าเล็กน้อย ถามอย่างไร้เดียงสา

“มีอะไรผิดปกติหรือ”

“ผิดปกติแน่เจ้าค่ะ!” นางเดินไปดึงสุ่ยรั่วมาหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ประคองหัวไหล่ของเจ้านายแล้วชี้คนในกระจก “คุณหนูเจ้าคะ อย่างน้อยท่านก็ต้องเปลี่ยนมาใส่ชุดที่งามกว่านี้ เกล้าผมทรงที่ดีกว่านี้หน่อย แล้วจึงจะออกไปพบแขกได้นะเจ้าคะ”

“เฉี่ยวเอ๋อร์” สุ่ยรั่วเรียกชื่อสาวใช้ หัวเราะบอกอย่างหมดแรง “เจ้าพูดเหมือนกับยอดบุปผาที่หอจันทร์หอมจะออกไปเจอแขกอย่างนั้นแหละ”

“ชิ! ยอดบุปผาของหอจันทร์หอมจะสู้คุณหนูได้อย่างไรเจ้าคะ คุณหนูสกุลสุ่ยเราไม่ว่าคนไหนออกไปสักคนก็ต้องทำให้หญิงคณิกาพวกนั้นหมองไปทันทีเจ้าค่ะ” เฉี่ยวเอ๋อร์บอกอย่างมั่นใจ

สุ่ยรั่วได้ยินแล้วก็หัวเราะ

“เจ้าคงหมายถึงน้องรองกับน้องสามกระมัง”

“เฮ้อ คุณหนู ท่านมองความงามเพริศแพร้วของคุณหนูหลายๆ ท่านมากเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ถึงได้ไม่รู้ว่าตัวเองก็งามดังเทพธิดาจุติลงมา ไม่อย่างนั้นท่านคิดว่าเหตุใดทุกครั้งที่พวกเราเดินอยู่บนถนน จึงมักจะมีคุณชายมากมายจ้องท่านตาค้าง ไม่ได้จ้องข้าล่ะเจ้าคะ”

“มีด้วยหรือ” สุ่ยรั่วกะพริบตา ไม่รู้สึกว่าปกติจะมีใครมาจ้องตนเลยสักนิด

“มีเจ้าค่ะ…” เฉี่ยวเอ๋อร์ลากเสียงยาวอย่างหมดแรง เฮ้อ นางต้องยอมพ่ายแพ้ให้แก่คุณหนูผู้ความรู้สึกช้าคนนี้จริงๆ