ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้านาวา ชุด หัวใจเจ้าทะเล

จั้นปู้ฉวินมองภาพเรือที่นางวาด ฟังที่นางอธิบายแล้วก็ตะลึงงัน เขามองใบหน้ายิ้มแย้มงดงามของนางแล้วกล่าวชมอย่างจริงใจ

“เจ้ามีพรสวรรค์จริงๆ!”

“หา?” สุ่ยรั่วหน้าแดงทันที พลันนั้นก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

จั้นปู้ฉวินก้มหน้าแล้วมองภาพเรือที่มีลักษณะพิเศษเฉพาะนั้น นอกจากรู้สึกทึ่งแล้วก็คือความทึ่ง เขายิ้มพร้อมส่ายหน้า เอ่ยขณะทอดถอนใจ

“ถ้าหากเรือลำนี้สร้างสำเร็จจริงๆ น่ากลัวว่านับจากนี้จะเปลี่ยนประวัติศาสตร์การสร้างเรือของต้าถังเราเป็นแน่”

เขาหันไปมองนางที่หน้าแดงก่ำไปทั้งหน้า ถามอย่างใคร่รู้

“เจ้าคิดใช้ประโยชน์จากใบเรือสามเหลี่ยมได้อย่างไรน่ะ”

พอถูกเขาถามเช่นนี้ สีหน้าของสุ่ยรั่วก็ยิ่งแดงจัด ตอบอย่างเอียงอาย

“เพราะท่าน…”

“ข้า?!” จั้นปู้ฉวินชี้จมูกตัวเอง ไม่ว่าอย่างไรก็นึกไม่ถึงว่าคำตอบจะเป็นเช่นนี้

สุ่ยรั่วลุกขึ้นพลางพยักหน้า

“ข้าเห็นท่านฝึกหมัดมวย สะเทือนจนใบไม้ร่วง ใบไม้มีทั้งใบใหญ่ใบเล็ก เพราะได้รับผลกระทบจากลมหมัดต่างกัน อีกทั้งองศาที่ปะทะลมก็ไม่เหมือนกัน ความเร็วตอนที่ตกลงมาก็ไม่เหมือนกัน จึงคิดได้ว่าใบเรือและใบไม้ความจริงแล้วก็คล้ายๆ กัน บางทีอาจจะลองใช้หลักการนี้กับเรือได้…”

จั้นปู้ฉวินได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจจนหลุดหัวเราะ มองใบไม้ใบหนึ่งร่อนลงบนผมสุ่ยรั่วช้าๆ แล้วยกมือขึ้นช่วยหยิบออกให้นาง ก่อนจะหัวเราะบอก

“ในโลกนี้มีใบไม้อยู่ทุกหนแห่ง แต่มีแค่เจ้าที่เข้าใจวิธีการสร้างเรือจากมัน สกุลจั้นเราหาคนร่วมมือได้ไม่ผิดจริงๆ! ตอนนี้ไม่ต้องทำเพื่ออย่างอื่น เพื่อเรือลำนี้แล้ว มังกรสมุทรตระกูลจั้นจะช่วยเจ้ารักษาอู่ต่อเรือสกุลสุ่ยเอาไว้แน่นอน!”

สุ่ยรั่วมองเขาด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเมื่อตระหนักว่าเขาเพิ่งจะให้คำมั่นกับนางก็รู้สึกตื้นตันใจอย่างอดไม่ได้ จมูกแสบร้อน ทั้งขอบตาก็แดงก่ำ

หลายวันมานี้ความจริงนางเอาแต่กังวล ไม่รู้ว่าควรจะจัดการเรื่องอู่ต่อเรืออย่างไร อู่ต่อเรือไม่เคยจ่ายค่าชดเชยมาก่อน แต่หลายปีมานี้ก็ไม่ได้ทำเงินได้เท่าไรนัก แม้ตอนนี้ในที่สุดนางจะได้รู้ว่าปัญหาอยู่ตรงที่มีคนเล่นลูกไม้ ถ้าหากแก้ปัญหานี้ได้อย่างราบรื่น รายได้ของอู่ต่อเรือจะต้องเพิ่มขึ้นมหาศาล แต่ปัญหาคือบิดานางคิดว่านางเสียเวลากับอู่ต่อเรือมากเกินไป คิดจะยุติเรื่องนี้มานานแล้ว ยิ่งกว่านั้นพอครั้งนี้เกิดปัญหา บิดาต้องยิ่งยืนกรานให้ปิดอู่ต่อเรือแน่!

เดิมนางเลิกหวังแล้วว่าอู่ต่อเรือจะดำเนินต่อไป แต่ยามนี้มีการสนับสนุนจากสกุลจั้น สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปแล้ว บิดาจะต้องล้มเลิกความคิดที่จะปิดอู่ต่อเรือแน่นอน

“ขอบคุณ…” สุ่ยรั่วมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ มือเล็กสองข้างปิดปากเล็กที่หลุดเสียงสะอื้น แต่น้ำตายังคงไหลพรากอย่างไม่ยอมฟังคำสั่ง

สวรรค์ เหตุใดอยู่ดีๆ ถึงร้องไห้กันเล่า

จั้นปู้ฉวินจับต้นชนปลายไม่ถูก มองนางปาดน้ำตาเลิ่กลั่ก

“นี่ๆๆ! เจ้า…อย่าร้องไห้สิ…” เขายื่นมือออกไปปาดน้ำตาบนแก้มนางอย่างลนลาน เอ่ยเก้อๆ “ไม่ต้องร้องแล้ว…เมื่อครู่ยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรือ เหตุใดจู่ๆ ก็ร้องไห้กันเล่า”

นางส่ายหน้าเบาๆ หยาดน้ำตายังคงพรั่งพรูไม่ขาดสาย และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย จั้นปู้ฉวินทนเห็นนางร้องไห้ไม่ได้ ทั้งไม่รู้จักวิธีปลอบอย่างอื่น สุดท้ายก็ได้แต่ใช้วิธีทื่อๆ…ยื่นมือใหญ่ออกไปโอบนางเข้ามาในอ้อมอกให้นางร้องไห้โฮ

คนงามเจ้าน้ำตาอยู่ในอ้อมกอด เขาถอนใจเบาๆ อย่างจนใจ จั้นปู้ฉวินเงยหน้ามองฟ้าคราม รู้สึกเพียงลมหนาวพัดผ่าน ม้วนห่อใบไม้หลากสีที่ปลิวว่อน

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงพี่ใหญ่เฮ่อเหลียนอิงที่ปลอบคนอย่างเงอะงะเช่นเดียวกัน

ทะเลทราย เส้นทางสายไหม เขาเหยี่ยวดำ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าหลายปีมานี้ที่ที่เขาอยู่มาสิบกว่าปีเหล่านั้นได้ห่างไกลออกไปราวกับอยู่คนละชาติภพ

(ติดตามต่อในเล่ม)