ทดลองอ่าน ลำนำรักเจ้านาวา ชุด หัวใจเจ้าทะเล

เอ้าหรานเอ้าเทียนยิ่งอับจนคำพูดไปชั่วขณะ ได้แต่ส่ายหน้าแรงๆ อวี่เหวินหลิงหลิงน่ารักยิ่งนัก พวกเขาสองคนเอามีดฟันนางไม่ลงหรอก

‘เหตุใดถึงไม่ฟันล่ะ นางไม่ใช่คนต่างถิ่นหรอกหรือ’ เซียวจิ้งจงใจถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว

สองพี่น้องสบตากันอีกครั้ง นานสักพักจึงได้ตอบ

‘น้องหลิงเป็นคนดี ท่านอาอวี่เหวินก็เป็นคนดี’

‘ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง’ เซียวจิ้งแสร้งทำเป็นเข้าใจขึ้นมาทันที แล้วคลี่ยิ้มพร้อมสอนบุตรชาย ‘เพราะฉะนั้นต้องแยกแยะระหว่างคนดีกับคนเลวใช่หรือไม่ ไม่ใช่แบ่งแยกว่าเป็นคนต่างถิ่นหรือชาวฮั่น?’

คำพูดของบิดาให้สติ สองพี่น้องจึงเข้าใจขึ้นมาทันที ก้มหน้าอย่างละอายใจนิดๆ

‘สำนึกผิดแล้วใช่หรือไม่’

‘ขอรับ’ พวกเขาสองคนพยักหน้าอย่างว่าง่าย

เซียวจิ้งหัวเราะ

‘ยังไม่รีบขอโทษท่านอาปู้ฉวินอีก’

เอ้าหรานเอ้าเทียนหันกลับไปแต่โดยดี โค้งคำนับขออภัยจั้นปู้ฉวินที่แต่งกายด้วยชุดต่างถิ่นอย่างสำนึกผิด

เห็นเด็กสองคนหน้าตางดงาม ท่าทางสบายๆ เป็นธรรมชาติ อายุน้อยแค่นี้แต่กลับมีมารยาทนัก โดยเฉพาะเซียวเอ้าเทียนที่มีบุคลิกเหมือนจั้นเทียนผู้เป็นบิดาเมื่อหลายปีก่อน จั้นปู้ฉวินรู้สึกตื้นตันใจจึงหัวเราะบอก

‘ช่างเถอะ เด็กๆ แค่ชอบฟังนิทานเท่านั้นเอง’

สิ้นเสียง บ่าวรับใช้ของเคหาสน์สี่สมุทรก็เข้ามารับ ทุกคนเข้าบ้านทักทายปราศรัยกันพักหนึ่งแล้วก็แยกย้ายกลับไปพักที่ห้องของตัวเอง

จั้นปู้ฉวินเดินทางจากตำบลอวี้เฉวียนรีบมาเมืองหยางโจว เปื้อนฝุ่นไปทั้งตัว แค่ตบส่งๆ ก็จะมีควันเหลืองๆ ลอยออกมา โชคดีที่บ่าวรับใช้สกุลจั้นฉลาดหัวไว รีบเอาน้ำมาให้อาบแล้วเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขา

ชายหนุ่มอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วก็นอนพักบนเตียงครู่หนึ่ง ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งพระจันทร์ก็ลอยเด่นบนท้องฟ้าแล้ว

บ่าวรับใช้คนหนึ่งมาเชิญเขา บอกว่าเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับเรียบร้อยแล้ว เขาจัดแจงตัวเองอีกเล็กน้อยแล้วก็เดินตามไปถึงด้านหน้า…

คลื่นลมในแม่น้ำตลบม้วนขึ้นมาอีก จั้นปู้ฉวินอยากอาเจียนขึ้นมาอีกระลอก ขัดจังหวะการรำลึกความทรงจำในหัว

มารดามันเถอะ! ‘เลี้ยงต้อนรับ’ อะไรกันหา!

จั้นปู้ฉวินหน้าซีดไปทั้งหน้า อยากจะอาเจียนเอาน้ำย่อยออกมา เขาคิดอย่างเดือดดาล เพราะคาดไม่ถึงว่าเช้าวันรุ่งขึ้นจะถูกสามีภรรยาใจดำคู่นั้นเตะออกจากประตูใหญ่ บอกว่าถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนสกุลจั้น ออกจากบ้านไปโดยไร้สาเหตุตั้งหลายปี อย่างน้อยๆ ก็ต้องช่วยสกุลจั้นทำงานสักหน่อย จากนั้นก็บังคับให้เขาขึ้นเรือ ยืนกรานให้เขาไปต้งถิงเพื่อตรวจดูว่าเหตุใดช่วงนี้สกุลสุ่ยจึงเพิ่มเงินทุนสร้างเรือไม่หยุด

บอกตามตรง หากเขาออกไปจากเมืองหยางโจวได้ก็จะคิดหาหนทางไปจากเรือนี้ แต่หญิงห้าวน่าชังนั่นถึงกับสั่งทุกคนบนเรือว่าห้ามเข้าใกล้ฝั่งเลยตลอดทาง ทำเอาเขาอาเจียนมาสองวันติด เกือบจะอาเจียนเอาเครื่องในออกมาหมดแล้ว เขาอาเจียนจนสองขาอ่อนยวบแม้แต่จะยืนยังยืนไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะคิดหาวิธีข้ามน้ำลงไปจากเรือ

ดวงตาทั้งคู่จ้องน้ำในแม่น้ำที่ไหลเป็นสายยาวไกล จั้นปู้ฉวินคร่ำครวญ กระทั่งคิดจะสกัดจุดนิทราของตัวเองให้เคลิ้มหลับไปตลอดทางจนถึงต้งถิง

คนขับเรือสกุลจั้นที่อยู่ข้างๆ หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองก็คงไม่เชื่อว่าชายหนุ่มตัวโตสูงเจ็ดฉื่อที่พอขึ้นเรือมาก็อาเจียนอยู่บ่อยครั้งผู้นี้ ก็คือคุณชายสกุลจั้นที่หายตัวไปแสนนาน

นายท่านผู้เฒ่าจั้นเทียนมีฉายาว่ามังกรสมุทรมาแต่ไหนแต่ไรมิใช่หรือ แม้แต่คุณหนูใหญ่จั้นชิงที่คอยดูแลพวกเขาก็ได้รับยกย่องว่าเป็นธิดามังกรสมุทร เหตุใดบุตรชายของนายท่านผู้เฒ่าคนนี้ น้องชายของผู้นำคนปัจจุบัน ถึงไร้ประโยชน์เพียงนี้

ทุกคนสบตากัน นึกถึงข่าวลือเมื่อหลายปีก่อนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

ได้ยินว่าตอนนั้นคุณชายไม่พอใจที่นายท่านผู้เฒ่ายกตำแหน่งให้คุณหนูใหญ่จึงโกรธแค้นแล้วหนีออกจากบ้านไป…

คนขับเรือสองสามคนหน้าเจื่อนหัวเราะแหะๆ เข้าใจขึ้นมาทันที เรื่องราวคงไม่ใช่อย่างที่พวกเขาเคยคิดเสียแล้ว จากที่พวกเขาสังเกตดู คงเพราะคุณชายไม่ยอมรับตำแหน่งจึงได้หนีไปในคืนนั้นต่างหาก

ดูสิ เพิ่งจะขึ้นเรือได้สองวันเขาก็อาเจียนหนักถึงเพียงนี้ ถ้าหากตอนนั้นรับตำแหน่งดูแลกิจการ ชีวิตของคุณชายก็คงกลายเป็นวิญญาณใต้น้ำไปตั้งแต่แรกแล้วล่ะ!