ทดลองอ่าน วาสคนเขลา

ฉู่จิ้งเฟิงก้มหน้าลง ผมยาวราวน้ำตกปิดบังสีหน้าของเขา ทำให้คนยากจะเดาความคิดในตอนนี้ของเขาได้ เขายื่นมีดในมือออกไป คมมีดเย็นเยือกเชยใบหน้าที่มีรอยยิ้มไร้เดียงสาขึ้นมา แต่บนใบหน้าเล็กนั่นไม่ได้แสดงท่าทางเล่นหูเล่นตา ไม่เหมือนคนที่อยู่ระหว่างความเป็นความตายที่เตรียมจะเอาความบริสุทธิ์มาแลกกับชีวิต…

ตอนนี้แสงไฟส่องสว่าง ส่องกระทบใบหน้าใต้เงามืดของหญิงสาว ดวงตาโตโค้งเป็นรอยยิ้มส่องประกายดึงดูดใจคน ไม่เหมือนครั้งแรกที่นางได้เห็นเขาซึ่งมีผมขาวนัยน์ตาประหลาด ในแววตาฉายความตกใจและมีความรังเกียจแวบผ่าน

หลี่รั่วอวี๋พบว่าชายผู้นั้นไม่เหมือนเสียนเอ๋อร์ผู้เป็นน้องชายที่ยิ้มอย่างเบิกบานตอนป้าจางหยอกเย้า ในใจก็เกิดความสงสัย หรือว่าเมื่อครู่ดีดได้ไม่ดีพอ? นางจึงยกมือขึ้น หามุมจะลองดีดอีกครั้ง

ครั้งนี้ทหารที่รักของฉู่จิ้งเฟิงดึงสติคืนมาได้แล้ว ซือหม่าแห่งต้าฉู่ที่กุมอำนาจทหารหนึ่งฝ่าย จะปล่อยให้ถูกหญิงชาวบ้านหยอกล้ออีกครั้งได้อย่างไรกัน

ทหารใต้บัญชาจึงตะคอกเสียงเข้มขึ้นทันใด “บังอาจ! กล้า…ลอบทำร้ายซือหม่าหรือ!”

เหล่าทหารกำลังจะเข้ามาลากตัวหญิงบ้าตัณหาผู้นั้นออกไป กลับเห็นฉู่จิ้งเฟิงเก็บมีด แล้วยกตัวหญิงสาวขึ้นด้วยมือข้างเดียว กดไว้บนกำแพงหินด้านข้าง ขยับริมฝีปากเข้าใกล้ พูดเสียงเบาข้างใบหูนุ่มนิ่มของหลี่รั่วอวี๋ “คุณหนูรองหลี่ เจ้าเตรียมจะทำอะไรอีก”

หลี่รั่วอวี๋รูปร่างเล็ก ถูกเขายกลอยสูง เท้าเล็กเปลือยเปล่าพยายามแตะปลายเท้าก็ไม่ถึงพื้น รู้สึกเพียงว่าตอนชายหนุ่มพูดข้างหูรู้สึกคันที่ใบหู กลิ่นยาสมุนไพรหอมสดชื่นที่ลอยมาจากบนตัวเขาก็มีกลิ่นน่าดมมาก แต่ตัวลอยอยู่กลางอากาศไม่สบายตัวนัก ตอนนี้จึงยิ้มไม่ออก ขมวดคิ้วและร้องไห้โฮขึ้นมา

หากเพียงแค่ร้องไห้ด้วยความกลัวก็ยังดี แต่คุณหนูในมือเขาผู้นี้ร้องไห้โฮไม่สนใจอะไรเหมือนเด็กๆ

นัยน์ตาประหลาดของฉู่จิ้งเฟิงคู่นั้นฉายความแปลกใจ นิ้วมือเลื่อนเข้าไปช้าๆ กำลังจะแตะน้ำตาหยดใสนั้น แต่ก็ห้ามใจไว้ในที่สุด เขาเคยถูกใบหน้าที่ดูเหมือนอ่อนหวานงดงามนี้ทำให้หลงใหลมาแล้ว… ผลปรากฏว่ากลายเป็นความผิดมหันต์ และความผิดนี้ ชาตินี้เขาจะไม่ยอมทำผิดซ้ำอีก!

เมื่อคิดดังนี้ มือของเขาจึงเลื่อนไปกุมที่คอหอยของนาง…

“ฉู่ซือหม่าโปรดยั้งมือด้วย!” ในช่วงความเป็นความตายนี้ เสียงพูดหนึ่งก็ดังขึ้น

เห็นเพียงเสิ่นหรูป๋อสีหน้าเคร่งเครียดนำคนมาปรากฏกายตรงทางเดินกลางภูเขา

ตกดึกเขาจึงได้รู้ข่าวที่ฉู่จิ้งเฟิงมาเมืองเหลียวเฉิงอย่างลับๆ เพื่อแช่น้ำพุร้อนรักษาอาการบาดเจ็บ แม่ทัพที่กำลังต่อสู้แบ่งแยกดินแดนทางเหนือ เหตุใดจึงต้องมารักษาตัวไกลถึงเจียงหนานด้วย คิดถึงความขัดแย้งก่อนหน้าที่หลี่รั่วอวี๋มีต่อฉู่ซือหม่าผู้นี้แล้ว เสิ่นหรูป๋อก็รู้สึกไม่ค่อยดี เมื่อนึกได้ว่าหญิงสาวสกุลหลี่อยู่ในวัดบนเขา จึงรีบขอให้แม่ทัพที่เฝ้าอยู่นอกเมืองนำกำลังทหารมารับหลี่รั่วอวี๋กลับคฤหาสน์

คิดไม่ถึงว่าตอนมาถึง ปลุกบ่าวหญิงอาวุโสนอกห้องหลี่รั่วอวี๋ตื่นแล้วก็ต้องตกใจที่นางไม่อยู่บนเตียง เสิ่นหรูป๋อลอบคิดในใจว่าแย่แล้ว เขาไม่มีเวลาสนใจฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ที่ตกใจลนลาน รีบพาคนไปสอบถามบ่าวที่เฝ้าประตูอยู่ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีผู้ใดเข้าออกแล้ว จึงพาคนขึ้นบนภูเขาเล็กหลังเรือน บังเอิญได้ยินเสียงตะโกนร้องไห้ของหลี่รั่วอวี๋จึงรีบรุดมาทันเวลา

ฉู่จิ้งเฟิงช้อนตาขึ้นมองผู้ที่มา ก่อนจะยกข้อมือโยนหลี่รั่วอวี๋ให้กับสมุนของตนเอง จากนั้นยื่นมือไปรับเสื้อคลุมมาสวมเอาไว้อย่างสงบนิ่ง เพราะไม่ได้สัมผัสกับไอร้อนจากน้ำพุร้อน นัยน์ตาสีแดงประหลาดนั้นจึงค่อยๆ จางลงกลับเป็นสีเหมือนปกติ แต่ไอสังหารบนตัวเขาที่มีมาตั้งแต่เกิดยังคงทำให้คนตัวสั่นทั้งที่ไม่หนาว เขาเหลือบมองคุณชายรองเสิ่นแวบหนึ่งแล้วพูดอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นผู้ใด คู่ควรจะมาสั่งข้าด้วยหรือ”

รูปโฉมของเขาเดิมก็ต่างจากคนทั่วไปอยู่แล้ว ไอสังหารที่ซึมซับจากสนามรบมาหลายปีจึงยากจะปิดบังได้ เหล่าทหารที่เดินตามหลังเสิ่นหรูป๋อเห็นแล้วก็ใจสั่นอย่างห้ามไม่อยู่

เสิ่นหรูป๋อยังนับว่าสงบนิ่ง คำนับอีกฝ่ายแล้วพูดว่า “ข้าน้อยเสิ่นหรูป๋อเป็นผู้ช่วยเสนาบดีกองชลประทานกรมโยธาที่พระมาตุลาไป๋เป็นผู้แต่งตั้ง”

ฉู่จิ้งเฟิงส่งเสียงสบถพลางกวาดมองเสิ่นหรูป๋อแวบหนึ่งด้วยแววตาเย็นชา ราวกับว่าเสียงสบถนั้นก็เพียงพอจะแสดงการดูหมิ่นได้มากกว่าคำพูดแล้ว

ทว่าทหารของเขากลับไม่เกรงใจ พูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมขึ้นว่า “ที่แท้ก็คู่หมั้นคุณหนูรองหลี่นี่เอง เรือเล็กน้ำตื้นที่คุณหนูรองหลี่ออกแบบเข้าตาพระมาตุลาไป๋ พลอยทำให้สุนัขระกาเยี่ยมวิมาน* ตามไปด้วย…”

เสิ่นหรูป๋อขบกราม ได้ยินมาว่าฉู่ซือหม่าผู้นี้ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา วันนี้ได้มาเห็นเองช่างสมคำเล่าลือจริงๆ

น่าเสียดายที่ที่นี่ไม่ใช่เมืองโม่เหอ ฉู่ซือหม่ามังกรแกร่งตัวนี้ต้องหวั่นเกรงบ้าง คิดถึงตรงนี้ เขาจึงเอ่ยพูดเสียงเรียบ “ข้าน้อยรู้ว่ารั่วอวี๋ล่วงเกินฉู่ซือหม่าไว้มาก แต่สองเดือนก่อนนางไม่ระวังตกหลังม้า หัวได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เป็นเหมือนคนปัญญาอ่อน หวังว่าฉู่ซือหม่าจะไม่ถือสาหญิงสมองเสื่อม ให้อภัยในการเสียมารยาทของนางด้วย…”

ฉู่จิ้งเฟิงฟังถึงตรงนี้ดวงตาหงส์ก็หรี่ลง ก่อนจะหันไปมองหลี่รั่วอวี๋อีกครา ประกายในดวงตาถูกขนตางอนยาวนั้นบดบังไว้ ทำให้มองไม่ออกว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่

เสิ่นหรูป๋อแม้ปากจะพูดอย่างนอบน้อม แต่ดวงตายังคงทนไม่ไหวมองไปทางหลี่รั่วอวี๋ที่ถูกคุมตัวไว้ เห็นนางร้องไห้จนหายใจหอบไม่ทัน ใบหน้าขาวเปียกชื้น ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นไร้ทางช่วย

“อ้อ? ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่ คุณหนูรองหลี่ก็ได้รับบาดเจ็บหนักแบบนี้ เช่นนั้นเรื่องที่นางรับปากข้าก่อนหน้านี้ว่าจะเร่งทำเรือเดินทะเลให้ก็เป็นไปไม่ได้แล้วสิ อาการสมองเสื่อมนี่ช่างบังเอิญเสียจริง…”

ฉู่จิ้งเฟิงเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ บนใบหน้าค่อยๆ เย็นเหมือนน้ำแข็ง “ครั้งนี้ข้ามารักษาอาการบาดเจ็บที่เมืองเหลียวเฉิง พาหมอชื่อดังมาด้วยหลายท่าน คงต้องลองรักษาอาการให้คุณหนูรองแล้ว ดูว่าไปอุดเส้นความฉลาดเส้นใดกันแน่”

ในคำพูด เขาได้สื่อความหมายแล้วว่าจะพาตัวหลี่รั่วอวี๋ไปด้วย

เสิ่นหรูป๋อมีหรือจะยอม “ความหวังดีของซือหม่า ข้าน้อยขอขอบคุณแทนคุณหนูรอง แต่นางเป็นหญิง และกำลังจะแต่งงานกับข้าน้อย ถ้าซือหม่าพาตัวนางไปเช่นนี้ เกิดข่าวลือออกไปมิเสื่อมเสียชื่อเสียงของฉู่ซือหม่าหรือ ข้าน้อยรู้ว่าฉู่ซือหม่ากับพระมาตุลาไป๋ตอนนี้กำลังร่วมแรงร่วมใจต่อต้านหยวนซู่ ถ้าใต้เท้าต้องการเรือรบ ข้าน้อยจะพยายามทำอย่างเต็มที่แน่นอน แม้รั่วอวี๋จะป่วย ก็ไม่กล้าให้เสียงานแผ่นดินเด็ดขาด พระมาตุลาไป๋ก็ให้คนส่งสารมาสั่งขุนนางเมืองเหลียวเฉิงต้อนรับท่านซือหม่าให้ดี ตอนนี้การศึกทางเหนือขาดเรือรบอย่างมาก การเร่งต่อเรือจะเสียเวลาไม่ได้ มีภารกิจมากมายต้องให้อู่เรือของคฤหาสน์สกุลหลี่ออกแรงช่วย… หวังว่าท่านซือหม่าจะไว้หน้าสกุลหลี่ในครั้งนี้ด้วย”

เสิ่นหรูป๋อเป็นคนสุขุม พูดจาไม่มีข้อบกพร่องใด ฉู่จิ้งเฟิงได้ฟังคำของเขาแล้วก็ต้องหันมามองเขาใหม่อีกครั้ง

เขากับสกุลไป๋สู้กันทั้งในที่แจ้งและที่ลับ แต่ในราชสำนักแม้จะมีการปัดแข้งปัดขาก็ยังมีช่วงเวลาต้องหลอกใช้กันเช่นกัน ตอนนี้เพราะกองทหารของหยวนซู่ เขากับพระมาตุลาไป๋จึงร่วมมือกันชั่วคราว รักษาความสามัคคีกันแค่เปลือกนอกไว้

และด้วยหลี่รั่วอวี๋ผู้นี้เป็นกำลังของพระมาตุลาไป๋ เขาจึงคิดถึงสภาพการณ์โดยรวม สะกดความแค้นในใจที่มีต่อหลี่รั่วอวี๋เอาไว้ชั่วคราว

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว พิษในร่างของเขายังไม่จางหาย ยังมิอยากถูกขุนนางท้องถิ่นเหล่านี้ทำให้เสียเวลา ส่วนสำหรับหลี่รั่วอวี๋นั้น… ฉู่จิ้งเฟิงยิ้มเย็นชามองนางอีกครั้ง

อยู่ดินแดนทางเหนือที่เหน็บหนาวมานาน กลับยิ่งรู้สึกถึงความงดงามของเมืองเก่าแก่แถบเจียงหนาน เขาต้องพักอยู่ที่เจียงหนานนี้สักระยะ วันเวลายังอีกยาวนาน ตอนนี้เขามีเวลามากพอจะ ‘รำลึกความหลัง’ กับคุณหนูรองหลี่มากเล่ห์ผู้นี้แล้ว

คิดถึงตรงนี้ เขาจึงโบกมือช้าๆ อย่างเกียจคร้านพลางเอ่ยปากพูดว่า “อีกสองสามวันข้าจะจัดงานเลี้ยงคนมีชื่อเสียงที่ที่พักรับรองเมืองเหลียวเฉิง หวังว่าคุณหนูรองหลี่จะไปร่วมงาน จะได้ช่วยตรวจอาการให้ ถ้าคุณหนูรองหลี่สามารถหายได้ ‘ทันที’ ภายในไม่กี่วันนี้นั่นก็ดีที่สุด ข้าก็สามารถรำลึกความหลังกับนางได้ ไม่อย่างนั้น ถ้าพบในภายหลังว่ามีคนคิดจะทำตัวบ้าๆ บอๆ มาหลอกข้า…”

พูดถึงตอนนี้ ฝ่ามือของเขาก็ออกแรงจนมีดในมือถึงกับหักเป็นสองท่อนในทันที!