เห็นบุตรสาวนั่งอยู่บนเนินเขาที่มีดอกไม้บานสะพรั่ง ในมือถือมาลัยดอกไม้ที่เพิ่งทำเสร็จ นางแย้มยิ้มสดใสก่อนจะสวมมันลงบนหัวชายหนุ่มหล่อเหลาผมขาวเงินร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ข้างกายนาง…
ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ยืนต่อไปไม่ไหว ทรุดนั่งลงบนแผ่นไม้ในรถม้าทันที นางรู้สึกใจคอไม่ดี มองไปทางว่าที่ลูกเขยข้างกายที่มีสีหน้ากลัดกลุ้มเช่นเดียวกัน ในใจก็เกิดความละอายขึ้นมาบ้าง
บุตรสาวโง่งมของข้า เจ้า… เจ้าไปทำท่าทางสนิทสนมกับชายอื่นเช่นนี้ได้อย่างไร
แต่นอกเหนือความอึดอัดใจแล้ว นางรู้สึกวางใจลงได้ อย่างน้อยบุตรสาวก็นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างครบสามสิบสอง ทว่าชายหนุ่มผมขาวข้างกายนางเป็นผู้ใดกัน คิดถึงตรงนี้นางก็สั่นไปทั่วร่าง นึกถึงเรื่องที่พ่อบ้านเคยเล่าให้ฟัง เขาเคยเห็นหน้าตาของฉู่ซือหม่าตอนที่เข้าเมือง เป็นชายหนุ่มที่มีผมสีขาวเงินเต็มหัว… เช่นนั้นผู้ที่นั่งอยู่ข้างกายบุตรสาว หรือว่าจะเป็น…
ในตอนนี้เอง รถม้าของสกุลหลี่ก็ถูกผู้ใต้บัญชาของฉู่จิ้งเฟิงขวางไว้แต่ไกล “หยุดนะ! พวกเจ้าเป็นผู้ใด”
หลังจากเสิ่นหรูป๋อบอกฐานะและจุดประสงค์การมาของตนเองแล้ว องครักษ์เหล่านั้นกลับยังไม่ปล่อยรถม้า
“ใต้เท้าซือหม่าของพวกเรามาท่องเที่ยวล่าสัตว์ที่นี่ ท่านกลับกล้ามาทำลายความสนุก ยังไม่รีบกลับไปอีกหรือ!”
ยามนั้นเอง หลี่รั่วอวี๋ที่มองเห็นท่านแม่ของตนเองแต่ไกลยืนขึ้นอย่างดีใจ ก่อนจะยกแขนโบกมืองามมาทางพวกเขาอย่างมีความสุข
ฉู่จิ้งเฟิงหยิบมาลัยดอกไม้ออกจากหัวโยนไปด้านข้างอย่างเหยียดหยาม แล้วหันหน้าไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนหลังม้านั่น
คุณชายรองสกุลเสิ่น… รูปโฉมก็ไม่เท่าใด ได้ยินว่าเขากับหลี่รั่วอวี๋หมั้นหมายกันนานแล้ว และเป็นแขนซ้ายขวาให้แก่หลี่รั่วอวี๋ในสนามการค้า… คงจะมีความรักมั่นคงต่อกันมากกระมัง!
คิดถึงตรงนี้ เขากลับนึกถึงรสจูบในกระโจมเมื่อครู่ นางไม่มีความกระดากอายของหญิงสาวเลย ริมฝีปากที่ชำนาญนั้นราวกับกำลังลิ้มอาหารรสเลิศ นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะฝึกฝนให้ชำนาญได้ภายในวันเดียว
หรือว่านางกับว่าที่สามีของนาง...
คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าของฉู่จิ้งเฟิงก็เครียดขมึงขึ้นมาอีกครั้ง เขาจ้องมองหญิงสาวข้างกายที่โบกไม้โบกมืออย่างแรง จู่ๆ ก็เกิดความคิดว่าจะให้นางกลับไปอยู่ข้างกายว่าที่สามีของนางอย่างมีความสุขไม่ได้
ดังนั้นเขาจึงโบกมือเอื่อยๆ ไปทางองครักษ์ของเขาเหล่านั้น เป็นสัญญาณให้พวกเขาปล่อยฮูหยินผู้เฒ่าหลี่กับเสิ่นหรูป๋อเข้ามา
รอทั้งสองคนมาถึงตรงหน้า ฉู่จิ้งเฟิงจึงยืนขึ้น พูดไปทางกวนป้าที่อยู่ด้านข้าง “เอาเชือกมา มัดหลี่รั่วอวี๋แล้วส่งเข้าคุกเมืองเหลียวเฉิง!”
ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ฟังแล้วก็คิดอะไรไม่ออกไปทันที ทำได้เพียงคุกเข่าลงขอร้องฉู่ซือหม่า “ท่านซือหม่า ถ้าบุตรสาวข้าทำอะไรล่วงเกินใต้เท้า ข้าน้อยขอขมาใต้เท้าแทนนาง ขอใต้เท้าเห็นแก่ที่บุตรสาวข้าน้อยป่วยหนัก ปล่อยนางไปในครั้งนี้ด้วยเถิด”
เสิ่นหรูป๋อขมวดคิ้วเช่นกัน ประกบหมัดพูดว่า “ใต้เท้า เรื่องสัมภาระการทหารนั้นจัดการเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดท่านจึงผิดคำพูด”
ในตอนนี้เอง เชือกเส้นหนาก็มัดไปบนตัวหลี่รั่วอวี๋แล้ว รอนางได้สติคืนมาก็มัดไว้อย่างแน่นหนา นางจึงเริ่มบิดตัวตะโกนร้องเสียงดัง
ฉู่จิ้งเฟิงไม่มองมาทางนางแม้แต่น้อย เขาเอ่ยพูดเสียงเย็นชา “ข้าไม่เคยรับปากอะไรคุณชายรองเสิ่น จะผิดคำพูดได้อย่างไร เดิมทีเห็นแก่หน้าพระมาตุลาไป๋ ปล่อยหญิงผู้นี้ไปสักครั้ง นางสมองเสื่อมไปแล้วจริงๆ มิน่าล่ะคุณชายรองเสิ่นยังยินดีจะแต่งกับนาง ยามว่างหยอกเล่นด้วยสักนิดก็ให้สนุกดี…”
ฟังถึงตรงนี้ กำปั้นของเสิ่นหรูป๋อก็กำแน่น ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่อาจจะไม่ทันสังเกต แต่เพราะต้องสร้างสัมพันธ์ทางการค้า เขาจึงเข้าออกสถานเริงรมย์บ่อยครั้ง ย่อมแยกแยะออกได้อย่างชัดเจนว่า เหตุใดริมฝีปากของหลี่รั่วอวี๋ทั้งที่ไม่ได้ทาสีชาดแต่กลับบวมแดง…
นั่นเป็นหลักฐานที่ทิ้งไว้หลังจากถูกชายหนุ่มดูดชิมตามแรงปรารถนา!
ฉู่จิ้งเฟิงย่อมเห็นสายตาของเสิ่นหรูป๋อที่จ้องริมฝีปากของหลี่รั่วอวี๋ก็พลันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมามาก พูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “แต่เมื่อวานข้าได้รับรายงานว่าชายแดนทางเหนือตรวจสอบเจอเรือสินค้าสกุลหลี่บรรทุกสินค้าต้องห้ามไว้ มีฝิ่นเต็มสามลำเรือใหญ่…คิดจะวางยามอมเมาราษฎรครึ่งแคว้นของต้าฉู่หรือ!”
ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ได้ฟังก็ตกใจจนเบิกตาโต นี่เป็นคดีมาจากที่ใดกัน ฝิ่นนี้เป็นของที่เพิ่งนำเข้ามาจากแคว้นตงอิ๋ง ได้ยินว่าทางนั้นผลิตขึ้นมาจากยาเส้นพิเศษชนิดหนึ่ง
ของสิ่งนี้ได้ยินว่าหากลองแล้วจะติดได้ และหากดูดกลืนมากเกินไปจะเป็นอันตรายถึงชีวิต ดังนั้นจึงมีการติดประกาศหลวงห้ามขายของเลวร้ายเช่นนั้น หากมีการตรวจพบ จะมีโทษถึงขั้นหัวหลุดจากบ่า!
ของ…ของแบบนี้จะมาปรากฏอยู่บนเรือสินค้าสกุลหลี่ได้อย่างไร
คิดถึงตรงนี้ นางก็มองไปทางเสิ่นหรูป๋ออย่างสงสัย
