ทดลองอ่าน สาวใช้ประพันธ์รัก

เนี่ยหยวนเฉี่ยวยิ้มแห้ง “พี่สี่เหมือนพญายมเสียที่ไหน คนที่เหมือนพญายมน่ะพี่สามต่างหาก” พูดถึงพี่สามแล้วเขาก็หันเหสมาธิกลับไปอีกครั้ง รีบจับมือเนี่ยมี่หยางพลางชี้เนี่ยเฟิงอวิ๋นที่อยู่ไกลออกไป “มีเรื่องแปลกเกิดขึ้นแล้ว ท่านดู เมื่อครู่ขณะอยู่ในห้องหนังสือเขาทั้งตะคอกทั้งตวาด ข้าแทบคิดว่าเขาจะกระโดดขึ้นมาตีข้าตายแล้ว แต่พอข้าออกมา สีหน้ากลับดูเหมือนจะดีกว่าก่อนหน้านี้มาก”

เนี่ยมี่หยางยิ้มพลางมองไป แล้วก็ให้ประหลาดใจน้อยๆ เช่นกัน “อ้อ? เมื่อครู่ในห้องหนังสือนอกจากเจ้าแล้วยังมีใครอื่นอีกหรือไม่”

“มี นอกจากข้าก็ยังมีสาวใช้อีกนางหนึ่ง ชื่อ…เสวียนจีกระมัง ข้ารักชีวิต แต่นางไม่ ถึงกับกล้าพูดว่าเรื่องคันฉ่องส่องบาปเป็นหนังสือลามก ทำเอาพี่สามโมโหจนผมแทบหงอกในทันที” นึกแล้วก็ให้ผวานัก

“เสวียนจี?” เนี่ยมี่หยางนึกเพียงชั่วครู่ก็นึกถึงสาวใช้ที่เจอเมื่อเช้าขึ้นได้ เป็นนาง? ฟังจากที่หยวนเฉี่ยวบรรยายก็นึกภาพออกได้ว่าสภาพการณ์ภายในห้องหนังสือก่อนหน้านี้ดุเดือดรุนแรงมากเพียงไร การด่าจนสาวใช้นางหนึ่งร้องไห้เป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเฟิงอวิ๋น ถึงขนาดว่าเขาเคยทำให้สาวใช้ที่เคยปรนนิบัติเขาฝันร้ายไปเดือนกว่าเต็มๆ ยามนี้เกรงว่าเสวียนจีผู้นั้นคงร้ายมากกว่าดีแล้ว

“พี่สี่ ท่านต้องช่วยขอร้องแทนข้านะ! ถือโอกาสที่พี่สามอารมณ์ดีบอกให้เขาเลิกบังคับให้ข้าอ่านหลุนอวี่จนจบได้แล้ว แล้วข้าจะทำตัวดีๆ แน่นอน” ในคฤหาสน์สกุลเนี่ยมีเพียงพี่สี่ที่พูดด้วยง่ายที่สุด ตั้งแต่เล็กก็สนิทกับพี่สี่ที่สุด ฮือ ทำได้เพียงพึ่งเขาแล้ว

เนี่ยมี่หยางขยี้ผมน้องชายอย่างไม่สนใจไยดี ก่อนยื่นเงื่อนไข “จะไม่แอบเรียกมิตรสหายไปหอนางโลม?”

“ใส่ร้าย! พี่สี่ ข้าไปหอนางโลมตั้งแต่เมื่อไรกันเล่า” เนี่ยหยวนเฉี่ยวร้องหาความยุติธรรมทั้งผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง “พี่สี่ไม่ให้ข้าไป ข้าก็ไม่กล้าไปหรอก” น่าชังนัก! เห็นข้าเป็นเด็กอยู่ได้

เนี่ยมี่หยางพยักหน้าก่อนรับปาก เขาพลันเห็นหยวนเจาเซิงปล่อยเนี่ยเฟิงอวิ๋นทิ้งไว้คนเดียวแล้วเดินมาทางนี้เพียงลำพัง

เขาคิดใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ก็ยิ้มออกมา ตบแขนเสื้อเบาๆ ก่อนลุกขึ้นยืน

“นายน้อยสี่” หยวนเจาเซิงเห็นเขาโผล่ออกมาจากกลางพงหญ้า ถึงยามนี้จะตกตะลึงมากเพียงไรก็ไม่กล้าแสดงออกมาทางสีหน้า

“นายน้อยสามให้เจ้าไปหาคน?” เนี่ยมี่หยางเดาส่ง

“ขอรับ”

“หาซีเซิง?”

“ขอรับ”

“เพราะเสวียนจี?”

“ขอรับ”

“โอ๊ย หยุดยืดยาดกันได้แล้ว ให้เจ้าพูดออกมาสักคำยังยากว่าอ่านหนังสือเสียอีก” เนี่ยหยวนเฉี่ยวกระโดดออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว แม้จะนับถือในความสามารถคาดการณ์ของพี่สี่ แต่ฟังพวกเขาถามคำตอบคำกันเช่นนี้ก็ทำเอาเขาร้อนใจอยากรู้อยากเห็นจนจะตายแล้ว “เจาเซิง ข้าขอสั่งให้เจ้าบอกมาเดี๋ยวนี้ บอกด้วยประโยคที่ยาวที่สุดว่าพี่สามให้หาซีเซิงด้วยต้องการจะจัดการอย่างไรกับเสวียนจีกันแน่ จะฆ่า จะแล่เนื้อ จะต้ม หรือจะไล่ออกจากคฤหาสน์ เจ้ารีบบอกมา”

หยวนเจาเซิงมองเนี่ยหยวนเฉี่ยวที่มีหญ้าติดเต็มศีรษะดูน่าขบขัน พลางเอ่ยถามอย่างหน้าไม่เปลี่ยนสี “นายน้อยต้องการให้นางเป็นสาวใช้คอยติดตามรับใช้ข้างกายขอรับ”