ทดลองอ่าน สาวใช้ประพันธ์รัก

สามปีมานี้ข้างกายเฟิงอวิ๋นนอกจากเจาเซิงแล้วก็ไม่เคยเต็มใจอยากได้บ่าวคนไหนมารับใช้ที่สวนซั่งกู่มาก่อน เสวียนจีคือคนแรก เดิมนึกว่าเขาต้องการทรมานบีบคั้นสาวใช้นางนี้ กลับคิดไม่ถึงว่าจะเห็นนางยังแข็งแรงดี มิได้ตกใจหวาดกลัวน้ำตาไหล

สีหน้านาง…ดูไม่เลวเลย

สายตาของนางหลุบลงอย่างสงบเสงี่ยมเชื่อฟัง เป็นท่าทีที่สาวใช้พึงมี เมื่อครู่ขณะเข้ามาใกล้เขาเพื่อหยิบต้นฉบับก็ยังคงได้กลิ่นกระดาษจางๆ จากตัวนางเช่นเดิม น่าจะเพราะอยู่ในกองหนังสือตลอดปีถึงได้ติดกลิ่นเช่นนี้มา สาวใช้เช่นนี้ไม่ว่ามองอย่างไรก็ออกจะซับซ้อนกว่าสาวใช้นางอื่นอยู่สักหน่อยจริงๆ

“ตาเจ้ากำลังมองไปไหน” เนี่ยเฟิงอวิ๋นพลันโพล่งถาม

เนี่ยมี่หยางกะพริบตาตอบยิ้มๆ “ข้ากำลังมองสาวใช้ของท่าน” เขาเอ่ยอย่างเปิดเผยยิ่งยวด

“มีอะไรน่ามอง อยากให้ข้ายกให้เจ้าหรือไร”

“ความคิดไม่เลว พี่สาม ท่านอยู่ที่สวนซั่งกู่ตลอดทั้งปี น้อยนักที่จะก้าวออกประตู คฤหาสน์สกุลเนี่ยมีบ่าวไพร่นับร้อย ท่านต้องการใคร ข้าก็จะหามาให้ท่าน แต่สาวใช้ที่รู้หนังสืออย่างเสวียนจี ให้ติดตามข้างกายข้าก็สะดวกดี อีกอย่างอายุนางก็ไม่น้อยแล้ว อยู่ที่สวนซั่งกู่นี้จะมีบ่าวชายที่ไหนมาแต่งนาง หรือว่าท่านต้องการให้เจาเซิง…”

“เจ้าหุบปากได้แล้ว!” ความปีติยินดียามได้เห็นผลงานของบัณฑิตเย้ยโลกถูกขัดเข้าแล้ว เนี่ยเฟิงอวิ๋นสีหน้าเข้มขึ้น “เจ้าไปทำงานของเจ้าไป ทิ้งต้นฉบับไว้กับข้า วันพรุ่งค่อยให้คำตอบกับเจ้า”

“คำตอบเรื่องเสวียนจี?” เนี่ยมี่หยางถามอย่างรนหาที่ตาย

“เจ้าไสหัวไปได้แล้ว!”

เนี่ยมี่หยางยักไหล่พลางลุกขึ้น ยังคงยิ้มโดยตลอด “พี่สามค่อยๆ สำราญไป จะอย่างไรเสวียนจีก็เป็นสาวใช้ของคฤหาสน์สกุลเนี่ยเรา ท่าน ‘ทำตามความต้องการ’ ได้อยู่แล้ว” กล่าวจบก็เห็นเนี่ยเฟิงอวิ๋นมีอาการตะลึงใจสั่นเล็กน้อย สีหน้าเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดง เห็นได้ชัดว่าเข้าใจความหมายในคำพูดเขา เสวียนจีที่อยู่ด้านหลังอีกฝ่ายเองก็มีสีหน้าต่อว่าต่อขาน เหมือนกำลังต่อว่าที่เขาส่งเสริมให้เฟิงอวิ๋นทรมานนาง

ฮ่าๆ คำพูดเดียวกันกลับมีคนเข้าใจไปคนละทาง บุรุษที่ให้ความสำคัญกับความรู้ความสามารถมากกว่าหน้าตามีอยู่น้อยนัก พี่สามก็คือหนึ่งในจำนวนนั้น เมื่อรูปโฉมและความรู้ความสามารถของสตรีไม่อาจให้ความสำคัญเท่ากันได้ เขาก็ยอมจะเลือกอย่างหลัง

‘อย่างน้อยก็จะไม่พูดจาไร้สาระ’ ในอดีตเนี่ยเฟิงอวิ๋นเคยกล่าวไว้เช่นนี้

แล้วตอนนี้เล่า ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่บางทีอาจจะมีหวังอยู่เล็กๆ ผู้ที่สามารถลากเนี่ยเฟิงอวิ๋นออกจากการขังตนเองที่สวนซั่งกู่ได้มิใช่พี่น้องของเขา แต่เป็นสาวใช้ที่รูปโฉมปานกลางและความเป็นมามีปัญหานางหนึ่ง…

ทว่า…แล้วอย่างไรเล่า

นางมีใบหน้าเป็นวงรี นัยน์ตาดำขลับทั้งสองโดยปกติจะหลุบลงไร้ชีวิตชีวา ริมฝีปากบางสีชาดเม้มเป็นเส้นตรง ใหญ่ไปสักหน่อย แต่มิได้เด่นเกินไป รูปร่างนางก็กลางๆ แม้เขาจะนั่งรถเข็น แต่แค่เงยหน้าเพียงเล็กน้อยก็มองเห็นใบหน้านางได้แล้ว ตัวผอมไปบ้าง การเคลื่อนไหวอืดอาดไปหน่อย การตอบสนองก็ช้ากว่าผู้อื่นครึ่งจังหวะ ทุกเรื่องที่สาวใช้ควรมีและจำเป็นต้องเข้าใจ นางล้วนกำลังเริ่มศึกษา สาวใช้เช่นนี้มีความพิเศษอะไรดึงดูดความสนใจคนได้ ปีนี้นางอายุยี่สิบสอง อายุเลยช่วงแต่งงานมานานแล้ว ทำสัญญาสามปีกับคฤหาสน์สกุลเนี่ย กว่าจะได้ออกไปก็อายุยี่สิบห้า สำหรับสตรีถือเป็นสินค้าขายไม่ออกแล้ว

กล่าวอีกอย่างคือภายในสามปีนี้นางจำเป็นต้องหาบ่าวชายที่คู่ควรกับนางให้ได้ในคฤหาสน์สกุลเนี่ย และสิ่งที่ผู้เป็นเจ้านายควรทำก็คือช่วยหาคนที่เหมาะสมให้นาง

แล้วใครเหมาะสม สามปีมานี้เขาอาศัยอยู่แต่ที่สวนซั่งกู่ คฤหาสน์สกุลเนี่ยมีบ่าวไพร่ไปๆ มาๆ ไม่รู้ตั้งเท่าไร ผู้ที่เขารู้จักก็มีเพียงเจาเซิงสองพี่น้อง

ดูอายุก็เหมาะสมยิ่ง…

เนี่ยเฟิงอวิ๋นแค่นเสียงเบาๆ

“อ๊ะ นายน้อยจะสั่งอะไรเจ้าคะ” นางสะดุ้งเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เปล่า อย่ามารบกวนข้าครุ่นคิด” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก ก่อนจะเห็นนางกลับไปจดจ่อกับหนังสืออีกครั้ง

นับว่าเขาใจดีกระมัง กลับถึงสวนซั่งกู่ก็ใกล้เวลามื้อเย็นแล้ว หลังกินเสร็จเขากำลังจะเปิดอ่านต้นฉบับของบัณฑิตเย้ยโลก กลับพลันเห็นนางมายืนอยู่ข้างๆ

นางเป็นคนรักหนังสือ ดูจากเรื่องห้องหนังสือจี๋กู่และเรื่องที่นางขอหนังสือเรื่อง ‘หรูอี้จวินจ้วน’ ก็รู้แล้ว อาจเพราะเพิ่งได้ต้นฉบับที่เฝ้าคอยมานานมา อารมณ์ของเขาจึงค่อนข้างดี พอเห็นว่านางเป็นคนรักหนังสือเช่นเดียวกันจึงอนุญาตให้นางหยิบหนังสือไปยืนอ่านอยู่ข้างๆ ส่วนสาวใช้ที่ชื่อหลินอันนางนั้นออกไปแล้ว เจาเซิงเฝ้าอยู่ข้างนอกอย่างเงียบๆ ในห้องจึงเหลือเพียงเขากับนาง

ใบหน้านางยังคงเป็นวงรีมิเปลี่ยน แต่เมื่ออยู่ภายใต้แสงเทียน นัยน์ตาสีดำกลับมีชีวิตชีวา ในดวงตาที่กำลังมองหนังสือมีประกายเจิดจ้าแพรวพราว ริมฝีปากบางดูนุ่มนวลขึ้นแล้ว…นางมิใช่คนช่างยิ้ม แต่ก็มิได้ดูเย็นชา ภายนอกก็ดูเป็นสตรีที่ค่อนข้างธรรมดานางหนึ่ง แทบจะพบเห็นได้ทั่วไปในอาณาจักรต้าหมิง

สาวใช้เช่นนี้…มี่หยางกลับคิดว่าข้าอยากเกลือกกลั้วด้วย?