ทดลองอ่าน สาวใช้ประพันธ์รัก

“ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา!”

เสียงตะคอกทำให้เสวียนจีตกใจจนหายง่วง นางรีบลืมตา สิ่งที่มองเห็นคือบุรุษนั่งรถเข็นผู้หนึ่ง

หน้าตาเขามิได้น่ามองเท่าเนี่ยมี่หยาง มันบึ้งตึงแข็งกร้าว นัยน์ตาดำราวกับมีเพลิงโทสะปะทุขึ้น ริมฝีปากบางเม้มแน่น

เสวียนจีหน้าถอดสี วิงเวียนตาลายขึ้นมาทันที อากาศร้อนแล้วกระมัง ถึงได้รู้สึกว่าเรี่ยวแรงจะหายไปหมดตัวแล้วเช่นนี้

“ไม่เคยเห็นเจ้านายขาพิการหรือไร!” เพลิงโทสะลุกขึ้นมาอีกครั้ง วัตถุสีน้ำเงินปามาถูกนางที่อยู่ไม่ไกลด้วยกำลังแรง

นางเซถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะล้มพับลงกับพื้น วัตถุสีน้ำเงินที่ตกอยู่บนพื้นคือนิยายเล่มหนึ่ง นางอึ้งไป ตาลายมองเห็นแต่หมอกขาว เป็นครู่ใหญ่ถึงปรับสายตาให้รวมศูนย์ได้

เขายังคงนั่งอยู่บนรถเข็น บนตัวสวมชุดสีเข้ม สองขามีผ้าขนสัตว์ผืนบางคลุมไว้ ด้านหลังเขามีพ่อบ้านหยวนติดตามอยู่…

ชุดท่อนบนของเขาหรูหรางดงาม เห็นได้ชัดว่าเป็นหนึ่งในเจ้านายของคฤหาสน์สกุลเนี่ย

ยามนั้นเองหน้าอกนางพลันปวดรัดขึ้นมา รู้สึก…ใจหายอยู่สักหน่อยอย่างอธิบายไม่ได้

“เจ้าเป็นใบ้ไปแล้วหรือ!”

“ข้า…” เสวียนจีได้สติกลับมาแล้วจึงรีบเก็บหนังสือลุกขึ้นยืน “บ่าวเสวียนจีเจ้าค่ะ” สองขายังอ่อนแรงอยู่เล็กน้อย ไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลย!

“ใครอนุญาตให้เจ้าเสนอหน้าเข้ามา” เนี่ยเฟิงอวิ๋นถลึงตามองนาง แววตาเหมือนจะกินคน

“บ่าว…” เสวียนจีเหลือบมองพ่อบ้านหยวนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาอีกฝ่ายมองนางอย่างเย็นเยียบ เหมือนพลอยโมโหไปกับเนี่ยเฟิงอวิ๋นด้วย เดิมก็เป็นเขาบอกให้นางรออยู่ที่นี่มิใช่หรือไรกัน

“สวนซั่งกู่ไม่อนุญาตให้สตรีและคนแปลกหน้าเข้ามา เจ้าอาจหาญอะไรมาถึงได้กล้าเหยียบเข้ามาที่นี่” เขาหรี่ตาลงด้วยท่าทางดุร้าย มองดูนิยายปกน้ำเงินเล่มนั้นถูกนางถือไว้แนบอก อดจะเกิดโทสะขึ้นมาไม่ได้ “หนังสือของข้าให้สตรีมาทำสกปรกได้ที่ไหน เอาไปเผาแล้วไล่นางออกไปด้วย!”

เผาหนังสือ?!

นางตกใจ นี่เป็นพฤติกรรมของคนรักหนังสือเสียที่ไหน นางเห็นพ่อบ้านหยวนที่ด้านหลังเขาสาวเท้าเดินมาก็ก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณ “พ่อบ้าน…” ดวงตาของพ่อบ้านหยวนเย็นชา ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก จ้องมองนางเหมือนมองคนแปลกหน้า

เขามีหน้าตาเหมือนพ่อบ้านหยวน ทว่า…นิสัยกลับมิได้เย็นนอกร้อนในอย่างพ่อบ้านหยวน

รู้ดีว่าอยู่ในคฤหาสน์ไม่มากความไม่มากคำจึงจะเป็นหนทางรักษาตัวรอด แต่ใครใช้ให้นางต้องมาเห็นหนังสือเล่มหนึ่งถูกเผาเป็นเถ้าต่อหน้าต่อตาเล่า…นั่นเหมือนเป็นการเฉือนหัวใจนางก็มิปาน

นางกอดหนังสือแน่นพลางหลบหลีกการเคลื่อนไหวจะแย่งหนังสือของพ่อบ้านหยวน ก่อนจะรีบร้อนคุกเข่าลง “หากนายน้อยไม่ต้องการหนังสือแล้วก็โปรดมอบให้เสวียนจีเถิดเจ้าค่ะ!”

“ให้เจ้า?” ดวงตาเขาเปี่ยมด้วยแววเหยียดหยาม “ต่อให้เป็นรองเท้าพังๆ ที่ข้าเคยใช้ เจ้าก็ยังไม่มีสิทธิ์ได้เก็บไปสะสม เผาหนังสือซะเจาเซิง!”

หยวนเจาเซิงจับปลายหนังสือไว้ นางร้อนใจ อยากจะปัดมือเขาออก แต่กลับเหมือนตบลงบนมีดดาบ ทั้งเจ็บทั้งแข็ง อยากจะต่อต้านกลับถูกเขาสะบัดดึง แขนขวาเหมือนใกล้จะเคลื่อนหลุดจากข้อต่อแล้ว เจ็บแทบตาย นางหอบหายใจ พยายามกอดหนังสือไว้สุดชีวิต เอาแข็งปะทะแข็งมีแต่จะทำให้ตนเองแย่กว่าเดิม ต่อให้นางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดก็ไม่เห็นว่าจะเอาชนะแขนหนึ่งข้างของหยวนเจาเซิงได้

“เนี่ยเฟิงอวิ๋น…นี่คือเนี่ยเฟิงอวิ๋นที่เคยทำให้ร้านหนังสือเฟิงอวิ๋นมีชื่อเสียงดังสะท้านใต้หล้าอย่างนั้นหรือ คนที่เผาทำลายหนังสือได้ลงคอจะคู่ควรเป็นคนรักหนังสือได้อย่างไร!” นางร้องลั่นออกมา

เนี่ยเฟิงอวิ๋นได้ยินดังนี้ก็สะท้านเฮือก หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง “สาวใช้น่าตายอย่างเจ้ามาจากที่ไหน! ใครบอกเรื่องเหล่านี้กับเจ้า!”

“ข้า…ข้า…” นางในสภาพทุลักทุเลสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของหยวนเจาเซิงชะงักลงก็หอบหายใจเบาๆ สองสามคำรบ “ข้า…เพียงแต่เดาเอา…”

“เดา?!” คำโกหกพรรค์นี้ไปพูดกับสุนัขเถอะ “เจ้าเดาเก่ง ทั้งยังเดาได้ตรงเผง ตอนนี้เจ้าลองเดาชื่อหนังสือนี้ดู ขอเพียงเจ้าบอกได้ หนังสือเล่มนี้จะเป็นของเจ้า เจ้านายอย่างข้าไม่นับว่าใจจืดใจดำกระมัง”

น้ำเสียงของเขาส่อเจตนาร้าย และยิ่งมีความยโสโอหังของผู้ที่อยู่เหนือกว่า เขาคิดว่าสาวใช้นางหนึ่งไม่น่าจะรู้หนังสืออย่างนั้นหรือ นี่ก็คือตัวตนแท้จริงของเขาหรือไร

เสวียนจีหลุบตาลงมองตัวอักษรสีดำที่เลื้อยตวัดอยู่บนปกหนังสือ ยี่สิบสองปีมานี้ชีวิตนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและความสิ้นหวังที่ถาโถมมาไม่ขาดสาย จนกระทั่งตอนท้าย หลังจากนางมีโชคได้พบเนี่ยเฟิงอวิ๋น แม้แต่ความหวังเล็กๆ เพียงหนึ่งเดียวของนางก็สูญสลายไปเช่นกัน

เขาดีดนิ้ว “เจาเซิงเผาหนังสือซะ แล้วไปพาตัวซีเซิงมาด้วย ข้าต้องการให้เขาอธิบายเองว่าสาวใช้ของเขาเอาความกล้าจากไหนเหยียบย่างมาที่สวนซั่งกู่”