ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 1

นลินีชอบค่อนขอดว่าเธอสเป็กสูงลิ่วเสียดฟ้า เรียกว่าถ้าเจ้าชายจากบรูไนหรือมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดจากดูไบชายตามองลงมานั่นก็ยังไม่เข้าตาเธอแน่นอน

“คนนู้นหล่อดีก็ไม่เอา คุณหมอเทกแคร์ดีแกก็ยังไม่สน จนฉันคิดว่าแกจะลงเอยกับอีตาหัวหน้าฝ่ายส่งออกนั่นแล้วนะ เห็นเทียวไล้เทียวขื่อแล้วแกดูไม่ปฏิเสธน่ะ” ปลายสายบ่นอย่างรำคาญเมื่อถูกทยาดาโทรมาล้งเล้งถึงเรื่องเมื่อคืนให้ฟังแต่เช้าหลังจากล้างรถเสร็จ

“รุ่นนั้นอ่ะนะ ถ้าไม่ติดว่าต้องดีลเรื่องงาน ฉันก็คงไม่คุยกับเขาหรอก” ทยาดานึกไปถึงชายรุ่นพ่อตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายส่งออกสินค้าที่เข้ามาดีลงานกับเธอแล้วก็ได้แต่ทำท่าขนลุกขนพอง

“เห็นว่าชวนไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์ที่ชั้นดาดฟ้าเรือสำราญใจกลางเจ้าพระยา ฉันว่าทั้งลำคงต้องเปิดเพลงลาวดวงเดือนถึงจะเหมาะ” นลินีแซว พาเอาทยาดาหัวเราะไปด้วยเมื่อนึกถึงสภาพถ้าเธอยอมไปดินเนอร์เพื่อให้ได้โปรเจ็กต์ใหญ่นั้นมา ผีปู่ย่าตายายได้บีบคอเธอตายแน่

ระดับหัวหน้าเซลส์อย่างทยาดาไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองไปแลกเพื่อให้ได้งาน แค่ใช้ฝีปากให้เป็นประโยชน์เธอก็ขายของได้สบายๆ อยู่แล้ว ยิ่งมาเจอความชีกอไม่เลือกรุ่นของชายรุ่นพ่อของพ่ออีกทีแล้วด้วย เธอยิ่งอยากปิดดีลให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ไม่ต้องพบเจอกันอีก คราวหน้าก็แค่ส่งใครสักคนในทีมไปติดตามผลงานก็เพียงพอ

“มีแฟนสักทีเถอะแก จะได้มีคนช่วยดูแลพะยูนกับโลมาไง” นลินีแนะนำเป็นรอบที่ล้าน และทยาดาเองก็หน่ายที่จะฟังเป็นรอบที่ล้านเช่นกัน

“ฉันบอกแล้วว่าถ้าคู่กันจริงๆ เดี๋ยวก็เจอ ขี้เกียจหา หาเงินกับหาข้าวให้แมวกินก็พอแล้ว อีกอย่างฉันตัวคนเดียวมาเป็นสิบๆ ปี อยู่คนเดียวได้สบายมาก”

ตั้งแต่พ่อแม่แยกทางกันตอนเธอเริ่มเข้ามัธยมปลาย ทยาดาก็ขอปลีกตัวออกจากทั้งสองท่านมาใช้ชีวิตคนเดียวในกรุงเทพฯ ด้วยเงินเก็บก้อนหนึ่งที่ได้มาจากการทำอาหารเช้าง่ายๆ อย่างแซนด์วิชขายเพื่อนๆ หน้าโรงเรียนก่อนเข้าเรียน และเอาเงินไปต่อยอดตั้งแผงขายหมูปิ้งที่ตลาดนัดทุกเย็น ขึ้นมหาวิทยาลัยก็รับจ็อบเป็นเซลส์ขายรถอิสระ ได้เงินมาต่อทุนการศึกษา จนกระทั่งความฉลาดนำพาให้คว้าทุนได้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ออสเตรเลียมาหนึ่งปี ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเธอคนเดียว เพราะพ่อแม่ต่างก็ไปมีชีวิตใหม่

ชีวิตที่ไม่มีเธอเป็นคนในครอบครัวไปนานแล้ว…

ภาพที่เห็นทุกวันทั้งตอนตื่นนอนและหลังเลิกเรียนคือภาพพ่อแม่ทะเลาะกันและหายออกจากบ้านไปคราวละสามสี่วันสลับกันไป ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวมาตลอด จนตอนนี้การอยู่คนเดียวไม่ใช่ปัญหาอะไรในชีวิตเธอเลยสักนิด ทุกวันนี้ไม่เคยกลับไปในจุดนั้นอีก ในเมื่อไม่มีใครสนใจว่าเธอเป็นลูกก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาโหยหาความรัก

“เปลี่ยนเรื่องเถอะ ฉันว่าฝนมันจะมาอีกแล้วแน่ๆ เลย ตั้งเค้ามาตั้งแต่ดาวอังคาร เป็นอย่างนี้ทุกทีที่ฉันล้างรถ เทวดาเป็นคนตลกนะเนี่ย” ทยาดาบ่นกระปอดกระแปด

“ว่าจะชวนออกมากินข้าว ถ้ามันตั้งเค้ามาแล้วก็แยกย้ายจ้า” นลินีเอ่ยปาก

“ตามสบาย ฉันสั่งเอาแล้วกัน ไม่อยากเอารถออกไปให้เปียก” ทยาดาตัดใจ ในเมื่อซื้อของจากห้างสรรพสินค้ามาแล้วก็ป่วยการที่จะต้องเสี่ยงดวงกับฟ้าฝน แต่ความขี้เกียจจากการล้างรถทั้งคันก็ทำให้เธอเลือกพึ่งพาความสะดวกสบายอย่างแอพพลิเคชั่นสั่งอาหารให้มาส่งถึงบ้านแทน