ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 1

“ไปให้หน่อย ไม่ไหวแล้ว” ตะวันร้องครวญครางเมื่อเห็นออเดอร์ร้านอาหารปรากฏขึ้นที่โทรศัพท์ซึ่งบ่งบอกว่ามีคนสั่งอาหารในละแวกนี้ ปกติแล้วจะต้องรีบกุลีกุจอออกไปต่อแถวซื้อแล้วไปส่งให้ แต่ว่าพายุฝนกระหน่ำเมื่อคืนทำเอาตะวันนอนแบ็บติดเตียงอยู่ที่คอนโดฯ โดยมีกวินยืนด่ากำกับไม่ห่างไปไหนไกล

“ก็บอกแล้วว่าให้เลิกทำ เดี๋ยวฉันส่งเงินให้ พูดไม่รู้เรื่อง” พี่ชายตัวโตในชุดเสื้อยืดสีขาวเน่าๆ กับกางเกงบอลตัวโคร่งของตะวันยืนเท้าเอวบ่นไม่เลิกรา

“ไม่ไปโว้ย” ร่างสูงทรุดตัวนั่งบนโซฟา ก่อนจะโยนผ้าขนหนูเปียกที่เตรียมไว้ให้เช็ดตัวใส่หน้าน้องชาย

“กดรับงานแล้ว ไปให้หน่อย” ตะวันที่ตัวสูงไม่แพ้กวินแม้จะอายุห่างกันสิบปีนอนร้องโอดโอยขอความเห็นใจจากพี่ชายแท้ๆ ให้แลดูน่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้

กวินทำลอยหน้าลอยตาเล่นเกมในโทรศัพท์ต่อไม่สนใจต่อน้ำเสียงอ้อนวอนของน้อง จนเสียงของตะวันเงียบไปเพราะพิษไข้ เขาถึงได้ลุกขึ้นมาดูโทรศัพท์ของน้องที่บอกว่าออเดอร์เข้ามาได้สักพัก ถ้าไม่ไปตามที่รับงานไว้จะโดนหักเงิน

“แล้วมันต้องทำยังไงวะ” ชายหนุ่มเอามือเขี่ยๆ ให้น้องชายตัวดีตื่น แต่ก็ไม่เป็นผล

“บังอาจใช้กรรมการบริษัทให้ไปวิ่งส่งของ ไอ้นี่…มันน่าบีบคอให้ตายนัก” กวินบ่น แต่อีกมือก็กำลังกดดูวิธีการทำงานไปพลางๆ ก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อทำงานของตะวันมาใส่

ร่างสูงอยากจะส่งข้อความไปสรรเสริญคนสั่งอาหารก็ตอนที่เขาต้องมายืนต่อแถวรอหน้าร้านอาหารเจ้าเด็ดเจ้าดังที่รีวิวแน่นไม่แพ้คนซื้อซึ่งเป็นผู้ร่วมชะตากรรมในการรอคิวเหมือนกัน จะแอบไปซื้อร้านอื่นมาให้ก็กลัวรสจะเพี้ยนแล้วดันรู้ขึ้นมาอีก

หลังจากได้มาก็ต้องดูแผนที่บ้านปลายทางอีกว่าที่ไหน แต่พอเห็นแล้วก็ต้องร้องอ๋อเพราะโครงการหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลกับร้านเท่าใดนัก ทำให้กวินอดค่อนขอดไม่ได้

“แล้วทำไมไม่ออกมาซื้อเองวะ” ได้แต่บ่นตามลำพัง สุดท้ายเขาก็ต้องทำแทนน้องชายอยู่ดี

ทันทีที่เลี้ยวมอเตอร์ไซค์ของตะวันเข้ามาถึงหน้าบ้านที่เป็นจุดหมายปลายทาง ชายหนุ่มเองก็นึกแปลกใจที่รถในบ้านค่อนข้างสะดุดตาเขาเลยทีเดียว

มือหนากดกริ่งเรียกโดยไม่รู้ว่าต้องโทรศัพท์แจ้งผู้ซื้อก่อนว่าได้ของแล้ว นั่นเพราะชายหนุ่มอ่านวิธีใช้งานจากในหน้าเว็บอย่างลวกๆ ไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดมากนักด้วยเสียงแจ้งเตือนว่ากำลังจะถึงเวลาต้องออกไปรับออเดอร์ได้แล้ว ครั้นพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นคนรับแล้วก็ตะลึงหนัก

แต่คนรับนั้นตะลึงยิ่งกว่าเขาอีก

“บอกฉันทีว่าไม่ใช่” ทยาดาที่เปิดประตูรอเกิดอาการนิ่งงัน พึมพำราวกับว่าตัวเธอเองแค่เพ้อไป

กวินก็เช่นกันที่นิ่ง แต่แล้วเขาก็ยิ้มหน้าบาน ซึ่งท่าทางแบบนั้นดึงทยาดาให้หลุดจากภวังค์ พลันแววตาก็แปรเปลี่ยนจากความดีใจที่ได้ของเป็นสายตาขุ่นเขียวแทน ที่ได้เห็นคนไม่พึงประสงค์จะเจอยืนยิ้มแป้นแล้นรออยู่