ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 1

“ใช่คุณ ผมเอง” ทันทีที่เขาตอบ ทยาดาก็แทบจะปิดประตูไปพร้อมๆ กัน ดีที่ชายหนุ่มเอามือยันบานประตูไว้ได้ แต่ทยาดาเองก็ไม่ยอมแพ้

“รับของก่อนสิคุณ ผมมาแทนน้อง เดี๋ยวมันไม่ได้เงิน” หญิงสาวที่กำลังยื้อยุดประตูบ้านจำต้องหยุดมารับของตามที่เขาบอก เธอเองเห็นกรณีคนขับรถส่งอาหารแล้วปลายทางไม่รับหรือไม่มีตัวตนอยู่จริงจนต้องรับผิดชอบค่าอาหารทั้งหมดมานักต่อนัก ทำให้ต้องรับอย่างเสียไม่ได้

“เพราะหิวหรอกนะ อ้อ! แล้วทำไมมาช้าขนาดนี้ ไม่แจ้งด้วยว่าถึงไหนแล้ว คงต้องคอมเพลนบริษัทสักรอบ” ทยาดายื่นมือไปรับของพลางขู่ไปอย่างนั้น ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับกวินที่มัวแต่กดโทรศัพท์ว่าเสร็จงานเรียบร้อย ทั้งสองจึงแตะมือกันโดยไม่รู้ตัว

ภาพรถบัสที่กำลังวิ่งเลียบชายหาดกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับร่างเลือนรางของผู้ชายคนเดิมที่เขาเห็นเมื่อวานโผล่อยู่ข้างรั้วบ้าน

เป็นกวินเองที่ตกใจรีบสะบัดมือออกจนถุงอาหารเกือบร่วง ยิ่งทำให้ทยาดาไม่พอใจเข้าไปใหญ่

“เอ้า! คนยังไม่ทันรับจะรีบปล่อยทำไม ถ้ามันร่วงจะให้ไปซื้อใหม่” ทยาดาว่าเสียงดุจริงจัง

หลังจากตั้งสติได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แม้จะเจอแบบนี้เป็นประจำแต่ก็มีเผลอตกใจบ้างในเวลาที่ไม่ได้ตั้งตัว

“กดรับอาหารให้ผมด้วย” เขายื่นโทรศัพท์ให้ดู ซึ่งปกติแล้วไม่จำเป็นที่จะต้องกดรับจากโทรศัพท์ของคนขับ เพราะฝ่ายผู้รับสามารถกดได้จากโทรศัพท์ของตนเอง แต่มือใหม่หมาดๆ อย่างกวินก็ทำลงไปด้วยความไม่รู้ หนำซ้ำหญิงสาวกลับเอื้อมมือมารับอีก และเมื่อเธอส่งกลับมา กวินก็คว้าหมับเข้าทันทีที่มือนุ่มทำเป็นเนียนว่าจะรับโทรศัพท์คืน

รถบัสสองชั้นดูโอ่อ่ากำลังวิ่งเลียบหาด ภายในมีพนักงานในชุดฟอร์มบริษัทนั่งกันเต็มคันรถ ก่อนจะเลี้ยวเข้ารีสอร์ตที่มีป้ายต้อนรับพนักงานขึงไว้หน้าทางเข้า และรถบัสไม่ได้มีคันเดียว

“นี่! เมื่อคืนยังโดนด่าไม่พออีกเหรอ หรืออยากจะให้ด่าอีก” เสียงทยาดาดังแหลมขึ้น กวินเองก็หลุดออกจากภาพนิมิตนั้นมาเห็นหญิงสาวจ้องเขาตาเขียวปั้ดพร้อมกับการชักมือนุ่มหลบไปด้านหลัง

“ส่งเสร็จก็ไปได้แล้ว” เธอไล่

“เดี๋ยวก่อนคุณ” กวินที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นส่งเสียงเรียกหลังจากทยาดาปิดรั้วไปแล้ว

สภาพเขาตอนนี้คือการเกาะประตูรั้วด้วยสายตาออดอ้อนปนอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับส่งเสียงเรียกคุณๆ จนเจ้าของบ้านอย่างทยาดาต้องกลั้นใจหันกลับมามองด้วยความระอา เจอชายหนุ่มชี้ไปที่ข้างประตูแล้วก็ได้แต่มองตาม

“เขาอยู่ตรงนี้” กวินป้องปากบอกราวกับไม่อยากให้เพื่อนบ้านได้ยิน

หญิงสาวทำหน้าเต็มไปด้วยคำถาม ก่อนจะถอนหายใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“ไปเล่นกับน้องที่บ้านนะ” ทยาดายักไหล่เดินฉับๆ เข้าบ้าน ไม่หันกลับมาสนใจเขาอีก

กวินหันไปมองหน้าวิญญาณที่ยืนหลบๆ ซ่อนๆ ด้วยความขัดใจ

“ยากหน่อยนะ คนไม่ให้ความร่วมมือ ไว้คราวหลัง” เขาบ่นลอยๆ แต่ทยาดาหันกลับมาได้ยินพอดี

“อ้อ! แล้วนี่ไม่ต้องคิดจะมาอีกนะ มาอีกเมื่อไหร่ฉันแจ้งตำรวจแน่ ก่อกวนและคุกคามน่ะ เข้าใจไหม ถ้าเห็นคนขับชื่อนี้รับงานเมื่อไหร่ แม่จะกดแคนเซิลทันทีเลย” เธอว่าเขา “แล้วก็มุกผีตามบ้าบออะไรนั่นอีก เอาไว้ไปหลอกเด็กนะ เผลอๆ เด็กมันยังไม่กลัวเลยด้วยซ้ำ คงมองว่าตาลุงนี่เป็นโรคประสาท”

ทยาดาร่ายยาวจนกวินอึ้งแล้วอึ้งอีก

“โอ้โห สวยอย่างเดียวไม่ได้เหรอคุณ ทำไมต้องตีฝีปากขนาดนี้ด้วยเนี่ย” เขาพูดออกมาบ้างหลังจากที่ยืนนิ่งให้โดนว่าตั้งนานสองนาน

“จ้ะ ฉันรู้ว่าฉันสวย ขอบคุณ ไปไหนก็ไปได้แล้ว” พูดจบร่างเพรียวก็พาตัวเองเดินหายเข้าบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีก กวินทำเสียงในลำคอเชิงไม่พอใจ

“เดี๋ยวได้เจอกันแน่ ปากจัดๆ อย่างนี้ล่ะชอบนัก จะสวนกลับให้หนักเลยคอยดู”

ชายหนุ่มพึมพำก่อนจะชี้นิ้วเหมือนสั่งกับวิญญาณที่ยังยืนอยู่ให้คอยจับตาดูคนในบ้าน ซึ่งวิญญาณตนนั้นก็พยักหน้าตอบรับตามเขาไปเสียด้วย

ติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ เวลา 12.00 น.