ทดลองอ่าน สุภาพบุรุษ สุดที่ร้าย บทที่ 2

“แค่ถามเฉยๆ เองค่า ไม่เห็นก็จะได้เอารูปให้ดู แต่ก็นะ เดี๋ยวก็คงได้เจอกันแหละมั้งคะ เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของพี่ทอยคนสวยแน่นอน” ร่างอ้อนแอ้นเกินสาวบิดตัวหัวเราะกับเพื่อนด้วยความน่าหมั่นไส้ไม่น้อยไปกว่าที่ทยาดาเคยเห็นๆ มา แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ ควบคุมสติเอาไว้ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มากความ

“ระดับหัวหน้าเขาก็ต้องได้เจอระดับหัวหน้าหรือขั้นกว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วจ้ะ เพราะฉะนั้นก็จริงตรงที่ต้องใช้ความสามารถแหละนะ เพราะถ้าไม่มีความสามารถที่จะก้าวขึ้นมาเป็นหัวหน้าคนได้ก็คงทำได้แค่มอง” ทยาดาเอ่ย ใช้สายตาปราดมองตั้งแต่เท้าไล่ขึ้นศีรษะคนพูดพลางทำท่าขอตัว

“มิน่าล่ะ ได้ระดับหัวหน้าหมดเลย พวกล่างๆ ไม่ชายตาแลนะจ๊ะ รู้กันไว้จ้า” หนึ่งในกลุ่มโพล่งขึ้นมาอย่างล้อเลียน

ทยาดาในตอนนี้ใช้ความพยายามอย่างมาก มือบางกำแน่นแล้วค่อยๆ ผ่อนคลายสลับกันไปเพื่อเตือนสติตัวเอง

ตบมือข้างเดียวไม่ดัง อย่าไปใส่ใจ กลับไปทำงานได้แล้วทอย

“เหลือคนนี้ไว้ให้มองให้ชื่นใจก่อนนะคะพี่ขา อย่าเพิ่งฮุบไปกินคนเดียว แบ่งปันน้องๆ ผู้ยากไร้ด้วย สวยแล้วต้องมีเมตตานะคะ” หนึ่งในกลุ่มเอ่ยโดยมีลูกหาบคอยรับช่วงตามกัน

“นั่นสิ พี่จะเหมาหมดไม่ได้นะคะ”

หญิงสาวแทบจะหมดความอดทน ดีที่นิสราดึงแขนเอาไว้ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาจิกอันเป็นซิกเนเจอร์ประจำตัว

“เลิกแหย่พี่เขาได้แล้วพวกแกก็ เขาเรียกว่าสวยเลือกได้ย่ะ แต่สวยมากเลือกยากก็เหมาหมดแค่นั้นเอง” สาวไม่แท้ผู้กล้าเข้ามาร่วมโต๊ะก่อนปิดปากหัวเราะอย่างเหนียมอาย

เพียะ!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มสาวเทียมคนสุดท้ายที่พูดจนหน้าหัน ดวงหน้าเล็กขาวอย่างคนบำรุงผิวดีขึ้นเป็นรอยปื้นแดงเต็มแก้ม สร้างความตกตะลึงไปทั้งห้องอาหาร จากที่ฮือฮากันอยู่แค่กลุ่มเดียว ในพริบตากลับฮือฮาทั่วบริเวณและค่อยๆ ทยอยจับกลุ่มเดินมามุงดูเหตุการณ์เป็นแถว

นิสราอยากจะตีหน้าผากตัวเองที่จับทยาดาไว้ไม่ทัน

“ฉันสาธิตให้เห็นแล้วนะว่าตบมือข้างเดียวแล้วดังมันเป็นยังไง” ทยาดาหันมาบอกนลินีและนิสรา ก่อนเดินแหวกกลางวงออกไป “อ้อ แล้วแกก็เขียนใบตักเตือนมาด้วยเลยนะ เพราะฉันตั้งใจตบ”

นลินีหน้าเจื่อนเมื่อทยาดาพูดออกมาแบบนั้น หล่อนไม่อยากจะออกใบตักเตือนให้เพื่อนเลยจริงๆ พลางหันไปมองคาดโทษเหล่าไทยมุงทั้งหลาย

“มุงอะไรกัน เวลาเข้างานแล้วยังไม่ไป อยากโดนใบเตือนทั้งก๊กหรือไง ไปเลย”

“เพื่อนเจ๊ตบเพื่อนหนูแล้วก็ไล่ให้แยกย้ายกันง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ” หนึ่งในแก๊งนั้นถามขึ้นมา ทั้งยังประคองเพื่อนใจสาวที่กำลังเสียขวัญปากสั่นระริกจากความชาที่เริ่มเกิดขึ้น

นลินีหงุดหงิดจนอยากจะลากทั้งกลุ่มออกไปฟาดเรียงตัวหน้าบริษัทให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องอดใจ