ทดลองอ่าน หมอของฉันเหมือนจะชอบฉันนะ บทที่ 1

ห้องน้ำตั้งอยู่ห่างจากห้องพักของเฉิงอี้เหิงประมาณหนึ่งร้อยเมตร แพทย์หนุ่มแบกลู่จยาเดินไปข้างหน้า แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นว่ามีคนมากมายยืนออกันอยู่หน้าห้องพักของเขา

‘พวกนักข่าวอีกแล้ว’ ลู่จยาพูดเสียงเบา

‘ทำไมคนพวกนี้ถึงเกาะแน่นอย่างกับแผ่นกอเอี๊ยะเลยนะ’

‘ข่าวใหญ่ขนาดนั้นก็ต้องมาสืบข่าวน่ะสิ ใครหาข้อมูลได้ก่อนก็เหมือนกับได้เงินก้อนใหญ่’ ลู่จยาพูดต่อ

‘งั้นพวกเราจะไปที่ไหนดี’ เฉิงอี้เหิงหันศีรษะมาถามลู่จยา ลู่จยาที่เกาะไหล่เขาอยู่พอดีทำให้เมื่อชายหนุ่มหันหน้ามาใบหน้าของทั้งคู่จึงแนบติดกัน

เฉิงอี้เหิงรีบหน้าขยับออก ขณะที่ลู่จยากลับดูนิ่งๆ

ผ่านไปครู่หนึ่งลู่จยาก็รู้สึกได้ว่าใบหน้าของเฉิงอี้เหิงเห่อร้อนขึ้นมา เธอที่ไม่คิดอะไรเลยจึงยื่นมือออกไปลูบหน้าของเขา

‘คุณหมอเฉิง คุณเขินเหรอ’

‘เปล่า ผมแบกคุณมาตั้งนาน ก็แค่ออกแรงไปเยอะหน่อย’ เฉิงอี้เหิงพยายามแก้ตัว

ตอนนั้นเองลู่จยาถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองหนักเกือบห้าสิบกิโลกรัมจึงไถลตัวลงมาจากหลังของเฉิงอี้เหิง เฉิงอี้เหิงที่คิดจะรั้งเธอไว้แต่ก็ไม่ทัน ลู่จยาลงถึงพื้นเรียบร้อยแล้ว

‘พวกเราไปที่อื่นกันเถอะ คืนนี้คงอยู่โรงพยาบาลไม่ได้ชั่วคราว’ เฉิงอี้เหิงบอก

‘แล้วจะไปที่ไหน’ ลู่จยาเอ่ยถาม

‘ข้างๆ โรงพยาบาลมีโรงแรมที่พวกญาติๆ ผู้ป่วยมักจะไปพักกัน ถ้าคุณไม่ถือสาล่ะก็…’ เมื่อพูดออกไปแล้วเฉิงอี้เหิงถึงเพิ่งรู้สึกว่าเขาไม่น่าพูด โรงแรมข้างๆ โรงพยาบาลนั้นเป็นโรงแรมที่ไม่ค่อยมีระดับนัก มักใช้เป็นที่พักชั่วคราวของญาติคนไข้ บริการก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สำหรับนักแข่งรถชื่อดังอย่างลู่จยาแล้วไม่ว่าจะไปที่ไหนเธอก็คงจะต้องไปพักในโรงแรมห้าดาว จะให้มาอยู่โรงแรมข้างทางเล็กๆ แบบนี้ดูท่าเธอคงจะต้องลำบากไม่น้อย

‘ได้ๆ แต่คุณห้ามลืมเรื่องที่ฉันพูดนะ!’ ลู่จยาหมายถึงเรื่องที่จะให้เขาเปลี่ยนห้องพักคนไข้ให้เธอ

เฉิงอี้เหิงพยุงตัวลู่จยาไว้ ทั้งสองคนค่อยๆ เดินไปบนเส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนใช้เข้าออกโรงพยาบาล

‘พรุ่งนี้รบกวนคุณช่วยเปลี่ยนห้องพักของฉันเป็นห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวและประกาศออกไปด้วยว่าฉันย้ายโรงพยาบาลแล้วให้หน่อยนะคะ’

‘อืม’

ยามค่ำคืนอันหนาวเหน็บ เฉิงอี้เหิงพยุงลู่จยาเดินมาถึงบริเวณด้านหน้าของแผนกรับผู้ป่วยใน เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้า ด้านหลังของทั้งคู่มีไฟของอาคารผู้ป่วยในส่องสว่างอยู่

เสียงโทรศัพท์ของลู่จยาดังขึ้นหลายครั้ง

ลู่จยาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากผู้จัดการส่วนตัวของเธอ

‘ลู่จยา ท่านประธานกับฉันหารือกันแล้ว ตกลงกันว่าช่วงนี้ให้เธอพักผ่อนจนหายดีก่อน ส่วนเรื่องการแข่งขันเธอก็ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้ว รอให้ขาของเธอดีขึ้นแล้วค่อยว่ากันอีกที’

ตอนนี้เองลู่จยาถึงคิดขึ้นมาได้ว่าตอนที่ตื่นขึ้นมานั้น ประธานของสโมสรก็ยืนอยู่ใกล้ๆ กับหัวเตียงผู้ป่วยของเธอด้วย คล้ายว่าเขาจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ถูกแม่ของฮว่าถิงโวยวายขึ้นมาเสียก่อนจนไม่มีโอกาสได้พูด

ลู่จยาเข้ามาอยู่ในสโมสรแห่งนี้ตอนอายุสิบสี่ปี แทบจะเรียกได้ว่าประธานสโมสรนั้นเห็นเธอเติบโตขึ้นมาเลยทีเดียว ลู่จยาเองยังคิดว่าเขาคงจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่มีมายาวนานและอาจให้โอกาสเธออีกสักครั้ง

ทว่า…ความสัมพันธ์นั้นช่างเป็นสิ่งที่ไร้ค่าและไร้ประโยชน์ที่สุด

ลู่จยาก้มหน้าลง ตอบข้อความกลับไปอย่างรวดเร็ว