ทดลองอ่าน เจ้าสาวสโลว์ไลฟ์ บทที่ 5

ปาลเห็นแม่ค้าปิ่นโตรออยู่ที่หน้าประตูตอนเขาขับรถมาจอดหน้าบ้าน เขาแสร้งทำอะไรขลุกขลักในรถครู่หนึ่งเพื่อข่มเสียงหัวใจเต้นแรง กระทั่งแน่ใจว่ามันสงบลงแล้วจึงก้าวลงจากรถ

“หมอปาลเข้ามานั่งในบ้านก่อนสิคะ”

อิศยาคงไม่ใช่คนคิดมากและไม่แคร์คำคนจึงผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่มเข้าบ้าน แต่ปาลซึ่งเป็นผู้ใหญ่กว่าและเติบโตมาในสังคมที่คำนึงถึงหน้าตาเป็นหลักกลับส่ายหน้า

“เย็นแล้ว เธอเป็นผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว ใครผ่านมาเห็นเข้าคงไม่งาม”

รอยขบขันระบายอยู่ในดวงตากลมโต เรียกรอยแดงซ่านขึ้นบนใบหน้าเคร่งขรึม

“ฉันรู้ว่าฉันหัวโบราณไปหน่อย แต่ที่พูดก็เพราะเห็นแก่เธอหรอกนะ”

“เอ๋ยไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย หมอปาลรอสักครู่นะคะ เอ๋ยไปหยิบน้ำมาให้”

เธอหายเข้าไปในบ้านครู่หนึ่งก็เดินออกมาพร้อมน้ำสีเหลืองอ่อนส่งกลิ่นหอมสดชื่น ปลุกประสาทให้ตื่นตัว และรินรดหัวใจของเขาให้ชุ่มชื้นอีกครั้ง

หมอปาลจิบน้ำเสร็จก็มองหน้าหญิงสาว เราต่างประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเบี่ยงสายตาไปทางอื่น เขากระแอมกระไอขึ้นหนึ่งครั้ง แล้วเอ่ยเสียงขัดเขิน

“อาหารของเธอยังอร่อยเหมือนเดิม”

อิศยายักไหล่ยิ้มๆ “ของมันแน่อยู่แล้วค่ะ”

“พรุ่งนี้เธอจะทำเมนูอะไร”

“เอ๋ยยังไม่ได้คิดเลยค่ะ หมอปาลทานเผ็ดไม่ได้ เอ๋ยคงต้องคิดเมนูให้ใหม่”

“แล้วปกติตอนเช้าเธอกินอะไร”

“แล้วแต่วันค่ะ ส่วนใหญ่ก็กาแฟกับขนมปังปิ้ง”

“งั้นพรุ่งนี้เช้าเธอทำเผื่อฉันที่หนึ่งสิ”

เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้น เอียงหน้ามองคนพูดอย่างงุนงง

“ฉันจะมารับเธอตอนเช้า คงยังไม่ได้ทานอะไร เธอทำอาหารเช้าเผื่อฉันที่หนึ่งแล้วกัน”

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ”

“อำเภอ!”

คำตอบสั้นและเรียบง่าย แต่เรียกรอยแดงเรื่อขึ้นมาประดับดวงหน้าเล็กจ้อย เธอก้มมองมือตัวเอง ไม่กล้าสบตาดำจัดที่ทอดมองมาด้วยแววลึกล้ำ

“หมอปาลแน่ใจแล้วใช่ไหมคะ”

“อืม เธอเองก็แน่ใจแล้วไม่ใช่เหรอถึงส่งปิ่นโตให้ฉัน”

“ค่ะ เอ๋ยตัดสินใจแล้ว”

น้ำเสียงของเธอไม่มั่นคงนัก เพราะรู้สึกใจหายกับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตที่กำลังจะเคลื่อนเข้ามาอีกครั้ง

“เสร็จจากอำเภอฉันคงต้องกลับโรงพยาบาล ลางานไว้แค่ชั่วโมงเดียว”

“เอ๋ยก็ต้องไปส่งของเหมือนกันค่ะ”

เราเงียบกันไปอีกชั่วอึดใจ ต่างคนต่างมองไปคนละทาง ครู่หนึ่งปาลจึงเอ่ยแทรกความเงียบขึ้นมา