ทดลองอ่าน เชฟคนนี้มีรักมาเสิร์ฟ! บทนำ-บทที่ 1

ปักกิ่งเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล แหงนหน้ามองฟ้าไม่เห็นดาว แสงไฟส่องสว่างผืนฟ้ายามราตรี ทั่วทั้งเมืองต่างก็ใช้ชีวิตกันอย่างฟุ้งเฟ้อท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์

ร้านแผงลอยเริ่มเปิดขายตั้งแต่พลบค่ำไปจนถึงฟ้าสาง แสงสียามค่ำคืนเพิ่งจะมาเยือน หานต้งก็นั่งลงข้างโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ในนั้น กลิ่นควันบริเวณร้านฉุนเป็นพิเศษ เทียบกับกลิ่นน้ำหอมไฮคลาสของซานเว่ยฟางแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหว

อันว่า ‘ดื่มสุราสามจอก’ ไม้เสียบที่อยู่บนโต๊ะก็ถูกวางเรียงกันเป็นสามชั้น

หานต้งโยนความกังวลและเรื่องคิดไม่ตกที่อยู่ในใจทิ้งไว้ข้างหลัง อาหารเลิศรสและความรื่นรมย์รวมกันเป็นหนึ่งเดียว นี่ต่างหากถึงจะเป็นโลกแห่งอาหารเลิศรสที่เขาต้องการ

จู่ๆ รูมเมตคนหนึ่งก็ชี้ไปยังคนสองคนที่เดินข้างกันมาแล้วพูดว่า “เฮ้ อากาศร้อนอย่างนี้ทำไมสาวน้อยคนนั้นถึงยังใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวอยู่อีก ห่อซะมิดชิดเชียว”

อีกคนก็กล่าวอย่างสงสัย “ใส่หมวกแล้วก็เห็นไม่ชัด แต่เธอผอมมากเลย เฮ้อ”

หานต้งมองไปยังทิศทางที่พวกเขาชี้นิ้วไป สาวน้อยคนนั้นผอมแห้งมากจริงๆ ข้างๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งตามติดไม่ห่าง เขาขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องตกใจ

เมื่อหันหน้าไปก็พบว่าหญิงสาวคนนั้นคุกเข่าอยู่ตรงมุมกำแพง เสียงอาเจียนอันทรมานและน่าสงสารดังมาถึงตรงที่เขานั่ง ตามด้วยเสียงไอโขลกรุนแรง

หญิงวัยกลางคนที่เดินมาด้วยกันกล่าวอะไรบางอย่างเสียงเบาเพื่อปลอบเธอ แล้วค่อยๆ ประคองแผ่นหลังของเธอ

“ขอโทษ แม่ผิดเองที่อยากพาลูกกลับโรงพยาบาลทางลัด…” คุณแม่เจียงพูดอย่างรู้สึกผิด ในน้ำเสียงเจือด้วยเสียงสะอื้นไห้อันเจ็บปวดใจ

นี่เป็นตรอกเล็กๆ ที่อยู่ข้างโรงพยาบาล จากตรอกนี่ไปจนถึงโรงพยาบาลนั้นใกล้มาก แต่คุณแม่เจียงลืมไปว่าในตรอกมีร้านแผงลอยเยอะมาก เจียงเหมยอิ่งแค่ได้กลิ่นพวกนี้ก็อาเจียนออกมาแล้ว

นานมากกว่าเจียงเหมยอิ่งจะค่อยยังชั่วขึ้น เธอส่ายหน้าแล้วพูดอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…แม่ หนูจะดีขึ้นเอง หนูจะต้องดีขึ้น”

ร้านปิ้งย่างบรรยากาศดีมาก ไม่เหมือนกับความหรูหราของซานเว่ยฟางเลยสักนิด

หานต้งจ้องมองเนื้อแกะย่างเสียบไม้ที่อยู่ในมือ ในใจลอบวางแผน เขาเอ่ยกับรูมเมตสมัยมหาวิทยาลัยที่อยู่ข้างๆ ว่า “ฉันเพิ่งตัดสินใจได้”

“หือ?”

“ฉันจะเปลี่ยนแปลงซานเว่ยฟาง”

วันที่ห้าเดือนสิงหาคม ปี 2012 ทั่วทั้งโลกต่างให้กำลังใจเฟลป์สที่ประกาศถอนตัว

ณ โรงพยาบาลสหภาพขนาด 1,250 เตียง สามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังจับมือของลูกสาวที่ร่างกายผอมแห้ง อิงแอบกันแล้วถอนหายใจ หวังว่าจะพอช่วยบรรเทาความเจ็บจากรอยเข็มของสายน้ำเกลือบนข้อมือของเธอที่นับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ได้บ้าง

ในตรอกถนนคนเดินที่เต็มไปด้วยอาหารเลิศรส ในหมู่คนที่จ้อกแจ้กจอแจ มีเก้าอี้พลาสติกล้อมรอบโต๊ะพลาสติกสีขาว เจ้าของซานเว่ยฟางที่รูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าเย็นชานิ่งขรึมจ้องมองเนื้อย่างเสียบไม้ที่อยู่ในมือ ขมวดคิ้วน้อยๆ เสียงพูดคุยของเพื่อนๆ ในหัวข้อกีฬาโอลิมปิกดังอยู่ข้างหู

คนที่หลงทางใช้ชีวิตอยู่ในเมืองอย่างโดดเดี่ยวไร้การช่วยเหลือ แม้ข้างกายจะมีญาติสนิทมิตรสหาย แต่มรสุมกลับพัดโหมในใจจากรอบด้าน พัดโหมจนเริ่มผุกร่อนแตกร้าว

ก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้พบกัน ไม่ได้โอบกอดกันและกัน เขาและเธอต่างก็เป็นคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างราบเรียบ มีทั้งทุกข์และสุขท่ามกลางหมู่คนมากมาย

ใครจะรู้ว่าหลังจากที่พวกเขาได้พบกัน โชคชะตาจะเกิดการพลิกผันที่ใหญ่โตขนาดนี้