ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

หนึ่งปีให้หลัง เขากลับมาด้วยชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ตามคาด ทั่วแคว้นสรรเสริญยินดี นางไปต้อนรับด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นปลาบปลื้มยิ่ง แต่เมื่อได้พบหน้าเขากลับมีสีหน้าเย็นชาประดับไว้บางๆ มิหนำซ้ำยังไม่ปิดบังความชิงชังไว้เลย

ช่วงเวลานั้นความยินดีทุกอย่างของนางพลันมลายหายไปโดยไม่เหลือร่องรอยในชั่วพริบตา

ในตอนที่เขาหยุดพักอยู่ที่เมืองหลวงเป็นเวลาครึ่งเดือนนั้น มีเพียงแค่ในวันแรกที่เขาพักค้างอยู่ที่ห้องของนาง นอนหันหลังให้นาง แผ่นหลังสูงใหญ่นั้นราวกับภูผาที่อยู่ห่างไกลหมื่นลี้ เขาไม่แม้แต่จะแตะต้องปลายเส้นผมของนาง เช้าตรู่ของวันถัดมาเขาก็จากไปแล้ว จนกระทั่งถึงวันที่เขาต้องออกเดินทางไปจากเมืองหลวงอีกครั้งนางก็ไม่เคยเห็นเขาที่ ‘ห้องหอ’ อีกเลย

หลังจากนั้นเขาก็ไม่กลับมาอีกเป็นเวลาสองปีเต็มๆ

อากาศหนาวเหน็บ ความมืดมิดยามราตรีเงียบสงัด ความวิเวกวังเวงครอบคลุมไปทั่วพื้นที่ หนาวเหน็บเสียจนทำให้คนไม่มีแรงที่จะทนกับการหลอกตนเองเลยสักนิด

‘ท่านพี่…’ ฟู่เหลียงเฉินจ้องมองไปยังเส้นทางมืดมัวยามค่ำคืน พลางเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ‘ท่านไม่พอใจข้าหรือ’

หลังจากที่รู้เรื่องการหมั้นหมายระหว่างพวกเขา นางก็ไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มจริงใจที่เขาเคยมีให้นางเช่นแต่ก่อนอีกเลย

แต่นางไม่มีทางยอมแพ้

เป็นเรื่องที่ท่านพ่อท่านแม่เป็นคนจัดการ แม่สื่อเป็นผู้ดำเนินการ ยิ่งกว่านั้นเป็นนางที่เคารพนับถือและยกย่องเขามาตั้งแต่นางอายุห้าขวบ สิบกว่าปีผ่านไป นางไล่ตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขา เขาเป็นท้องฟ้าของนาง นางจะปล่อยมือได้เช่นไร

เวลานี้ในที่สุดเขาก็จะกลับมาแล้ว เช่นนั้นแสดงว่าความโกรธของเขาได้หายไปแล้ว หรือว่าเขาจะไม่ได้โกรธเรื่องการตัดสินใจของผู้ใหญ่ ไม่ได้ไม่พอใจที่นางโลภมาก หรือว่าเขา…เต็มใจที่จะยอมรับนางเป็นภรรยาแล้ว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หัวใจอันว่างเปล่าเย็นเยียบของนางบังเกิดความหวังที่ประดุจเปลวไฟเล็กๆ ซึ่งผลักดันให้นางมีความกล้าหาญที่จะไปเผชิญหน้าต่อโลกที่แสนลำบากอีกครั้ง

ฟู่เหลียงเฉินเพิ่มน้ำหนักย่างก้าวลงไปอีกเล็กน้อย เร่งฝีเท้าเหยียบย่ำไปบนพื้นที่มีหิมะ ทิ้งรอยเท้าเล็กๆ แต่กลับมั่นคงไว้เป็นทางยาว

“เหลียงเฉิน ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ” นางให้กำลังใจตนเอง เกล็ดหิมะตกกระทบผิวหน้าให้ความรู้สึกเย็น “ฤดูหนาวกำลังจะสิ้นสุด ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมา…”

ใช่แล้ว ท่านพี่กำลังจะกลับมาแล้ว พวกเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว

สามวันต่อมา ช่วงเวลาที่หิมะตกหนักติดต่อกันยาวนานหยุดลงในที่สุด ตลอดทั้งเช้าจวนเซียวกั๋วกงขัดล้างประตูเสียจนสะอาดใหม่เอี่ยมเตรียมต้อนรับนายน้อยของจวน…แม่ทัพใหญ่สยบอุดรเซียวอี้เหรินผู้อายุยังน้อยแต่มากด้วยความสามารถกลับมากันอย่างคึกคัก

เนื่องจากท่านกั๋วกงไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ จึงให้ฟู่เหลียงเฉินกับแม่สามีเซียวเหอซื่อ^* เป็นคนนำบรรดาบ่าวรับใช้ทุกคนภายในจวนกั๋วกงมารอต้อนรับอยู่ที่หน้าประตูใหญ่กันอย่างอึกทึก

หัวใจของฟู่เหลียงเฉินเต้นรัวเร็วมาก ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อ เซียวเหอซื่ออยู่ด้านข้างหันหน้ามายิ้มและพูดคุยอย่างร่าเริง “เด็กดี ได้ยินว่าอี้เกอเอ๋อร์^* กลับเมืองหลวงในครั้งนี้จะได้อยู่ถึงสามเดือน ในที่สุดพวกเจ้าสามีภรรยาก็จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเสียที อีกอย่างข้ากับพ่อสามีเจ้าก็เคยปรึกษาหารือกันว่าจะทำอย่างไรไม่ให้พวกเจ้าสามีภรรยาต้องแยกจากกันไกลเช่นนี้อีก ดังนั้นครั้งนี้เจ้าก็กลับไปทางเหนือพร้อมกับอี้เกอเอ๋อร์เถอะ”

“ท่านแม่…” นางตกตะลึง มองรอยยิ้มแสนจะเอื้อเอ็นดูของแม่สามีด้วยความงุนงง ในตอนนั้นไม่รู้ว่ากำลังรู้สึกยินดีหรือกังวลใจและละอายใจกันแน่