ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

สีเลือดบนดวงหน้าของฟู่เหลียงเฉินซีดลงไปในชั่วพริบตา

“เจ้า…เจ้า…นาง…” เซียวเหอซื่อตกตะลึงไป จากนั้นหันกลับมาด้วยความสับสน เห็นใบหน้าขาวซีดราวกระดาษของลูกสะใภ้ “แล้ว…แล้วเฉินเอ๋อร์เล่า”

ฟู่เหลียงเฉินจับจ้องมองตรงไปที่ใบหน้างามสง่าที่แสนคุ้นเคยแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้ายิ่งนัก ขอบตาร้อนผ่าวแต่กลับว่างเปล่ามาก

นั่นสิ แล้วข้าเล่า ท่านเอาข้าไปไว้ที่ใดกัน

เซียวอี้เหรินเงียบไปสักพัก ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นทุกคนที่อยู่ตรงประตูใหญ่ต่างเงียบกริบ รอคอยคำตอบของเขาด้วยความตกตะลึงและอกสั่นขวัญแขวน

“เหลียงเฉินเป็น ‘ลูกสะใภ้ที่ดี’ ของท่านพ่อท่านแม่” หลังจากเงียบไปพักใหญ่ในที่สุดเขาก็เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง “มีนางคอยทำหน้าที่กตัญญูแทนลูกอยู่ที่เมืองหลวง ลูกวางใจเป็นอย่างมาก”

ความร้อนรุ่มแสบร้อนในลำคอได้ถูกกลืนลงไปด้วยความสั่นเทา ฟู่เหลียงเฉินปิดตาลง รับรู้เพียงความหนาวเหน็บที่ไม่อาจหยุดลงได้บนร่างกาย มือกำเสื้อคลุมแน่นโดยสัญชาตญาณ

“ข้าไม่เห็นด้วย!” เซียวเหอซื่อเห็นดวงหน้านิ่งเงียบและเศร้าโศกของลูกสะใภ้ หัวใจทั้งเจ็บและปวด อยากจะพูดและไม่อยากจะพูดออกไป “เฉินเอ๋อร์แต่งเข้าสกุลเซียวของเรามาสามปี เคารพนอบน้อมกตัญญู ทุ่มเทกายใจอย่างสุดกำลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจ้าไปทางเหนือสามปีจนทำให้นางไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสามีภรรยา มีเพียงสกุลเซียวของเราเท่านั้นที่เป็นหนี้นาง ไม่รู้จักปฏิบัติต่อนางให้ดี เหตุใดจึงได้ทำร้ายน้ำใจของนาง ทำเรื่องขายหน้าและเอาเปรียบนาง”

“ลูกตัดสินใจแล้ว” เซียวอี้เหรินตอบอย่างเย็นชา “ลูกได้ทำตามคำสั่งของท่านพ่อท่านแม่ที่ให้แต่งนางเข้าบ้านเป็นภรรยา ยกฐานะให้นาง ลูกไม่มีอะไรติดค้างนางอีกแล้ว ทุกคนมีชีวิต ต้องการอะไรก็ได้สิ่งนั้น นางต้องการเป็นสะใภ้สกุลเซียว เช่นนั้นตำแหน่งสะใภ้เอกของสกุลเซียวก็เป็นของนางตลอดไป เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วยังมีอะไรไม่พอใจอีกหรือ”

“เจ้า…” เซียวเหอซื่อแทบไม่อยากเชื่อหูตนเอง ลูกชายคนนี้เหตุใดจึงปฏิบัติต่อลูกสะใภ้อย่างไร้หัวใจเช่นนี้กัน

หญิงสาวชุดแดงที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ข้างกายและเคียงบ่าเขาตั้งแต่ต้นพลันเปิดปากพูดขึ้นมา “ฮูหยิน เหยาเอ๋อร์จะไม่ขอร้องอะไรเลย เพียงได้เคียงข้างท่านแม่ทัพใหญ่ตลอดไป ชั่วชีวิตนี้ก็พอใจแล้วเจ้าค่ะ ดังนั้นท่านได้โปรดวางใจ ฐานะภรรยาเอกของพี่หญิงฟู่ใครก็มาแย่งไปไม่ได้” เซียวเหอซื่อชะงัก

เซียวอี้เหรินก้มหน้ามองหญิงสาวชุดแดงด้วยสายตาอ่อนโยนพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เหยาเอ๋อร์ ทำเจ้าลำบากใจแล้ว”

“ท่านแม่ทัพใหญ่ มีท่านอยู่ทั้งคน เหยาเอ๋อร์ไม่เคยลำบากใจเลย” รอยยิ้มของหญิงสาวชุดแดงสดใสงดงามยิ่ง

พวกเขาเหมาะสมกันเช่นนั้น เซียวเหอซื่อทั้งหวาดหวั่นและร้อนใจนัก นึกถึงเพียงนิสัยดื้อรั้นดันทุรังของลูกชายตนเอง เมื่อตัดสินใจไปแล้วก็จะดื้อหัวชนฝาไม่ยอมเปลี่ยนใจ แล้วจะทำเช่นไรกับเฉินเอ๋อร์ หากท่านกั๋วกงกลับมาแล้วรู้เรื่องนี้เข้าจะทำเช่นไร ไหนจะสกุลฟู่อีก…จะอธิบายกับสกุลฟู่ว่าอย่างไรกัน

เซียวเหอซื่อยิ่งคิดก็ยิ่งใจสั่น อดพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดไม่ได้ “พวกเจ้า…”

“ท่านแม่” น้ำเสียงอ่อนระโหยกับแรงดึงที่แขนเสื้อเป็นเชิงห้ามนางเบาๆ

เซียวเหอซื่อหันหน้ามอง เมื่อเห็นดวงหน้าขาวซีดมึนงงของลูกสะใภ้ก็น้ำตาแทบหยด “เฉินเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว แม่จะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้า แม่จะไม่ยอมให้อี้เกอเอ๋อร์ก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้!”

“ท่านแม่ บางทีท่านพี่อาจเหนื่อยมากแล้ว ควรให้ท่านพี่…กับแม่นางผู้นี้เข้าไปพักผ่อนในจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะ” ฟู่เหลียงเฉินเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “มีอะไร ไว้ตอนเย็นๆ ค่อยคุยกัน…ดีหรือไม่”

เซียวเหอซื่อถูกลูกสะใภ้เตือนสติจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้อยู่ที่หน้าประตูใหญ่ แม้จะไม่มีคนกล้าสอดรู้สอดเห็นและสืบข่าวจากจวนกั๋วกง แต่ก็ต้องป้องกันไม่ให้ข่าวลือแพร่งพรายออกไปโดยไม่ระมัดระวัง