ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“เด็กดี ยังคงเป็นเจ้าที่มีเหตุผล” เซียวเหอซื่อรู้สึกระทดท้อในใจ “แม่เชื่อเจ้า ไว้เรากลับไปค่อยคุยกัน”

เซียวอี้เหรินจ้องมองดวงหน้าขาวซีดของฟู่เหลียงเฉินด้วยความฉงน ส่วนลึกในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจแปลกๆ

เขารู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำโหดร้ายมาก เทียบเท่ากับการตบนางต่อหน้าผู้คน แต่ ‘ความจริง’ ที่คนเหล่านี้เคยกระทำต่อเขานั้นน่าอับอายเสียยิ่งกว่า ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพียงต้องการยับยั้งไม่ให้ความผิดพลาดขยายออกไปจนท้ายที่สุดกลายเป็นโศกนาฏกรรมไปชั่วชีวิต

ยามต้องตัดสินใจกลับลังเล จึงก่อให้เกิดปัญหาตามมา เขาเป็นผู้นำกองทัพ ย่อมเข้าใจเหตุผลนี้ยิ่งกว่า

ดังนั้นเขาจึงบอกกับตนเองว่าทำเช่นนี้ถูกต้องแล้ว มีเพียงความตั้งใจหนักแน่นไม่แปรเปลี่ยน ตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยความรวดเร็วเฉียบขาดจึงจะทำให้ทุกคนสงบสุข

เมื่อกลับมาถึงจวน ฟู่เหลียงเฉินฝืนยิ้มบางๆ ขณะสั่งการให้จัดที่พักให้แก่กู่เหยาเอ๋อร์ที่เรือนคอยจันทร์ซึ่งอยู่ใกล้กับเรือนไร้อักษรที่สุด

นางคิดว่าเขา…คงจะพอใจกับการจัดการเช่นนี้

ความอดกลั้นพลันพังทลายลง ร่างกายของฟู่เหลียงเฉินสั่นเทาชั่วครู่ นางจับเสาตรงข้างทางเดินไว้แน่น พยายามก้มลงสูดลมหายใจเข้าเพื่อบรรเทาอาการวิงเวียน

“ฮูหยินน้อย!” หวาเหนียนรีบเข้ามาประคองนาง

“ข้าไม่เป็นไร แค่เดินเซเล็กน้อยเท่านั้น” นางพยายามยืดตัวตรง ยิ้มบางๆ ให้หวาเหนียนโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าใบหน้าของตนเองขาวซีดเสียจนน่ากลัว “จัดการให้ทหารที่ติดตามท่านแม่ทัพใหญ่กลับมาครั้งนี้พักที่ใดกัน”

“พ่อบ้านล้วนจัดให้พักอยู่ที่หอเหยี่ยวปีกคู่ซึ่งอยู่ด้านหลังลานฝึกการต่อสู้ของจวนเซียวกั๋วกงดังเช่นปกติ” ดวงตาของหวาเหนียนเต็มไปด้วยความเป็นห่วงลึกๆ “ฮูหยินน้อย ท่านจะกลับห้องไปพักผ่อนเสียหน่อยหรือไม่ อีกสองชั่วยาม^* กว่าจะถึงเวลางานเลี้ยง ไม่ต้องรีบร้อน”

ฟู่เหลียงเฉินส่ายหน้า “ข้าจะไปดูทหารของสกุลเซียวที่เดินทางไกลคุ้มกันท่านแม่ทัพใหญ่กลับเมืองหลวงเสียหน่อย ข้าเป็นนายหญิงของบ้าน ควรไปดูแลรับขวัญเป็นอย่างดี”

“ท่านบอกสาวใช้ก็ได้แล้ว” นัยน์ตาของหวาเหนียนมีความร้อนรน มองใบหน้าขาวซีดตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงตอนนี้แต่กลับนิ่งสงบผิดหูผิดตาของฮูหยินน้อยด้วยความกังวลอย่างปิดไม่มิด “ฮูหยินน้อย ท่าน…เห็นได้ชัดว่าท่านกำลังรู้สึกไม่ดี อย่าได้ฝืนตนเองอีกเลย”

ปลายนิ้วสั่นเทาของนางเย็นเยียบ ใจที่เจ็บปวดรุนแรงราวกับจะระเบิดออกมานอกอก ถูกกดเก็บให้อยู่ในที่ในทางตามเดิม

“ข้าไม่เป็นไร” นางพึมพำ ทำได้เพียงปลอบใจผู้อื่นและตนเองซ้ำๆ ไม่หยุด “ข้าไม่เป็นไร เจ้าอย่าเป็นห่วงเลย พวกเราไปหอเหยี่ยวกันเถิด”

“…เจ้าค่ะ” หวาเหนียนก้มหน้าลง

หลังจากได้ไปที่หอเหยี่ยวเพื่อแสดงความขอบคุณและถามไถ่ทหารของสกุลเซียวทุกคนที่ร่วมเดินทางมาคุ้มกันในครั้งนี้ด้วยตนเองแล้ว ฟู่เหลียงเฉินก็สั่งให้สาวใช้แบ่งอาหารออกเป็นสองชุดให้พวกเขา สุราก็มีให้พร้อมสรรพ แต่จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากนายกองจึงจะดื่มได้ จะได้ไม่ทำให้เสียการเสียงาน

“ผู้น้อยเข้าใจแล้ว ขอบพระคุณฮูหยินท่านแม่ทัพใหญ่มากขอรับ” เหล่าทหารตอบรับอย่างซาบซึ้งใจ