ทดลองอ่าน เฝ้าเรือนแม่ทัพไม่เหลียวแล ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“เอาล่ะ พวกเจ้าไปล้างหน้าล้างตาพักผ่อนก่อนสักพักเถอะ อีกไม่นานงานเลี้ยงก็จะเริ่มแล้ว” นางยิ้มบางๆ พลางเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล “ท่านกั๋วกงเคยกล่าวไว้ว่าพวกเราลูกหลานสกุลเซียวเมื่ออยู่ในสนามรบนั้นราวกับหมาป่าและพยัคฆ์ เมื่อศัตรูได้รู้ได้ยินชื่อก็หวาดกลัว เมื่อรอให้อาหารและสุราจัดขึ้นโต๊ะพวกเจ้าก็ปล่อยท้องได้ตามสบายเลย กินดื่มให้เต็มที่ สนุกกันเสียอย่าได้เกรงใจเลย”

“ขอรับ จะไม่ทำให้ฮูหยินน้อยผิดหวังขอรับ!” เหล่าทหารต่างหัวเราะพลางกล่าวด้วยความรื่นเริง

ฟู่เหลียงเฉินยิ้มบางๆ แล้วเกาะแขนหวาเหนียนเดินจากไป

เมื่อแผ่นหลังผอมบางจากไปไกลแล้ว เหล่าทหารก็แย่งกันพูดวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาอย่างอดรนทนไม่ได้ “ฮูหยินน้อยเป็นอย่างที่พวกเขาพูดกันจริงๆ เป็นสตรีที่ดีมีคุณธรรม อ่อนโยนและจิตใจกว้างขวาง”

“แต่น่าเสียดายที่ท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ชอบ เฮ้อ…เจ้าว่าโชคชะตาของคนผู้นี้กับคนผู้นั้นเป็นอย่างไรหรือ”

“แม่นางผู้นั้นก็ดีมาก ยังเป็นภรรยาที่เป็นผู้ตามสามีอย่างท่านแม่ทัพใหญ่ของพวกเราได้ แม้แต่ในสนามรบก็ยังกล้าไป…”

“กล้าไปสนามรบแล้วอย่างไรกัน ท่านแม่ทัพใหญ่ของเรานั้นทั้งเก่งกล้าสามารถ กำจัดศัตรูได้ประหนึ่งเทพ ยิ่งไปกว่านั้นความกล้าหาญชาญชัยของชายชาตรีแห่งกองทัพของสกุลเซียวมีน้อยหรือ ต้องให้สตรีมาคอยตะโกนให้สู้ให้ฆ่าตามหลังหรืออย่างไร ถ้าให้ข้าเลือก ข้าจะเลือกคนที่คอยอยู่บ้านดูแลทั้งครอบครัวได้เป็นอย่างดี ภรรยาที่ไม่ทำให้ข้าเป็นห่วงเป็นกังวลตอนไปรบ”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่านแม่ทัพใหญ่ของเราช่างโชคดีเสียจริง ภรรยาทั้งงามและดี ได้เสพสุขอย่างชาวฉี^*เช่นนี้ดีจริงๆ”

“เสพสุขอย่างชาวฉีนั้นดีหรือ ข้าว่าภายหลังท่านแม่ทัพใหญ่ของเราอาจมีเรื่องให้ปวดหัว”

“หุบปากกันให้หมด!” หลังจากที่รองแม่ทัพจ้าวซึ่งรับหน้าที่นำทัพในครั้งนี้ได้จัดการกิจทหารเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากหอเหยี่ยวได้ยินเข้าก็โมโหขึ้นมาทันที ใบหน้างามสง่าอ่อนวัยเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “เรื่องของท่านแม่ทัพใหญ่กับฮูหยินเราเอามาวิจารณ์ได้ตามใจชอบหรือ ทุกคนไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ ระวังข้าจะไปรายงานท่านแม่ทัพใหญ่ให้ลอกหนังพวกเจ้าออกมาทีละชั้น!”

เมื่อกล่าวถึงท่านแม่ทัพใหญ่ ทหารทุกนายก็เงียบกริบไปในบัดดล ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย

หลังจากรองแม่ทัพจ้าวดุไปแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าหนักใจมองไปยังทิศทางที่ฟู่เหลียงเฉินเดินจากไปไกลแล้ว

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน เขาก็เผลอถอนหายใจออกมา

เพียงเพราะความขุ่นเคืองใจครั้งเดียวถึงกับละทิ้งความสัมพันธ์เหมยเขียวม้าไม้ไผ่^* ที่บ่มเพาะมานานสิบกว่าปี ท่านแม่ทัพใหญ่จะรู้หรือไม่ว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่