ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 4

ตอนแรกไม่ได้มีลูกค้ามากเท่าไรหานต้งก็รู้สึกเหนื่อยมากๆ แล้ว จนกระทั่งผ่านหนึ่งเดือนแรกไปได้ ฝีมือการทำอาหารของหานต้งได้ถูกบอกเล่าปากต่อปากจากบรรดาแรงงานที่ทำงานก่อสร้างตึกใหญ่ๆ อยู่ในเขตก่อสร้างละแวกนั้น ภัยพิบัติที่หมายถึงลูกค้าก็โหมเข้ามา

หานต้งเหนื่อยจนพูดไม่ออก แต่พอเห็นแรงงานที่พลัดพรากจากบ้านเกิดเมืองนอนมาทำงานที่เมืองฝูเฉิงแต่ละคน หลังจากที่กินอาหารฝีมือเขาแล้วต่างก็มีสีหน้าแช่มชื่น ทั้งยังบอกอีกว่าถ้ามีโอกาสจะพาลูกเมียมากินอาหารที่เขาทำด้วยกัน หานต้งก็พออกพอใจเป็นที่สุด

เพื่อจะให้ตัวเองยืนหยัดต่อไปได้ หานต้งจึงแปะประกาศรับพนักงานพาร์ตไทม์

เพิ่งประกาศไปได้วันเดียว วันต่อมาฝนก็ตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องพร้อมแสงฟ้าแลบที่สาดทอลงที่ขอบฟ้า ลมพัดโหม สายลมบ้าคลั่งปลุกเร้าอย่างรุนแรง

ไม่มีใครเข้ามาที่ร้านเล็กๆ ของหานต้งได้ เขามองดูประตูกระจกที่ถูกพัดจนสั่นสะเทือนดังกุกกัก กังวลเหลือเกินว่าลมจะพัดแรงจนกระแทกกระจกแตก ขณะกำลังคิดจะปิดร้าน สุดท้ายก็มีคนเปียกชุ่มวิ่งข้ามถนนมาจากฝั่งตรงข้าม อย่างกับว่าคนคนนั้นถูกช้อนขึ้นมาจากน้ำ เปียกชุ่มไปทั้งตัว

หานต้งยังไม่ทันตอบสนอง คนคนนั้นก็ผลุบเข้ามาในร้านก๋วยเตี๋ยวของตนแล้ว ทั้งยังย่อตัวลงนั่งขดตัวสั่นหงึกๆ อยู่ที่หน้าประตู

หานต้งจ้องมองคนซึ่งตกระกำลำบากคนนั้นอยู่นานสองนานถึงได้ดูออกว่าเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ผมยาวประบ่าลู่ลงแนบต้นคอ เสื้อทีเชิ้ตสีดำเองก็เปียกชุ่มแนบกับลำตัว ใบหน้าครึ่งหนึ่งซ่อนอยู่ระหว่างแขน จดจ้องสายฝนที่เทกระหน่ำนอกประตูด้วยสายตาตัดพ้อ

หานต้งเห็นว่าเธอไม่ทันสังเกตว่ามีคนอื่นอยู่ในร้านด้วย เขาอดรนทนไม่ไหวก็เลยเอ่ยปากถามว่า “ขอโทษนะครับ ให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า”

เด็กสาวคนนั้นถึงได้เงยหน้าขึ้นมา น้ำที่เกาะอยู่บนเรือนผมไหลลงบนขนตา เธอรีบร้อนปาดน้ำออกจากใบหน้าถึงได้เห็นว่ามีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ เนื่องจากแสงส่องมาไม่ถึงจึงมองหน้าของเขาไม่ชัดนัก แต่ว่าน้ำเสียงช่างน่าฟัง

เด็กสาวลูบแขนที่ขนลุกชูชันพลางพยักหน้า “ขอ…น้ำขิงชามนึงได้ไหมคะ”

เธอช่างโชคร้ายเสียจริง ขณะที่ออกมาจากมหาวิทยาลัยเตรียมจะไปซื้อผ้าอนามัยที่ต้องเตรียมไว้ทุกเดือน สุดท้ายมาได้เพียงครึ่งทาง ไม่ใช่แค่ไม่ได้ซื้อผ้าอนามัย ยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดมาเจอฝนตกฟ้าร้อง แต่ที่น่าโมโหก็คือเธอเพิ่งจะมีประจำเดือน ตอนนี้รู้สึกว่าอ่อนระโหยโรยแรงไปทั้งตัว ปวดตัวเจียนล้มได้ตลอดเวลา

หานต้งถูกเธอถามเข้าก็วิงเวียน

นี่เป็นร้านก๋วยเตี๋ยว ไม่มีพวกน้ำขิงอะไรนี่หรอก แต่ว่ายังไงก็มีขิงพอจะต้มให้เธอได้สักชาม

หานต้งตกปากรับคำ ให้เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้สักครู่หนึ่งก่อน

ไม่คิดว่าเด็กสาวจะส่ายหน้า “ฉัน…ย่อตัวอยู่แบบนี้ดีกว่าค่ะ” ย่อตัวเอาไว้จะปวดท้องน้อยลงหน่อย

หานต้งรู้เรื่องนี้ที่ไหนกัน เขารู้สึกเพียงว่าเด็กสาวคนนี้สะอาดสะอ้าน ใบหน้ากลมดิกมองแล้วน่าเอ็นดู แต่ก็ช่างแปลกคนเสียเหลือเกิน เขาพยักหน้าแล้วก็เข้าไปต้มน้ำขิงในครัวด้านหลัง

สุดท้ายแล้วน้ำขิงกับผ้าขนหนูแห้งก็ถูกส่งให้เธอพร้อมๆ กัน