ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 4

เด็กสาวคนนั้นนั่งยองๆ อยู่บนพื้น พาดผ้าขนหนูไว้บนไหล่ ทรมานไปทั้งตัว ประคองน้ำขิงชามนั้นแล้วดื่มอย่างระมัดระวัง

หานต้งนั่งมองเธออยู่ข้างๆ

เห็นแค่ใบหน้าที่ขาวราวกับหิมะของเธอ แต่ทันใดนั้นใบหน้านั้นก็เหมือนกับถูกจุดประกายจนสว่างวาบ แม้แต่ดวงตาก็เริ่มเปล่งประกาย เธอใช้ทั้งสองมือประคองชามเอาไว้ คลี่รอยยิ้มกว้างให้หานต้งเหมือนกับดอกทานตะวันที่แย้มบาน ยิ้มเสียจนตาหยี

“เถ้าแก่คะ น้ำขิงนี่อร่อยมากๆ เลย!”

หานต้งนิ่งอึ้ง รู้สึกคันยุกยิกในใจ เขาอดคิดไม่ได้ว่านี่ก็แค่น้ำขิงธรรมดาๆ ชามหนึ่งเท่านั้นไม่ใช่หรือ…ทั่วโลกก็ต้มกันแบบนี้ทั้งนั้น อีกอย่างเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ขิงที่เขาซื้อมาก็เป็นขิงราคาถูกเสียด้วย

เด็กสาวไม่กลัวถูกลวก เพียงสองอึกก็จัดการน้ำขิงจนหมด จากนั้นก็พ่นลมหายใจออกจากปากคล้ายกำลังคลายความเผ็ดร้อนของขิงสด

หานต้งมองดูอย่างสนอกสนใจ อดไม่ได้ที่จะโค้งมุมปากขึ้น

เสียงไพเราะของเด็กสาวเอ่ยชมเชยขึ้นอีกครั้ง “เถ้าแก่คะ คุณทั้งหล่อ ฝีมือทำอาหารก็ดี แถมยังเป็นคนจิตใจดีด้วย ต่อไปฉันจะมากินข้าวในร้านคุณบ่อยๆ นะคะ!”

หานต้งพยักหน้า “ยินดีต้อนรับครับ”

สุดท้ายหานต้งก็ไม่ได้เก็บเงินจากเด็กสาว แต่ไหนแต่ไรมาเด็กสาวคนนี้ก็ไม่เคยพกเงินสดอยู่แล้ว แค่พกมือถือออกมาด้วยเท่านั้น เธอยกมือขึ้นจะสแกนคิวอาร์โค้ดของหานต้ง หานต้งไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายก็ปฏิเสธเธอไป

ฝนห่านั้นมาอย่างว่องไวและก็จากไปอย่างว่องไวเช่นกัน

หลังจากดื่มน้ำขิงแล้วก็เหมือนกับว่าเด็กสาวจะกลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ กระโดดโลดเต้นวิ่งออกไป

เมื่อหานต้งเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้าทิศทางที่เด็กสาววิ่งออกไปก็เห็นรุ้งกินน้ำทอดยาวเป็นเส้นโค้ง ทอสีสันระยิบระยับอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์

เรื่องที่เกิดขึ้นช่างเหมือนกับหินก้อนเล็กที่ตกกระทบผิวทะเลสาบ กระจายเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ แล้วสลายไปอย่างรวดเร็ว ทว่าในที่สุดก้อนหินก็หล่นลงในน้ำ

หานต้งไม่ได้เป็นจริงเป็นจังอะไรกับคำพูดที่เอ่ยกับเด็กสาว

หนึ่งเดือนหลังจากนั้นเขาก็ได้วัยรุ่นชายบุคลิกไม่ค่อยดี เงอะงะงุ่มง่ามมาเป็นเด็กฝึกงาน บอกว่าหนีออกจากบ้านจะไปเรียนเป็นพ่อครัวที่ซินตงฟาง* สุดท้ายหนีมาได้ครึ่งทางก็หิวโซ กินบะหมี่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของหานต้งได้ชามหนึ่งก็ตัดสินใจทันทีว่าจะไม่ไปซินตงฟางแล้ว

“อาจารย์เป็นปรมาจารย์ปู่แห่งซินตงฟางครับ!” เจิ้งหลินเทียนว่าอย่างนั้น

ผ่านไปอีกสามเดือนหานต้งก็รับหวงหรูหรู นักศึกษาหญิงที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่มาเป็นเด็กในร้านและเก็บเงิน เธอนิสัยวู่วาม แต่ก็ร่าเริง บางครั้งบางคราวก็ทำให้หานต้งคิดถึงเด็กสาวน้ำขิงขึ้นมา

ในที่สุดร้านก๋วยเตี๋ยวของเขาก็เปิดทำการได้อย่างราบรื่น ชื่อเสียงโด่งดังขึ้นทุกที

ร้านก๋วยเตี๋ยวของหานต้งเปิดอย่างเป็นทางการหนึ่งปีหลังจากนั้น จำนวนผู้พักอาศัยในอพาร์ตเมนต์ฮุ่ยตูก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ