ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 4

“สู้เขานะ” ฟางไหลหยางทิ้งท้ายไม่กี่คำ จากนั้นก็สาวเท้าเดินขึ้นเขาไปอย่างแข็งขัน

เหมียวเหมี่ยวเอียงคอ จิตใจว้าวุ่น

เขารู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้เธอก็ถือไม่ไหวแม้แต่สมุดสเก็ตช์ภาพ

เหมียวเหมี่ยวโอบกอดจิตใจอันว้าวุ่นเอาไว้ ในที่สุดเธอก็ปีนมาถึงศาลาพักผ่อนหลังแรก เพื่อนร่วมงานในบริษัทของฟางไหลหยางต่างสะพายกระเป๋าใหญ่น้อยนั่งอยู่ที่นั่นอย่างนอบน้อม เหมียวเหมี่ยวคิดว่าพวกเขาเป็นแค่เพื่อนๆ ของฟางไหลหยาง ก็รู้สึกละอายแก่ใจเป็นอย่างมาก

“เพราะฉันคนเดียวเลยถึงได้มาถึงช้าขนาดนี้ ทำให้เพื่อนๆ ของคุณต้องรอนาน” เมื่อเข้าใกล้กับศาลาพักผ่อน เหมียวเหมี่ยวก็เอ่ยกับฟางไหลหยางอย่างนั้น

ฟางไหลหยางไม่อยากให้เหมียวเหมี่ยวรู้ว่าเขาจงใจนัดเวลาไม่ให้ตรงกัน จึงเอ่ยด้วยสีหน้าเมินเฉยว่า “พวกเขาไม่ถือสาหรอกน่า”

เฉินตั๋วเห็นฟางไหลหยางเดินขึ้นมาแต่ไกล ก็ให้เพื่อนร่วมงานในห้องประธานสะพายกระเป๋าเตรียมเดินทางต่อ พวกเขาจะต้องไปถึงยอดเขาก่อนถึงจะเริ่มวางข้าวของปิกนิกกันได้

ฟางไหลหยางเดินเข้ามาในศาลาพักผ่อน เฉินตั๋วก็เอ่ยถามเป็นการทักทาย “ประ…”

คำว่า ‘ประธานฟาง’ กำลังจะหลุดปาก เฉินตั๋วก็รู้สึกว่าฟางไหลหยางจ้องเขาตาเขม็ง สายตานั้นดุร้ายอย่างกับเสือผู้หิวโหยจะกระโจนเข้าหาเหยื่อ ทำเอาเฉินตั๋วตกใจจนชะงัก ลุกลี้ลุกลนเปลี่ยนการเรียกขาน “หยางจื่อ นายช้าจังเลย ทุกคนรออยู่นะ”

ฟางไหลหยางหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจที่ถูกเรียกด้วยความเอ็นดูว่า ‘หยางจื่อ’ แต่ว่าเฉินตั๋วพูดออกไปแล้วก็ไม่อาจเปลี่ยนคำพูดได้อีก เสี่ยวเจิ้งแอบดึงชายเสื้อของเฉินตั๋วอยู่ข้างหลัง เอ่ยเสียงเบา “ผู้ช่วยเฉิน เป็นอะไรไปครับ”

“หุบปากแล้วเรียกตามผม” เฉินตั๋วเอ่ยจบก็หันกลับไปส่งสายตาเงียบๆ

เสี่ยวเจิ้งไม่เข้าใจแต่ก็ทำตาม พร้อมกับส่งสายตาให้กับบรรดาเพื่อนร่วมงานอีกที

ฟางไหลหยางไม่ได้สนใจพวกเขาอีกต่อไป แต่พาเหมียวเหมี่ยวมาแนะนำกับเฉินตั๋ว “เขาชื่อเฉินตั๋ว ส่วนคนอื่นๆ ก็เป็นเพื่อนของเขาน่ะ เฉินตั๋ว นี่เหมียวเหมี่ยว เป็นคนขับรถที่มาส่งฉันวันนี้”

เหมียวเหมี่ยว “…”

เฉินตั๋ว “…”

ทั้งสองต่างจ้องมองกันและกัน จุดบอดเยอะเกินไป ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนดี

“แหะๆ ทุกคนเป็นเพื่อนของคุณนี่เอง…” เหมียวเหมี่ยวตัดจบอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ฟางไหลหยางมองเฉินตั๋วแวบหนึ่ง อยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ถูกสีหน้าโศกเศร้าของเฉินตั๋วยับยั้งไว้ ฟางไหลหยางเลิกคิ้ว ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เฉินตั๋วก็รีบร้อนรับบทพูด “ฮ่าๆ หยางจื่อค่อนข้างสนิทกับผมน่ะ ปกติทำงานยุ่งจนเกินไป วันนี้ผมก็เลยบังคับให้เขามาเที่ยวด้วยกัน คุณเหมียวไม่ต้องอึดอัดไปนะครับ รู้จักกันแล้วก็เท่ากับว่าเป็นเพื่อนกันหมดนี่แหละ”

การที่เฉินตั๋วได้รับตำแหน่งผู้ช่วยของฟางไหลหยาง นอกจากความสามารถในการทำงานและความเชื่อฟังคำสั่ง เขายังเก่งกาจในการเข้าสังคมอีกด้วย ฟางไหลหยางไม่ชอบพูดคุยกับคนอื่นๆ มาตั้งแต่เด็ก และทำอะไรตามอารมณ์เสมอ การที่เขาสามารถสนทนา พูดคุยธุรกิจกับเถ้าแก่ของแต่ละบริษัทได้ก็นับเป็นความดีความชอบของเฉินตั๋วด้วย

เสี่ยวเจิ้งดึงเลขาฯ ที่อายุมากหน่อยมาถามเสียงเบา “ประธานฟางไม่ให้พวกเราเรียกเขาตามตำแหน่งสูงต่ำเพราะผู้หญิงคนนี้ใช่หรือเปล่า”

เพื่อนร่วมงานสาวกลอกตาใส่เขา “ไม่ต้องทายมั่วซั่ว แล้วเล่นละครให้ดีเถอะน่า”

เสี่ยวเจิ้งตกตะลึง เขาเกาหัว ทุกคนต่างก็มีเรื่องที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้…น่าสนใจจริงๆ

ทุกคนทำความรู้จักกันสองสามประโยค แล้วก็เริ่มเดินทางสู่ยอดเขาอีกครั้ง