ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 4

“แค่ก…” เหมียวเหมี่ยวหน้าแดง ลูบใบหน้าร้อนผ่าวของตัวเอง “อย่าง…อย่างนี้นี่เอง น่าสนใจจังนะคะ ฮ่าๆๆ”

“ผมซื้อภาคที่สองมาสามเล่ม” ฟางไหลหยางเอ่ยขึ้นกะทันหัน

“แค่กๆๆ” เหมียวเหมี่ยวตื่นตระหนกจนสำลักน้ำลายตัวเอง

“เล่มนึงยังไม่ได้แกะ อีกเล่มนึงเป็นเวอร์ชั่นลายเซ็น เล่มนี้เอาไว้อ่านซ้ำๆ โดยเฉพาะเลย”

“…เหอะๆ เอ่อ…เหมือนฉันตอนบ้าดาราไม่มีผิดเลย” เหมียวเหมี่ยวอดถอนหายใจออกมาไม่ได้

เสียแรงที่เมื่อกี้เธอดีใจว่าเขาไม่มีเวอร์ชั่นลายเซ็น ไม่คิดว่าเขาคนนี้จะเอามาเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี ส่วนเล่มที่อยู่ในมือนี่เป็นเล่มเอาไว้อ่านอย่างสมบุกสมบัน

เหมียวเหมี่ยวไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับแฟนคลับที่ไม่รู้ตัวตนของเธอคนนี้อย่างไรดี

เกิดเขาจับได้ขึ้นมา สถานการณ์แบบนั้นคงจะอิหลักอิเหลื่อน่าดู อย่างน้อยๆ เธอก็จะลำบากใจมาก ตัวเหมียวเหมี่ยวเองไม่ได้เรื่องขนาดนี้ นอกจากวาดรูปแล้วก็ทำอะไรไม่เป็นเลย เขาต้องผิดหวังมากแน่ๆ

ทิวทัศน์ที่นี่ไม่เลวเลยทีเดียว ถึงตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว แต่พื้นที่ของภูเขาลูกนี้ส่วนใหญ่มีต้นสนเติบโต จึงยังดูเขียวชอุ่มงอกงาม ตำแหน่งที่เหมียวเหมี่ยวนั่งมองเห็นเมืองฝูเฉิงได้ครึ่งเมือง เหมือนฟางไหลหยางจะคิดอะไรขึ้นมาได้ รบเร้าจะเอามือถือของเหมียวเหมี่ยว จากนั้นก็กวักมือเรียกเฉินตั๋ว

“มีอะไรเหรอ ประ…หยางจื่อ” เฉินตั๋วจุดไฟจนเนื้อตัวท่วมไปด้วยเหงื่อ วิ่งเหยาะๆ เข้ามา มือไม้เต็มไปด้วยสีดำจากถ่าน

ฟางไหลหยางขมวดคิ้ว มองเขาด้วยสายตารังเกียจ “เรียกคนมือสะอาดๆ มานี่หน่อยสิ”

เฉินตั๋วมองมือของตัวเองพลางลูบมือด้วยความเกรงใจ เมื่อเห็นเสี่ยวเจิ้งที่กำลังช่วยจัดการเรื่องอาหารอยู่เดินผ่านไป ก็รีบร้อนรั้งเขาเอาไว้ “มานี่ ประ…หยางจื่อเรียกนายน่ะ”

เสี่ยวเจิ้งกระโดดถอยออกไปสองก้าวด้วยความรังเกียจ “พี่เฉิน! มือสกปรกจะตาย! นี่เสื้อกันหนาวตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมาเลยนะ!”

“ไว้จะซักให้น่า หยางจื่อเรียกนายน่ะ” เฉินตั๋วเอ่ยด้วยความเหลือทน

เสี่ยวเจิ้งกะพริบตาปริบๆ ก้าวเขาไปตรงหน้าฟางไหลหยาง “ประ…” พยางค์แรกกำลังจะหลุดปากก็ถูกเฉินตั๋วที่อยู่ข้างหลังบิดเข้าที่เอว เสี่ยวเจิ้งรีบห่อตัว เปลี่ยนไปเรียกเขาว่า “พี่ฟาง มีอะไรเหรอครับ”

เฉินตั๋วที่อยู่ด้านหลังไม่กล้ามองหน้าฟางไหลหยางตรงๆ

“ถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยสิ” ฟางไหลหยางยื่นมือถือของเหมียวเหมี่ยวให้เสี่ยวเจิ้ง

“ได้เลยครับ” เสี่ยวเจิ้งรับมือถือไป ถอยหลังไปสองสามก้าว ปากยังแนะนำการโพสอย่างมืออาชีพ “ใช่ๆ ขยับเข้ามาใกล้กันอีกหน่อย ถ้าเป็นไปได้ก็โอบไหล่ไปเลยครับ”

“ไม่ต้องโอบไหล่หรอกมั้งคะ…” เหมียวเหมี่ยวยิ้มเอ่ยกับเสี่ยวเจิ้งด้วยความเก้อเขิน