ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 5

เจิ้งหลินเทียนเป็นกังวลแทนหานต้งที่พูดน้อยจนเหงื่อออกมือ

เหมียวเหมี่ยวกินข้าวเสร็จก็รู้สึกสดชื่นเป็นที่สุด อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว เธอกินข้าวเม็ดสุดท้ายในจานเสียจนสะอาด เช็ดน้ำตาที่ไหลจากขอบตาเพราะความเผ็ดร้อนแล้วเอ่ยถามหานต้ง “เถ้าแก่ เท่าไหร่คะ”

“ผมบอกแล้วว่าจะเลี้ยงคุณเอง” หานต้งเก็บกวาดชามและตะเกียบ ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องครัวไป

เหมียวเหมี่ยวเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง “ขอบคุณนะคะเถ้าแก่ งั้นฉันไม่เกรงใจละนะ กลับก่อนแล้วค่ะ”

หานต้งตอบรับเธอทั้งๆ ที่หันหลังอยู่ เขาเดินเข้าไปในห้องครัว เหมียวเหมี่ยวเห็นเขาเข้าครัวไปแล้วก็สะพายกระเป๋าออกจากร้านก๋วยเตี๋ยว

เจิ้งหลินเทียนมองหานต้งเดินเข้ามาตาปริบๆ หานต้งนำชามและตะเกียบในมือยื่นให้เขา “ไปล้างซะ”

เจิ้งหลินเทียนนิ่งอึ้ง ทำหน้างอรับชามและตะเกียบมา ล้างน้ำไปก็เอ่ยกับหานต้งไปด้วย “อาจารย์ครับ ถ้าจีบสาวด้วยวิธีนี้มันจะไม่ติดเอานะครับ”

หานต้งเหม่อไปสักครู่ แล้วหันหน้ามามองเขา “ใครบอกว่าฉันจะจีบเหมียวเหมี่ยวกันล่ะ”

“ดูสิ ผมยังไม่ทันพูดเลยว่าเป็นใคร อาจารย์ก็ชิงตำแหน่งไปซะแล้ว” เจิ้งหลินเทียนหัวเราะคิกๆ

หานต้งส่ายหน้าอย่างจนใจ ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก

“อาจารย์ครับ อาจารย์จะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ไม่ยอมบอกพี่เหมียวไปว่ารู้สึกยังไง คอยทำดีกับเธอเป็นพิเศษไปอย่างนี้เธอก็ไม่รู้หรอกครับ” เจิ้งหลินเทียนเอ่ยยืนยัน

หานต้งจ้องมองหม้อความดันที่มีไอน้ำ ‘ปุดๆ’ ขึ้นมา สีหน้าเรียบเฉย เงียบอยู่เป็นนานสองนานถึงได้เอ่ยถามเจิ้งหลินเทียน “ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ครับ?”

“ว่าฉันชอบ…เธอน่ะ”

“เพราะว่าไม่ชัดไงครับถึงต้องทำให้ชัดกว่านี้หน่อย! ถ้าผมไม่ใช่ลูกศิษย์ของอาจารย์ก็มองไม่ออกหรอกครับ! พี่เหมียวน่ะซื่อจะตายไป” เจิ้งหลินเทียนลูบคางด้วยมือที่สวมถุงมืออยู่ สุดท้ายก็ลูบจนฟองเต็มคาง รีบร้อนล้างน้ำออก ใช้แขนเสื้อเช็ดคาง คิดอะไรขึ้นได้ก็ยิ้มออกมา “แต่ว่าพี่เหมียวก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละครับ ผมเข้าใจความรู้สึกผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กของอาจารย์ได้ เห็นเด็กสาวอ้อนแอ้นก็อยากจะกอดเอาไว้ในอ้อมแขน”

หานต้งสีหน้าเคร่งขรึม จ้องมองเจิ้งหลินเทียนด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก “งั้นเหรอ”

เจิ้งหลินเทียนถูกจ้องเสียจนสันหลังเย็นวาบ รีบร้อนปฏิเสธ “ไม่ใช่ครับไม่ใช่! ผมไม่ได้คิดแบบนั้น! อาจารย์อย่าเข้าใจผิดไป! ผมชอบแบบหวงหรูหรูต่างหากล่ะ!”

เพิ่งจะจบคำพูดก็ได้ยินเสียงร่าเริงของหวงหรูหรูดังขึ้น “เถ้าแก่คะ! ฉันมาทำงานแล้วค่ะ!”

หานต้งมองเจิ้งหลินเทียนด้วยสายตาเจือรอยยิ้ม

เจิ้งหลินเทียนหน้าหมอง โค้งมุมปากขึ้น “เหอะๆ… ผมก็แค่ยกตัวอย่างเท่านั้นเอง…”

เหมียวเหมี่ยวกลับไปที่บ้าน อุ้มเสี่ยวทู่แล้วเอนตัวลงบนเตียง นวดคลึงขนสั้นอันนุ่มนิ่มของมัน ระบายความทุกข์ความกลัดกลุ้มออกมา “เสี่ยวทู่…ช่วงนี้แม่ไปชอบคนคนนึงเข้าน่ะ”

เสี่ยวทู่หดขาทั้งสี่ นอนคว่ำอยู่บนตัวของเหมียวเหมี่ยว มันหรี่ตาลงไม่ได้ฟังที่เธอพูดจ้ออยู่เลยด้วยซ้ำ ทว่าก็ไม่ได้ขัดขวางการพูดกับตัวเองของเหมียวเหมี่ยว

“เขาเป็นผู้ชายที่ดูภายนอกก็เย็นชาใช้ได้ แต่ว่าเขาน่ะใจดีมากๆ เลย อ่อนโยนมากเลยล่ะ แถมยังชอบการ์ตูนของฉันด้วยนะ” เหมียวเหมี่ยวเบะปาก “แต่ทำไมเขาถึงมีคนรักแล้วล่ะ เสี่ยวทู่ แกว่าแม่ควรจะไปวาดรูปเพื่อผ่อนคลายอารมณ์หน่อยมั้ย”

“เหมียว” เสี่ยวทู่กระดิกหู หรี่ดวงตาลง ร้องออกมาเบาๆ แล้วหาวหวอด

“ได้! งั้นแม่จะไม่ไปวาดรูป” เหมียวเหมี่ยวกำหมัด โกหกตัวเองเพื่ออู้งานต่อไป จากนั้นก็เอ่ยกับตัวเองว่า “ต่อไปจะต้องลดโอกาสที่จะเจอกับคุณฟางให้ได้เลย! ปรับอารมณ์กลับมาให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

เหมียวเหมี่ยวเป็นคนมองโลกในแง่ดีมาตลอด เวลาเผชิญหน้ากับเรื่องที่ทำให้ลำบากใจก็รู้จักที่จะย้อนกลับหรือเดินอ้อมไปในเวลาที่เหมาะสม เธอจดจำสิ่งที่พ่อแม่สั่งสอนมาได้เป็นอย่างดี จำไว้อย่างแม่นยำว่าจะต้องให้ตัวเองมีความสุขเป็นอันดับแรก อะไรที่ทำให้ไม่มีความสุขหรือกลุ้มใจจะต้องถูกกำจัดเป็นอันดับหนึ่ง เป้าหมายแรกคือทำให้ตัวเองมีความสุข

ดังนั้นเหมียวเหมี่ยวจึงไม่เคยทำให้ตัวเองลำบากใจมาก่อน ถึงจะไม่เคยคบกับใครก็รู้จักการอกหักเสียก่อนแล้ว เธอตัดสินใจว่าจะหลบเลี่ยงการเจอกับฟางไหลหยาง หาเรื่องสนุกๆ อื่นๆ ทำให้มากเข้าไว้ ไม่มีทางจมดิ่งอยู่กับอารมณ์เชิงลบแบบนี้แน่

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน มกราคม 65)