ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ-บทที่ 1

‘ผู้หญิงธรรมดา’ ตามคำนิยามนั้นเป็นอย่างไร หากอยากเห็นภาพให้ชัดเจนล่ะก็ ชีวิตของพิรุณรักษ์สามารถสะท้อนภาพนั้นได้เป็นอย่างดี

พิรุณรักษ์ทำงานอยู่ในตำแหน่งฝ่ายการตลาดของบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้า หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยระดับกลางในคณะบริหารจัดการด้วยเกรดเฉลี่ยสองจุดเจ็ดห้า เธอก็เริ่มทำงานทันที และได้กลายเป็นมนุษย์เงินเดือนตัวจริงตามแบบสากลปฏิบัติ

ตื่นเช้า แต่งตัวไปทำงาน แวะซื้อกาแฟสดร้านประจำกับข้าวเหนียวหมูปิ้ง ถึงที่ทำงานก่อนเวลาห้าถึงสิบนาที ทำงาน เลิกงาน กินอาหารกล่องเป็นมื้อเย็น กลับบ้าน เข้านอนก่อนสี่ทุ่ม และ…ตื่นเช้า กิจวัตรวนเวียนแบบเดิมทุกวัน

เป็นเช่นนี้จนอายุล่วงเลยมาถึงยี่สิบเก้าปีแบบงงๆ

อันที่จริงความ ‘ธรรมดา’ ของเธอควรจะดำเนินต่อไป แต่เพราะอายุที่มากขึ้น ทำให้เธอมีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาขึ้นมานั่นก็คือ ‘ความโสด’ ในวัยใกล้เลขสาม เพราะหากเป็นปกติธรรมดาคนวัยเช่นเธอควรแต่งงานมีครอบครัว หรืออย่างน้อยก็มีแฟนไปแล้ว แต่ว่าเธอกลับไม่มีวี่แวว

“ว่ากันว่าสาวโสดที่อายุเข้าเลขสามมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นโสดตลอดไป” ฐิติวรดากำลังเสพข่าวจากสื่อโซเชียลลดโทรศัพท์ลงเพื่อบอกกับคนตรงหน้า

พิรุณรักษ์กำลังไถอินสตาแกรมอยู่ถึงกับชะงัก ก่อนค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นมาจับจ้องคนพูดด้วยแววตาไม่สบอารมณ์นัก

“หมายถึงใคร”

“ก็ทั่วๆ ไปอะ ทำไมแกจะต้องโกรธด้วยล่ะ”

พิรุณรักษ์และฐิติวรดาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ค่อนข้างสนิทสนมกัน นอกจากทั้งคู่จะทำงานในแผนกเดียวกันแล้วยังมีอุปนิสัยและรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกันจนใครๆ ต่างแซวว่าทั้งคู่เป็น ‘ฝาแฝดผู้พลัดพราก’

พิรุณรักษ์สุดแสนจะชินชา เพราะอันที่จริงไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกมองว่าเป็นฝาแฝดกับใครสักคนที่ไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกัน แต่ถูกทักว่าเหมือนคนนั้นคนนี้อยู่เสมอ เธอมีใบหน้ารูปไข่ เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋ม ผิวขาวเหลือง รูปร่างสมส่วน หากวัดกับมาตรฐานความงามของหญิงไทยแล้วก็ถือว่าอยู่เลยระดับของฐานนิยมมานิดหนึ่งกระมัง

แต่ทั้งที่สวยเหมือนกันแท้ๆ ฐิติวรดากลับชิงตัดหน้ามีแฟนไปก่อน ซ้ำอีกฝ่ายยังมีแพลนจะสละโสดในเร็ววันนี้กับพนักงานหนุ่มร่วมออฟฟิศอนาคตไกลอีกด้วย

“เอาน่า แกไม่ต้องกังวลหรอกนะ อันที่จริงผู้หญิงอย่างเราๆ ก็ไม่จำเป็นต้องมีสามีเสมอไป อยู่เป็นโสดก็สบายดีออก จริงมั้ย” ฐิติวรดาปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนที่ดูออกว่ากำลังขุ่นเคืองเป็นอันมาก

“แล้วใครกันล่ะที่เป็นคนจุดประเด็นให้ฉันคิดน่ะ”

“ก็…มันลืมตัวอะ แต่แกคงไม่ได้เครียดจริงหรอกใช่มั้ย เนอะ มันไม่ได้น่าเครียดเลยนี่นา” คนจุดประเด็นพยายามดับกองไฟที่ตัวเองเพิ่งราดน้ำมันลงไป แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา