ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 8

ตั้งแต่เล็กจนโตนี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวหนานเซียวได้นั่งรถมอเตอร์ไซค์แบบนี้ อีกอย่างเขายังขี่เร็วมาก ส่งเสียงคำรามอยู่บนท้องถนนราวกับลูกธนูที่ดีดออกจากคัน เมื่อเจอรถก็แซง เด็กสาวตื่นตกใจสุดชีวิต รู้สึกว่าอีกสักพักก็จะเกิดเรื่องอยู่ตลอด แรกเริ่มยังแค่จับเสื้อของเขา สักพักก็กอดเอวเขาไม่กล้าปล่อยมือ

ไม่นานมอเตอร์ไซค์ก็ออกจากถนนเข้าไปในทางที่เป็นดินโคลนสีเหลืองสายหนึ่ง กำแพงของบ้านเก่าๆ สองข้างทางมีการพ่นตัวอักษรขนาดใหญ่ เดิมผู้อยู่อาศัยได้ย้ายออกไปแล้ว เมื่อทะลุผ่านย่านนี้ไปก็ค่อยๆ คึกคักขึ้น ทุกแห่งข้างทางมีแต่แผงขายผักชั่วคราว คงเพราะมาถึงย่านที่ยังไม่ได้วางแผนให้เป็นเขตรื้อถอน

ในที่สุดมอเตอร์ไซค์ก็แล่นมาถึงหน้าประตูเหล็กติดหลังคาแล้วหยุดอยู่ที่ปากประตู

สวีซู่ลงจากรถ

จ้าวหนานเซียวตั้งสติ ปีนลงตามมาแล้วถอดหมวกกันน็อกออก มองดูสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย หันมาเห็นเขาเดินเข้าไปข้างในแล้วก็รีบตามเข้าไป

ภายในประตูเป็นสถานที่ขายรถจักรยานไฟฟ้าและรถมอเตอร์ไซค์มือสอง ทั้งยังทำงานซ่อมแซม สถานที่ใหญ่มาก ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่าคนหนึ่งกำลังนั่งยองๆ ทำงานเชื่อมไฟฟ้า

‘เหล่าหลิน!’ สวีซู่เรียกอีกฝ่ายทีหนึ่ง

ชายวัยกลางคนหันมา ดูค่อนข้างดีใจ เขาวางปืนเชื่อมไฟฟ้าและหน้ากากลง ‘เสี่ยวสวี มาแล้วหรือ’

‘รถนั่นครั้งที่แล้วเป็นยังไงบ้าง’

‘เจ๋งเป้งเลย นายปรับแต่งรอบนี้ เพิ่มความเร็วจากศูนย์ถึงร้อยได้ในสามวิ ตั้งแต่เล็กเล่นมาไม่น้อยล่ะสิ ลูกค้าไม่ทันตั้งตัว เกือบถูกเหวี่ยงกระเด็น แต่ก็ยังดีใจมาก ให้เกินมาห้าสิบ ฉันก็ไม่ฮุบไว้ นี่ให้นาย อีกสองวันจะมีงานเข้ามา นายค่อยมาอีกที ช่วยสร้างชื่อให้ฉันในวงการ ไม่ต้องห่วงเรื่องธุรกิจ’

ชายวัยกลางคนดึงธนบัตรใบละห้าสิบออกมาแล้วส่งให้

สวีซู่รับไว้ สอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงส่งๆ

‘โอ้ แล้วสาวน้อยคนนี้มาจากไหนล่ะเนี่ย’

ชายวัยกลางคนมองดูจ้าวหนานเซียวที่ถือหมวกกันน็อกยืนอยู่ที่ประตูเหล็ก

‘น้องสาวผม สุดสัปดาห์ไม่มีอะไรทำ เลยมาเที่ยวเล่นกับผม’ สวีซู่เปิดปากพูด

‘สาวน้อย นั่งตามสบาย ไม่ต้องยืน!’

เถ้าแก่ร้านแซ่หลินคนนี้หัวเราะร่าทักทายเธอ แต่จ้าวหนานเซียวยังคงสงสัยว่าเขาไม่เชื่อ ดูจากสีหน้าของเขาแล้วแสดงว่าเขาเห็นเธอกับสวีซู่กำลังมีรักในวัยเรียน นี่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ทั้งยังไม่สามารถพิสูจน์อะไรให้ชัดเจนได้ จึงถลึงตาค้อนใส่สวีซู่ทีหนึ่ง

เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘เหล่าหลิน ผมไปทางนั้นแล้วนะ ให้น้องสาวผมรออยู่ที่นี่ เสร็จแล้วผมจะกลับมารับเธอ ฝากคุณดูแลหน่อยนะ’ เธอได้ยินสวีซู่พูดกับเถ้าแก่อีกครั้ง

‘ได้ๆ นายไปเถอะ วางใจได้เลย!’

จ้าวหนานเซียวเห็นเขาหยิบหมวกกันน็อกในมือตนเองแล้วจากไปก็ได้สติแล้วตามออกไป

‘สวีซู่นายจะไปไหน’

‘เธออย่ายุ่ง ฟ้ามืดแล้วรออยู่ที่นี่ดีๆ อย่าไปไหนทั้งนั้น ฉันเสร็จธุระแล้วจะกลับมารับเธอ’

เขาสวมหมวกกันน็อกโดยไม่หันกลับมา ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ที่ส่งเสียงดังกระหึ่ม พริบตาเดียวก็ลับตาไป

จ้าวหนานเซียวหยุดเท้า

มหาวิทยาลัยของแม่มีกิจกรรม สองวันก่อนออกไปต่างเมือง สองสามวันมานี้จ้าวหนานเซียวอาศัยอยู่กับคุณตา เธอส่งข้อความหาคุณตา บอกว่าตนเองแวะกินข้าวดูหนังกับเพื่อน ตอนเย็นจะกลับดึกหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วง