(2)
คนคนนี้ก็คือจันตงเจิ้นที่อู๋เหว่ยหมิงเรียกว่ามังกรกับเฟิ่งท่ามกลางมนุษย์ทั่วไป เจ้าของตงเจิ้งกรุ๊ปแห่งเมือง B
ก่อนหน้านี้ตอนทำงานด้วยกันกับอู๋เหว่ยหมิง เสิ่นเสี่ยอี้พบว่าข้อดีของเขามีมากมายเลยทีเดียว ทว่าเขาเป็นคนปากคอเชือดเฉือนคนหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับปล่อยจันตงเจิ้นไป เพียงบอกว่าอีกฝ่ายไม่เด็ดขาดเท่าลี่เจ๋อเหลียง เห็นได้ชัดว่าความประทับใจที่เขามีต่อคนคนนี้นั้นใช้ได้เลย
“เธอ…” จันตงเจิ้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“ตอนนี้คุณเสิ่นเสี่ยอี้เป็นทนายความของบริษัทผมน่ะ” ลี่เจ๋อเหลียงกล่าวแนะนำ
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ตั้งแต่อุบัติเหตุรถชนเมื่อครั้งก่อนท่าทีที่ลี่เจ๋อเหลียงมีต่อเธอก็เปลี่ยนเป็นห่างเหินและเฉยชาลงไป ทุกครั้งที่เห็นเสิ่นเสี่ยอี้เขาก็จะใช้สีหน้าแบบเดียวกันตลอด ราวกับว่ามองเธอมากหน่อยแล้วจะติดโรคอย่างไรอย่างนั้น
เดิมทีบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่พากันเล่าลือข่าวซุบซิบของพวกเขาเรื่อง ‘ห้องบันได’ เมื่อคราวก่อน คราวนี้ก็พากันคาดเดาไปว่า ‘สงสัยคุณลี่คงจะเปลี่ยนรสนิยมอีกแล้วล่ะ’ จริงๆ แล้วสาเหตุคือผู้ชายกินอาหารบ้านๆ ก็รู้สึกแปลกใหม่อยู่หรอก แต่เมื่อกินมากเข้าถึงได้พบว่าอาหารป่าอาหารทะเลที่กินอยู่แต่เดิมต่างหากที่อร่อยกว่า
“อ๋อ” จันตงเจิ้นรับคำ “พวกเรากำลังจะไปกินข้าวพอดี ในเมื่อทุกคนต่างก็รู้จักกัน เสี่ยอี้ก็ไปด้วยกันเถอะนะ”
“ฉันกินมาแล้ว พอดีจะเข้าไปที่สำนักงานต่ออีก พวกคุณไปกันเถอะค่ะ” เสิ่นเสี่ยอี้กล่าว
ลี่เจ๋อเหลียงไม่ได้มองเสิ่นเสี่ยอี้แล้วก็ไม่ได้เอ่ยอะไร จึงไม่สามารถอ่านสีหน้าของเขาได้เลยว่าสมองของคนคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ในเมื่อลี่เจ๋อเหลียงไม่ได้กล่าวอะไร ฝ่ายคนของลี่ซื่อกรุ๊ปก็ไม่มีใครกล้าคล้อยตามจันตงเจิ้น
ดูเหมือนว่าจันตงเจิ้นจะอ่านสถานการณ์ออก เขายิ้มพลางกล่าวกับลี่เจ๋อเหลียง “ประธานลี่ ให้ทนายของคุณไปเป็นเกียรติกับผมหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ผมก็เสียหน้าแย่สิ”
เสี่ยวหลินที่อยู่ด้านหลังลี่เจ๋อเหลียงแอบมองจันตงเจิ้นแวบหนึ่ง สีหน้าของผู้ชายคนนี้แลดูสุภาพเรียบร้อย ผิวพรรณขาวผ่อง หน้าตามีการศึกษา ท่าทางดูพูดด้วยง่าย แต่ความจริงก็เฉลียวฉลาดพอตัว ขอเพียงลี่เจ๋อเหลียงเอ่ยปากแล้ว ไหนเลยเสิ่นเสี่ยอี้จะขัดขืนได้อีก
“ถ้างั้นก็ไปนั่งซะหน่อยสิ” เป็นไปตามคาด ลี่เจ๋อเหลียงออกคำสั่งในทันที
ดังนั้นพวกเขาจึงไปกินข้าวด้วยกัน ขั้นตอนการกินข้าวอึดอัดเสียไม่มี เธอถูกลี่เจ๋อเหลียงแยกไปอยู่อีกมุมหนึ่ง ไม่ยอมให้เธอพูดอะไรแม้แต่ครึ่งประโยค ในห้องนอกจากจันตงเจิ้นแล้ว หลายๆ คนต่างก็กำลังสูบบุหรี่ แน่นอนว่าผู้ริเริ่มก็คือลี่เจ๋อเหลียงสิงห์อมควัน
เสิ่นเสี่ยอี้เกลียดกลิ่นบุหรี่เป็นที่สุด และเกลียดยิ่งกว่าที่จะต้องสูดควันบุหรี่เข้าไป
“คุณจันกับทนายเสิ่นรู้จักกันเหรอครับ” ลี่เจ๋อเหลียงถาม
“เป็นคนบ้านเดียวกันน่ะค่ะ” เสิ่นเสี่ยอี้กล่าว
“อ๋อ” ลี่เจ๋อเหลียงส่งเสียงขึ้นครั้งหนึ่งแล้วจึงหันไปหาจันตงเจิ้น
จันตงเจิ้นหัวเราะพลางกล่าว “ผมกับเสี่ยอี้มีความเกี่ยวข้องกันนิดหน่อยน่ะครับ”
คราวนี้ลี่เจ๋อเหลียงก็ร้อง “อ๋อ” ด้วยความนัยที่ลึกซึ้งอีกครั้ง จากนั้นจึงกล่าวพร้อมยิ้มไปด้วย “ถ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวของทนายเสิ่น เห็นทีผมไม่ฟังจะดีกว่า”
เสิ่นเสี่ยอี้แยกมองไปทางเขาทั้งสองคนละครั้ง ในใจก็จำกัดความได้ พอผู้ชายแสร้งทำตัวปลอมเปลือกขึ้นมาก็ช่างน่าสะอิดสะเอียนจริงๆ
จันตงเจิ้นที่อยู่ข้างๆ ลี่เจ๋อเหลียงยังคงถูกคนของลี่ซื่อกรุ๊ปหมุนเวียนกันเชิญดื่มเหล้า ยิ่งดื่มสีหน้าก็ยิ่งบึ้งตึงขึ้นทุกที เธออดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง เดิมทีเขาเป็นคนไม่แตะต้องเหล้าบุหรี่ แต่พอเป็นการคุยธุรกิจบางครั้งก็ไม่มีทางเลือก
ดังนั้นเสิ่นเสี่ยอี้จึงรู้สึกมาตลอดว่าจันตงเจิ้นไม่เหมาะจะเป็นนักธุรกิจ
จันตงเจิ้นมาเจรจากับลี่เจ๋อเหลียงที่เมือง A ด้วยท่าทีนอบน้อม ในวงเหล้าก็มักจะพบกับเหตุการณ์
แบบนี้ ถ้าหากดื่มเหล้าไม่มากก็จะยิ่งดูไม่จริงใจ ดังนั้นเขาจึงรับมือด้วยความยากลำบาก ส่วนลี่เจ๋อเหลียงก็มีสีหน้าไม่ใส่ใจ ราวกับว่าเป็นเพียงคนดูละครสนุกๆ อยู่ล่างเวทีเท่านั้น
‘งั้นฉันเหมาะจะทำอะไรล่ะ’ เขาถามเธอก่อนหน้านี้
‘เป็นหนอนหนังสือก็ดีนะ’ เธอสร้างอาชีพหนอนหนังสือให้กับชีวิตเขา
ในทางตรงกันข้ามดูเหมือนว่าลี่เจ๋อเหลียงจะเกิดมาเพื่อทำอาชีพนักธุรกิจนี้โดยเฉพาะ เป็นพวกประเภทคุณหลอกผมผมหลอกคุณ พวกรอยยิ้มซ่อนมีดในวงการธุรกิจ หรือว่าการตอกย้ำซ้ำเติมก็ล้วนเป็นจุดแข็งของเขา เธอมองลี่เจ๋อเหลียงอีกแวบหนึ่ง แม้จะบอกว่าเธอเป็นคนของลี่ซื่อกรุ๊ป แต่ว่าเธอจะต้องยืนฝั่งของจันตงเจิ้นแห่งตงเจิ้งกรุ๊ปแน่นอน
