ทดลองอ่านเรื่อง Magic Moment… ห้วงปาฏิหาริย์ บทนำ – บทที่ 4

‘ไพรซ์ว่าพี่ตรีต้องขอพี่ไพรม์แต่งงานแน่เลย!’ ‘พัทธมน’ น้องสาวผู้อายุน้อยกว่าเธอถึงเจ็ดปีทำตาเป็นประกาย

‘ใช่ๆ แฟร์เห็นด้วย’ หญิงสาวที่เป็นทั้งลูกพี่ลูกน้องของเธอและธิติธรพยักหน้าหงึกหงัก ‘แฟร์จำได้ว่าครั้งก่อนที่พี่ตรีทำตัวแปลกๆ พิลึกๆ แบบนี้ ก็ตอนที่เขาจะขอพี่ไพรม์หมั้นนี่แหละ!’

‘ปรนิมมิตา’ ยืนกรานอย่างมั่นอกมั่นใจในสถานการณ์คล้ายกันที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน…ตอนที่พวกเธอแอบสงสัยว่าธิติธรอาจจะแอบมีผู้หญิงอื่น ทว่าสุดท้ายแล้วท่าทีอึกๆ อักๆ เดี๋ยวมาเดี๋ยวไปของเขา…คือการเตรียมตัวก่อนขอพันธิตราหมั้น

‘ปีนี้พี่ตรีต้องให้แหวนแต่งงานพี่ไพรม์เป็นของขวัญปีใหม่แน่นอน!’ กระทั่ง ‘นิมมานรดี’ ญาติผู้น้องคนเล็กสุดจากบ้านศิรพาราก็ยังเชื่อแบบนั้น ในวงสนทนานอกจากเธอแล้วก็มีเพียง ‘ราชิกา’ ลูกพี่ลูกน้องที่อายุเท่ากัน พี่สาวคนโตของปรนิมมิตาและนิมมานรดีซึ่งยังนิ่งเฉย ดวงตาเฉลียวฉลาดดูคล้ายเก็บงำความคิดบางอย่าง

‘แล้วเฟรย์คิดว่าไง’

ราชิกาสบตาเธอนิ่ง ส่ายหน้าเบาๆ แล้วตอบสั้นๆ ตามนิสัย

‘ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้มาขอให้เฟรย์ออกแบบแหวนอะไรให้ทั้งนั้น’

‘โธ่! พี่เฟรย์! แหวนแต่งงานทั้งที พี่ตรีก็ต้องไปตบตีแย่งแหวนประจำตระกูลเมธาธิยานนท์ของเขามาอยู่แล้ว ไม่เอาแหวนใหม่ไปขอพี่ไพรม์แต่งงานหรอก’ ปรนิมมิตาว่าอย่างนั้น

และเพราะสามในห้ามั่นใจมากว่าการนัดเดตในค่ำคืนวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ของธิติธร คือการเตรียม ‘เซอร์ไพรส์’ ขอเธอแต่งงาน แม้ลึกๆ จะยังไม่พร้อมและตะขิดตะขวงใจบางอย่าง ทว่าหญิงสาวก็บรรจงแต่งตัวอย่างงดงามชนิดที่หากไม่เข้าข้างตัวเองมากเกินไป…พันธิตราก็มั่นใจว่าในค่ำคืนนี้มีสายตาหลายคู่เฝ้ามองมาที่เธอ

กระทั่งตัวธิติธรเองตอนเห็นเธอครั้งแรก เขายังมองด้วยสายตาตะลึงงันกึ่งเคลิ้มฝันจนหญิงสาวเผลอคิดไปตามคำพูดของเหล่าน้องๆ ทว่าพอตั้งสติได้ เริ่มมื้อดินเนอร์บนรูฟท็อปวิวสวยสมราคาจนเสร็จสิ้น คู่หมั้นหนุ่มก็ได้เปิดปาก ‘เซอร์ไพรส์’ เธอเข้าจริงๆ

ธิติธรขอเลิกกับเธอ…ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่ได้รักเธอในแบบคนรักอีกต่อไปแล้ว สถาปนิกหนุ่มพร่ำพูดว่าเขายังรักเธอเสมอ ห่วงใยเธอตลอดไป เพียงแค่เปลี่ยนเป็นในรูปแบบของพี่ที่มีต่อน้อง ไม่เหมือนผู้หญิงอีกคน…คนที่เขาเพิ่งค้นพบว่ารักหล่อน

“หึ! นี่เหรอ ของขวัญปีใหม่จากพี่ตรี” พันธิตราเผลอพึมพำ ไม่รู้ว่าคนที่นั่งตรงข้ามจะหูดีได้ยินชัดหรือไม่รู้อะไรเลยกันแน่ แต่เขาก็ยังพยายามยื่นมือมาหาตามความเคยชิน ผิดกับเธอ…ที่แม้จะชินกับการวางมือเล็กลงในอุ้งมือใหญ่ ทว่าพันธิตราก็มีสติมากพอจะรู้ว่า ณ เวลานี้ วินาทีนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเธอได้เปลี่ยนไปแล้ว

“…น้องไพรม์”

พันธิตราขยับตัวเปลี่ยนท่าใหม่เป็นการวางท่อนแขนเนียนละเอียดบนขอบโต๊ะ ส่วนแขนซ้ายตั้งฉากกับโต๊ะ ปลายนิ้วเล่นกับแหวนเพชรน้ำงามบนนิ้วนาง ก่อนจะตวัดสายตาไปสบตาผู้ชายที่ ‘เคย’ เป็นของเธอ ถามย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“พี่ตรีตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ย ถึงเลือกจะบอกกับไพรม์ตรงๆ แบบนี้”

“พี่…”

ดวงตาของชายหนุ่มมองตามแหวนเพชรที่สามปีก่อนเขาเป็นคนบรรจงสวมไว้บนนิ้วเรียวงาม

พันธิตรายิ้มให้กับปฏิกิริยานั้น เธอเอาแขนลง ปรับสีหน้าให้เรียบเฉยจริงจังขึ้น

“แต่เอาเถอะค่ะ ไม่ว่าพี่ตรีจะตัดสินใจดีแล้วหรือแค่สับสนลังเลอะไรมา แต่สำหรับไพรม์…ทุกอย่างมันชัดเจนตั้งแต่ที่พี่ตรีเริ่ม ‘คุย’ กับผู้หญิงคนอื่นแล้ว”

นัยน์ตาสีเข้มจ้องคู่หมั้นที่กำลังจะกลายเป็นอดีต