ฉงหรงถูกกลิ่นหอมๆ ของอาหารยั่วยวนจนตื่น เดินออกมาจากห้องนอนเห็นมีคนอยู่ในห้องครัวก็เข้าใจว่าเป็นจงเจิน จึงเปิดประตูถามโดยไม่คิดว่า “อาหารกลางวันกินอะไรกัน”
พอเห็นหน้าคนผู้นั้นชัดเจนก็ตกตะลึง เธอแค่นอนไปครู่เดียว ทำไมถึงย้อนเวลากลับไปวันที่เจอเวินเซ่าชิงครั้งแรกล่ะ
ห้องชุดแบบเดียวกัน ห้องครัวแบบเดียวกัน แม้แต่ความสูงของแขนเสื้อที่เวินเซ่าชิงพับขึ้นมาก็แบบเดียวกัน เธอถูกอาถรรพ์เข้าแล้วหรือนี่
เวินเซ่าชิงมองท่าทางสับสนงวยงงของเธอแล้วก็รู้สึกตลก กระแอมเบาๆ เรียกเธอ “ฉงหรง?”
ฉงหรงรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไรแล้วก็รีบปิดหน้าไม่อยากเผชิญกับโลกแห่งความจริง เธอถามอย่างงงๆ ว่า “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เพิ่งถามเสร็จประตูบ้านก็ถูกเปิดจากด้านนอก จงเจินกับกลุ่มนักศึกษาปรากฏตัวขึ้นที่ข้างประตู จงเจินเห็นพี่สาวกำลังคุยกับเวินเซ่าชิงก็ตื่นเต้นมาก เอ่ยแนะนำว่า “พี่ นี่คืออาจารย์ผม เวินเซ่าชิง วันที่ไปรับพี่ก็ยืมรถอาจารย์ไป พี่ยังจำได้มั้ย” พูดจบก็หันไปทางกลุ่มเพื่อนที่ด้านหลังแล้วแนะนำ “พวกนี้คือเพื่อนร่วมคลาสผมเอง นี่พี่สาวน่ะ ชื่อฉงหรง”
กลุ่มนักศึกษาทั้งชายหญิงทักทายพร้อมกันอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ/ค่ะ”
ฉงหรงทักทายกลับอย่างยากลำบาก มองเวินเซ่าชิงแล้วหันไปมองจงเจิน แล้วก็หันกลับมามองเวินเซ่าชิงอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มเหม่อลอย
ไม่ใช่เธอคิดมากไปเอง รถคันนั้นเป็นรถเขาจริงๆ ‘บอส’ ที่จงเจินพูดถึงซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้กี่ครั้งก็คือเขานี่เอง มิน่าล่ะจงเจินถึงเช่าบ้านหลังนี้ได้แบบบังเอิญขนาดนี้ ความจริงทุกสิ่งทุกอย่างมีเบาะแสให้สาวถึง แต่เธอกลับละเลยไป…
ตอนนี้ในหัวเธอไม่ได้คิดเพียงเรื่องพวกนี้ ยังมี…เธอเพิ่งลุกมาจากเตียง ผมไม่ได้หวีหน้าไม่ได้ล้าง ไม่ได้แต่งหน้า แม้แต่เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ เมื่อกี้ตอนที่นอนอยู่ จงเจินบอกว่าอะไรนะ ฉันยีหัวใคร แล้วฉันดึงมือของใครอีก
พระเจ้า! แล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงกัน!
ถึงแม้ในใจจะปั่นป่วนเหมือนคลื่นยักษ์ แต่สีหน้าฉงหรงกลับไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย ประสบการณ์บอกเธอว่าแพ้อะไรแพ้ได้ แต่ท่าทางเยือกเย็นสง่างามจะแพ้ไม่ได้ เธอยิ้มทักทายเวินเซ่าชิงทันที “สวัสดีค่ะศาสตราจารย์เวิน” จากนั้นก็หันไปโบกมือให้กลุ่มนักศึกษา “สวัสดีเพื่อนๆ ของจงเจิน”
ฉงหรงยังใส่ชุดเสื้อขาวกางเกงดำที่ขึ้นว่าความ เป็นชุดที่สะอาดภูมิฐาน เข้ากับรูปร่างสูงเพรียวของเธอเป็นอย่างดี ถึงจะสวมรองเท้าแตะ หน้าตายิ้มแย้มก็ยังดูน่าเกรงขาม
กลุ่มนักศึกษาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับพูดเจื้อยแจ้ว “จงเจิน พี่สาวนายเท่สุดๆ”
“สไตล์คุณพี่ในฝัน แบบที่ชอบเลย!”
“เป็นทนายความเหรอ วันหน้าถ้าฉันถูกญาติคนไข้ทำร้ายร่างกาย จะเรียกเงินค่าชดเชยได้หลายล้านมั้ย”
จงเจินทำท่าครุ่นคิดจริงจัง “พี่สาวทำคดีอาญา ประเภทฆ่าคนปล้นทรัพย์ จับตัวประกันเรียกค่าไถ่ ค้ายาเสพติด คอร์รัปชันอะไรพวกนี้ ถ้ารักษาคนไข้ตายหรือพิการก็น่าจะได้ใช้บริการ”
“เท่สุดๆ เลย!”
“แต่คดีอย่างอื่นก็รับบ้างนะ” จงเจินเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ “สรุปว่าพี่รับว่าความคือปิดทางแพ้!”
