ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

“แม้ที่นี่จะเป็นแค่พระราชวังชั่วคราว แต่พระราชา พระมเหสี องค์ชายรัชทายาทและพระชายา รวมถึงพระบรมวงศานุวงศ์ล้วนประทับอยู่ที่แห่งนี้ เจ้าห้ามไปไหนมาไหนตามอำเภอใจโดยเด็ดขาด เจ้าจะออกจากห้องนี้ได้ก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาตเท่านั้น และถึงแม้จะอยู่ในห้องนี้ก็ห้ามส่งเสียงดัง หากคนอื่นล่วงรู้ว่ามีสตรีอื่นอยู่ในนี้ เรื่องราวอาจลุกลามบานปลายไปได้ เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่”

“แต่…ฉันไม่รู้นี่คะว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร…”

“อ่ะแฮ่ม”

ตอนนั้นเองเสียงกระแอมของชายหนุ่มก็ดังมาจากด้านนอกของประตู ซังกุงจึงรีบลุกขึ้น “เชิญเพคะ”

ซังกุงส่งสายตามาทางฉันราวกับจะบอกให้ฉันลุกขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นตามนาง ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มที่อายุประมาณยี่สิบเดินเข้ามาข้างใน เขาสวมหมวกขนสัตว์ที่ทำจากมาร์เทิน ซึ่งหมวกขนมาร์เทินถือเป็นของมีราคาที่แม้แต่ขุนนางธรรมดาๆ ในยุคโชซอนก็ไม่สามารถสวมได้ ที่นี่คือพระราชวัง ดังนั้นชายผู้นี้น่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์

แล้วซังกุงก็คลายความสงสัยของฉัน

“องค์ชายจองวอนเพคะ”

เขาคือเชื้อพระวงศ์พระองค์หนึ่งที่มีพระนามว่า ‘องค์ชายจองวอน’ ทันทีที่องค์ชายจองวอนรับคำทักทายจากซังกุง เขาก็มองมาทางฉัน ก่อนจะส่งสายตาไปทางซังกุง

“เจ้าออกไปได้แล้ว เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”

“เพคะองค์ชาย”

ซังกุงถวายความเคารพอย่างนอบน้อมแล้วเดินออกไปจากห้อง ตอนนี้จึงเหลือแค่องค์ชายจองวอนกับฉัน สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลว่าจะพูดอะไรกับฉันดี หลังจากปล่อยให้ความเงียบปกคลุมอยู่สักพัก เขาก็เดินผ่านฉันไปนั่งที่เบาะที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้

“นั่งสิ”

ฉันนั่งลงตรงที่ไม่ไกลจากเขาด้วยท่านั่งสบายๆ แต่พอรู้สึกได้ถึงสายตาตำหนิของเขา ฉันจึงเปลี่ยนเป็นท่านั่งแบบหญิงยุคโชซอนแทน สี่ปีแล้วที่ไม่ได้นั่งท่าน่าอึดอัดที่ต้องประสานมือเอาไว้อย่างนอบน้อมเช่นนี้

“เจ้าคงสงสัยว่าสตรีอย่างเจ้าเข้ามาอยู่ในวังนี้ได้อย่างไร”

“ใครพาหม่อมฉันมาที่นี่หรือ…เพคะ”

เขามองหน้าฉันที่ถามแทรกขึ้นมา แต่แล้วเขาก็ยิ้มบางๆ ฉันเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้มาจากองค์ชายควังแฮ แล้วตอนนั้นเองสายตาของเขาก็เบนกลับมาที่ใบหน้าของฉันอีกครั้ง

“อาณาจักรนั้น อาณาจักรที่เจ้าอยู่ ดูเหมือนทุกคนจะเท่าเทียมกันหมด ไม่แบ่งชายหญิงและชนชั้นวรรณะสินะ”

“…” ฉันอึ้งงันกับคำพูดของเขา

‘อาณาจักรนั้น’ อย่างนั้นหรือ ‘อาณาจักรที่เจ้าอยู่’ อย่างนั้นหรือ คนคนนี้รู้ว่าฉันมาจากที่อื่นสินะ แล้วรู้ได้อย่างไรกัน

เขามองใบหน้าตกใจของฉัน แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าก็แค่สันนิษฐานเอาเท่านั้น… มันเป็นเรื่องจริงรึ”

“พระองค์มีหลักฐานอะไรถึงได้พูดเช่นนี้เพคะ”

คำว่า ‘องค์ชายจองวอน’ ก็บ่งบอกถึงสถานะอยู่แล้ว ฉันจึงถามด้วยคำพูดสุภาพที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ ซึ่งไม่เหมาะกับนิสัยของฉันเลย