ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 11 – บทที่ 12

“คราวที่แล้วภูมิคุ้มกันต่ำไปหน่อย ครั้งนี้ก็ตรวจอีกทีแล้วกัน” คุณหมอหลี่ดันแว่นคนแก่ของตัวเองขึ้นไปพลางเคาะคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์อย่างช้าๆ

“ได้ค่ะ” เซียวเซียวรับคำอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอมองจั่นหลิงจวินที่นั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่งแล้วถามคุณหมอหลี่เสียงเบาว่า “ฉันกำลังจะเข้าร่วมรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง ตอนนี้หน้าฉันบวมจนน่าเกลียดมาก เลยอยากถามว่าจะฉีดยาละลายไขมันสักเข็มนึงได้ไหมคะ”

คุณหมอหลี่ชะงักมือที่กำลังเคาะคีย์บอร์ดด้วยนิ้วเพียงนิ้วเดียวพลางส่ายหน้าเป็นกลองป๋องแป๋ง “ไม่ได้ๆ สาเหตุของโรคนี้เกิดจากอะไรไม่มีใครบอกได้ ห้ามฉีดอะไรแปลกๆ เข้าไปเด็ดขาด”

“แต่ว่ามันน่าเกลียดมาก” เซียวเซียวทำหน้าท้อแท้หมดอาลัยตายอยาก ปกติกล้องก็มักจะทำให้คนดูอ้วนอยู่แล้ว หน้าใหญ่ๆ ของเธอออกกล้องคงจะเต็มหน้าจอเป็นแน่

“คุณจะเข้าประกวดนางงามเหรอ” เขาถามด้วยเสียงเข้มงวด

“ไม่ใช่ค่ะ เป็นการแข่งขันการออกแบบ” เซียวเซียวแอบเหลือบมองจั่นหลิงจวิน คิดไว้ว่าอีกสักครู่จะคุยกับเขาเรื่องการแข่งขันรอบถัดไป

“คุณไปประชันความสามารถ ไม่ได้ไปประชันความสวยงาม” คุณหมอหลี่ยกนิ้วขึ้นพร้อมแจกแจงเหตุผล “ถูโยวโยว ได้รับรางวัลโนเบล คุณว่ายิ่งใหญ่ไหม ยอดเยี่ยมหรือเปล่า”

“ยิ่งใหญ่ ยอดเยี่ยม” เซียวเซียวพยักหน้าอย่างงงๆ

“แล้วมีคนสนใจหน้าตาของถูโยวโยวหรือเปล่า ไม่สวยหรือดูแก่จึงไม่ได้รับรางวัลโนเบลหรือเปล่า” คุณหมอหลี่ยังคงถามเธอต่อ

“ไม่…ไม่หรอกค่ะ” เซียวเซียวเหยียดมุมปากอย่างไม่พอใจ

“ก็นั่นไง” คุณหมอหลี่แบมือทั้งสองข้างออก “แล้วคุณจะฉีดยาละลายไขมันทำไมอีก”

ในเมื่ออีกฝ่ายพูดเป็นเหตุเป็นผลแบบนี้ แล้วเธอจะพูดอะไรได้อีก

จั่นหลิงจวินเม้มริมฝีปากแน่นพยายามกลั้นยิ้ม

หลังจากเจาะเลือดเรียบร้อยแล้วเซียวเซียวก็กลับมาเริงร่าเหมือนเดิม เพราะมีจั่นหลิงจวินอยู่ด้วยเธอจึงไม่ต้องกลัวที่จะเจาะเลือดอีกแล้ว

“ทุกครั้งที่เจาะเลือดคุณก็จะให้ฉันกินลูกอม ทำให้ฉันรู้สึกดีใจที่ได้เจาะเลือด” เซียวเซียวคิดถึงเรื่องที่จะพูดต่อไปและพยายามประจบประแจงจั่นหลิงจวินอย่างสุดชีวิต

“ปกติมาก นั่นก็ยืนยันได้ว่าทฤษฎีการวางเงื่อนไขของพาฟลอฟ ถูกต้อง”