ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 13 – บทที่ 14

ตอนเช้าเซียวเซียวลุกขึ้นมาหวีผมก็เห็นเส้นผมหลุดออกมาเป็นกำ เธอตกใจมากที่ผมร่วงอย่างผิดปกติเช่นนี้ แล้วที่ร่วงออกมาก็เป็นกำๆ เหมือนกับคนที่ผมร่วงจากการรักษาโรคไม่มีผิด

อาการแบบนี้ทำให้เธอตกใจมาก ไม่กล้าใช้ร่างกายตัวเองอย่างสมบุกสมบันอีกต่อไป วันนี้จึงนัดตรวจกับจั่นหลิงจวิน

“ผมร่วง…” จั่นหลิงจวินสวมถุงมือแล้วแหวกผมดูหนังศีรษะของเซียวเซียว “…ซึ่งไม่ได้มีสาเหตุจากปัจจัยภายนอก คุณมีแรงกดดันมากเกินไปหรือเปล่า”

สเตียรอยด์กลูโคคอร์ติคอยด์ทำให้ผมหลุดร่วงเล็กน้อย ตอนนี้เซียวเซียวก็ลดเหลือเพียงสามเม็ดแล้ว จึงไม่ควรจะมีอาการหนักขนาดนี้ แต่ถ้ามีแรงกดดันที่มากเกินไปอาการก็จะหนักขึ้น

“ใช่ ไอเดียก็หดหาย ฉันคิดไม่ออกว่าจะออกแบบชุดอะไรให้นางฟ้าสวมดี” เซียวเซียวฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ใบหน้าบี้แบน เนื้อที่แก้มกองอยู่บนโต๊ะเหมือนกับดินน้ำมันที่ถูกบี้ออกมา เพราะมีแรงกดดันที่มากเกินไปทำให้นอนไม่พอ ใบหน้าของเซียวเซียวจึงบวมขึ้นมาอีก

จั่นหลิงจวินดึงแก้มที่เต็มไปด้วยเนื้อนิ่มๆ นั้นในขณะที่ยังใส่ถุงมืออยู่ “พรุ่งนี้ผมมีนัดบริการนอกสถานที่ คุณไปกับผมนะ”

“หา? คุณมีนัดบริการนอกสถานที่แล้วฉันจะไปทำไม” เซียวเซียวลุกขึ้นนั่งหลังตรงตามปกติ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“ลูกค้าคนนี้เป็นสุภาพสตรีสาวสวยที่ร่ำรวยมาก ผมบริการนอกสถานที่เป็นครั้งแรก รู้สึกเก้ๆ กังๆ ถ้ามีผู้หญิงไปด้วยสักคนก็คงจะดี แต่ที่สโมสรนี้ก็ไม่มีใครที่เหมาะสม…” จั่นหลิงจวินเปรยเหมือนพูดกับตัวเอง

“ไป ฉันไปด้วย” เซียวเซียวไม่ได้ฟังประโยคหลังด้วยซ้ำ ได้ยินเพียงแต่ว่าเป็นสุภาพสตรีสาวสวยและร่ำรวย จะเอาผู้ชายหนุ่มๆ อย่างจั่นหลิงจวินเก็บเข้าไปในสต็อก แค่คิดผมเธอก็จะร่วงหมดหัวอยู่แล้ว

หลันเฟิงชิวถิงเป็นย่านที่พักอาศัยระดับหรูของปักกิ่ง ระบบการรักษาความปลอดภัยเข้มงวดมาก ได้ยินมาว่ามีดาราหลายคนอาศัยอยู่ที่นี่ รปภ. โทรติดต่อกับเจ้าของบ้านแล้วลงทะเบียนอย่างละเอียด จากนั้นจึงปล่อยให้รถของจั่นหลิงจวินเข้าไปได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเซียวมาที่นี่ เธอมองทิวทัศน์จากหน้าต่างแล้วก็รู้สึกอิจฉา “เมื่อไหร่ฉันจะได้อยู่บ้านแบบนี้นะ”

จั่นหลิงจวินหลุดปากออกมาว่า “อีกไม่นาน”

“อีกไม่นานอะไรล่ะ อย่างน้อยต้องมีรายได้ถึงปีละสามล้าน เป็นประธานของแอลวายถึงจะได้ล่ะมั้ง” เซียวเซียวพูดอย่างหมดหวัง “ถึงตอนนั้นฉันก็คงผมหงอกเหมือนกับอเดอลีน”

“ดีไซเนอร์ไม่ได้วัดกันที่อายุ” จั่นหลิงจวินขับรถช้าลงแล้วมองดูทาง

“ก็จริง อีฟส์ แซงต์ โลรองต์^* อายุยี่สิบเอ็ดก็เป็นครีเอทีฟไดเร็กเตอร์ของดิออร์ ถ้างั้นฉันก็ยังมีโอกาส” เซียวเซียวรู้สึกคึกคักขึ้นมาทันที เพ้อฝันว่าตัวเองได้รับตำแหน่งชนะเลิศ ได้รับการชื่นชมจากเจ้านาย ก้าวไปสู่อนาคตอันสดใสรุ่งโรจน์