ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 13 – บทที่ 14

จั่นหลิงจวินปรายตามองเธอ “แต่ตอนนี้คุณอายุยี่สิบสี่แล้วยังเป็นพนักงานตัวเล็กๆ อยู่”

ความฝันของเซียวเซียวเมื่อครู่พลันแตกสลายลงในทันใด “คุณพูดจาให้น่าฟังหน่อยมันจะลำบากอะไรไหม”

“หมอก็เหมือนพ่อแม่ ไม่อาจปล่อยให้คุณอยู่ในโลกของความฝันที่ไม่มีทางเป็นจริงได้” จั่นหลิงจวินพูดด้วยท่าทางที่มีเหตุผลแล้วจอดรถตรงที่ว่าง

เซียวเซียวสูดลมหายใจเข้าลึก รู้ว่าเถียงสู้เขาไม่ได้จึงแอบบ่นพึมพำ “เห็นว่าหล่อหรอกนะ ฉันไม่ถือสาคนหล่อก็ได้”

บ้านของลูกค้าที่นัดหมายบริการนอกสถานที่เป็นบ้านเดี่ยวที่ดูงดงามมาก บริเวณสวนมีสุนัขโกลเด้น รีทรีฟเวอร์หมอบอยู่ เมื่อเห็นคนเข้ามาก็รีบลุกขึ้นกระดิกหางไปมา

“ฮัลโหล เจ้าตัวเล็ก” เซียวเซียวไม่อาจต้านทานสัตว์เลี้ยงขนนุ่มๆ แบบนี้ เธออดที่จะยื่นมือไปลูบหัวมันไม่ได้

เจ้าโกลเด้น รีทรีฟเวอร์ยืนนิ่งให้ลูบทันที หัวใหญ่ๆ ยื่นออกมาจากรั้วเหล็กทำท่าจะเลียมือเซียวเซียว

“ลูคัส แม่แกล่ะ” จั่นหลิงจวินถามเจ้าขนทองเสียงเข้ม

“โฮ่งๆ” เจ้าขนทองเห่าตอบรับ

ไม่รู้ว่าทั้งสองสื่อสารกันได้อย่างไร จั่นหลิงจวินหยุดยืนตบหัวสุนัขเบาๆ ก่อนจะเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตู

โทรศัพท์ที่มีกล้องมีเสียงของเจ้าของบ้านดังขึ้น “หลิงจวิน มาแล้วก็เข้ามาสิ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้วประตูเหล็กก็เปิดโดยอัตโนมัติ จากนั้นเจ้าขนทองก็กระโจนเข้ามาหาจั่นหลิงจวินทันที ทว่าเขาหลบได้ทันควัน

ลูคัสกระโจนพลาดเป้าแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ พยายามจะกระโจนเข้าหาเซียวเซียวต่ออีก

“ลูคัส ไม่ซนนะ” ยามนั้นเองหญิงสาวเจ้าของบ้านในชุดอยู่บ้านสีชมพูก็เดินออกมาดุสุนัขของตัวเอง

เจ้าสุนัขได้ยินเสียงเจ้าของก็รีบผละออกจากเซียวเซียวแล้วหันกลับไปกระโจนใส่อีกฝ่ายทันที

“นาง…นางฟ้า!” เซียวเซียวตะลึง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน เจ้าของลูคัส ลูกค้าของจั่นหลิงจวิน ที่แท้ก็คือ…หลันโม่หรู!

หลันโม่หรูไม่ได้แต่งหน้า ผมก็ติดกิ๊บรูปโบไว้ง่ายๆ น่าจะเพิ่งพอกหน้าเสร็จ คิ้วยังดูชื้นๆ แสงแดดสาดส่องไปที่ใบหน้ารูปไข่ที่งดงามที่สุดของเธอ

หลันโม่หรูเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำเรียกขานเช่นนี้ “เข้ามาสิ”

เซียวเซียวกำลังกังวลใจว่าจะตัดชุดอะไรให้กับหลันโม่หรู ตอนนี้มาพบตัวเป็นๆ เช่นนี้ก็เกินคาดมากจริงๆ เธอหันไปยิ้มให้กับนางฟ้าอย่างเขินๆ แล้วกัดฟันถามจั่นหลิงจวินโดยไม่ขยับปากว่า “นี่มันอะไรกัน”

จั่นหลิงจวินยิ้มพลางเอ่ยตอบอย่างจริงจัง “ก็ขี้โกงไง”