ฮยอนซึงภาวนาพลางถอนสายตาจากห้องประธาน
“ฉะนั้นก็เข้มแข็งเข้าไว้ ทำไมดูอ่อนแอขนาดนี้ล่ะ ปวกเปียกแบบนี้ต่อไปจะเดินอย่างมั่นคงบนทางที่ขรุขระได้ยังไง หรือจะยอมแพ้ทั้งยังงี้?”
“ไม่ ไม่มีทาง เธออาจจะเป็นผู้หญิงซื่อบื้อ แต่ความน่ารักมีเยอะกว่านั้นมาก”
รอยยิ้มของฮยอนซึงบ่งบอกว่ายังคงมีใจให้ซงอาเหมือนเดิม จีซึงตบไหล่เขาเบาๆ ให้กำลังใจ
“พี่ ผมขอร้องอะไรอย่างนึงสิ”
“ขอร้องเหรอ อะไร”
“ปฏิเสธลูกค้าเมื่อกี้ให้ผมได้มั้ย ผมไม่อยากให้คู่นั้นได้ใส่ชุดแต่งงานที่พี่ตัด พี่ช่วยหาเหตุผลเหมาะๆ ปฏิเสธเขาหน่อยเถอะ”
“คงถูกร้องเรียนหนักมากแน่ ดูถือตัวสุดๆ ทั้งคู่เลย”
“เรื่องเขามาตื๊อหรืออะไรทีหลังผมอาจจะช่วยไม่ได้ แต่ค่าละเมิดสัญญาที่พี่ต้องจ่าย ผมจะจ่ายให้เอง ขอร้องล่ะ”
ฮยอนซึงมองพี่สาวอย่างจริงจังเป็นที่สุด ไม่นานมุมปากของอีกฝ่ายก็แย้มขึ้นเป็นรอยยิ้ม
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพี่จัดการให้เอง”
“ขอบคุณนะพี่”
“เรื่องค่าละเมิดสัญญาช่างมัน น้องพี่จะมีแฟนสักคน แค่นี้ช่วยไม่ได้ได้ไง”
ระหว่างที่สองพี่น้องยิ้มให้กำลังใจและขอบคุณกันและกัน เสียงเปิดประตูก็ดังมาจากทางห้องประธาน ทั้งฮยอนซึงและจีซึงหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง ครั้นซงอาเดินออกมา ฮยอนซึงก็รีบเข้าไปประคอง
“โอเครึเปล่าครับ”
“อืม โอเค” แต่สีหน้าของเธอยังคงไร้สีเลือด
“ไปโรงพยาบาลมั้ย”
“ไม่เอา กลับไปพักที่บ้านน่าจะดีขึ้น” ซงอาแกะมือฮยอนซึงออกอย่างเย็นชา เดินเข้าไปหาจีซึงแล้วก้มศีรษะให้อย่างสุภาพ “ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันเสียมารยาท”
“ไม่เลยค่ะ ไว้ครั้งหน้าเราค่อยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกันอีกที ตอนนี้คุณกลับไปก่อนดีกว่า พักเยอะๆ นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ซงอาโค้งให้จีซึงอีกครั้ง จากนั้นก็เดินไปที่บันได ฮยอนซึงลาพี่สาวด้วยสายตาก่อนตามไปอยู่ข้างซงอาทันที เขาแย่งกระเป๋าจากเธอที่กำลังเกาะราวบันไดมาถือไว้เอง
“ขี่หลังผมมั้ยครับ”
“พอเลย”
“หรือจะให้อุ้มไปก็ได้”
“เอาไว้ทำให้แฟนนายวันหลังเถอะ”
ซงอาไม่ยอมมองชายหนุ่ม เอาแต่เกาะราวบันไดหนึบเดินลงไปทีละขั้น เธอคงโกรธมากถึงขนาดที่ฮยอนซึงสัมผัสความเกลียดชังได้ชัดเจน
“อย่างน้อยก็ขึ้นรถเถอะครับ ผมพาไปส่งที่บ้านเอง”
พ้นจากตัวอาคารมาก็เห็นฮยอนซึงเปิดประตูรถรออยู่ก่อนแล้ว ซงอาคิดจะปฏิเสธแต่กลับยอมทำตามง่ายๆ เธอเหนื่อยมากจริงๆ จนไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งสิ้น ฮยอนซึงรีบนั่งประจำที่คนขับ
“บ้านอยู่ไหนครับ”
หญิงสาวเอานิ้วจิ้มเนวิเกชั่นด้วยตัวเองแทนคำตอบ เธอเอนศีรษะพิงเบาะ หันไปทางกระจกรถเหมือนไม่อยากพูดอะไรอีก ใช่ว่าฮยอนซึงดูไม่ออก แต่ก็ยังคงเอ่ยปากถาม
“เกลียดผมรึเปล่า”
“ก็ไม่ได้รู้สึกขอบคุณหรอก ขอทีเถอะ ปล่อยฉันไว้เฉยๆ ได้มั้ย”
ซงอาเอี้ยวตัวเข้าหากระจกรถมากขึ้น ฮยอนซึงมีอะไรอยากพูดอีกมากมาย ทว่ายอมทำตามที่เธอขอก่อนน่าจะดีกว่า เขาจึงเหยียบคันเร่งออกรถเงียบๆ
