ซงอาเดินกุมท้องออกมาจากห้องน้ำ ไม่มีแรงแม้แต่จะไปให้ถึงเตียง จึงทรุดนั่งลงกับพื้นดื้อๆ เธอถ่ายท้องนับครั้งไม่ถ้วนจนอ่อนเปลี้ยเพลียร่าง กระนั้นก็ยังปวดท้องไม่หายจนเกือบสิ้นชีพอยู่รอมร่อ แค่ระดับเผ็ดธรรมดายังกินไปร้องไห้ไป แต่นี่ริจะกินเผ็ดขึ้นสองเท่าเลยแทบเรียกได้ว่ากินไปคร่ำครวญไปทีเดียว เคราะห์ดีที่ความเครียดนับว่าคลายลงไปบ้างแล้ว กระนั้นเพียงไม่นานท้องก็เริ่มส่งสัญญาณขึ้นมาอีก เนื่องจากเธอปล่อยให้ท้องว่างตั้งแต่หลังมื้อกลางวัน พอกรอกของเผ็ดเข้าไปมากๆ ท้องไส้จึงได้ปั่นป่วนหนัก ปวดเสียจนคล้ายถูกใครบิด เหงื่อเย็นๆ ไหลท่วม ท่าทางไม่ได้ดีขึ้นเลยทั้งที่ก็เข้าออกห้องน้ำไม่หยุด
“อ๊ะ! โอ๊ย!”
ซงอานอนกุมท้องร้องโอดโอยอยู่กับพื้น ขืนยังเป็นแบบนี้ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ อย่างน้อยเธอต้องไปโรงพยาบาล หญิงสาวคลานไปควานหาโทรศัพท์ที่เตียง
หัวหน้า…
อาการหนักขนาดนี้แล้ว คนที่เธอนึกถึงกลับมีเพียงแจชิน ความทรมานทั้งหมดเป็นเพราะแจชินแต่ก็ยังอยากให้เขามาหา ขณะนี้ห้าทุ่มกว่า โทรไปครั้งแรกเขาไม่รับสาย คงอยู่กับฮโยจูสินะ เมื่อคิดว่าสองคนนั้นทำอะไรกันอยู่ถึงได้ไม่ว่าง เธอก็ยิ่งปวดท้อง
“โอ๊ยยย!”
ซงอาอดกลั้น ลองโทรหาแจชินเป็นครั้งที่สองแต่ผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม คราวนี้เธอน้ำตาไหลพราก นึกว่าน้ำตาไหลหมดตัวแล้วเสียอีกตั้งแต่ตอนที่กินขาหมู ความคิดแวบขึ้นมาว่ามันไหลได้แบบนี้แถมยังไหลไม่หยุด แปลว่าต้องเป็นน้ำตาเลือดแน่
หัวหน้า ได้โปรด…
ซงอาโทรหาแจชินเป็นครั้งที่สาม อันที่จริงโทร 119* น่าจะเร็วกว่า แต่มันคือความอวดดีล้วนๆ แม้ถูกนอกใจก็ยังอยากย้ำให้แน่ชัดเป็นครั้งสุดท้ายว่าเขาไม่ได้คบเธอเล่นๆ ยังคงหวังให้เขายืนยันว่าเธอคือคนที่เขารักและเป็นห่วงอย่างแท้จริง แม้ไม่คิดจะแต่งงานด้วย
“ฮัลโหล”
เสียงสัญญาณการโทรครั้งที่สามเกือบตัดลง ในที่สุดก็ได้ยินแจชินตอบกลับมาจากปลายสาย ซงอาดีใจได้ครู่เดียวก็ต้องกัดฟันต่อสู้กับความปวดอีกรอบ
“หัวหน้า…”
“เป็นอะไรรึเปล่า”
น้ำเสียงผิดปกติของเธอทำเอาแจชินตกใจ ซงอายังอุตส่าห์หลงคิดว่าดีเหลือเกินที่เขาเป็นห่วง
“ฉันไม่สบาย…มากค่ะ ช่วย…พาไปโรงพยาบาลหน่อย โอ๊ย…”
อาการปวดท้องรุนแรงขึ้น ซงอาที่เอนตัวพิงเตียงอยู่ทรุดฮวบลงบนพื้น รู้สึกราวกำลังถูกคนกะซวกเข้าไปในท้องแล้วเอามือจับเครื่องในบิดไปมากะทันหัน
“ไม่สบายมากเลยเหรอ…”
“เหมือนจะ…ตาย”
ซงอาเพิ่งสำเหนียกถึงความลังเลในน้ำเสียงของเขา ยามที่ถามกลับมาว่าไม่สบายมากเลยเหรอฟังดูเหมือนรำคาญมากกว่าจะเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
คนเลว…
ซงอาลบความรู้สึกดีใจเมื่อครู่ทิ้งไปทันที น้ำตาเป็นสายเลือดรินไหลลงมาอีก
“ฉันยังไปตอนนี้ไม่ได้ กำลังคุยเรื่องสำคัญกับเพื่อนๆ อยู่ กินเหล้าเข้าไปแล้วด้วย”
ซงอาที่ทนทรมานกับความเจ็บปวดแทบไม่ไหวปล่อยโทรศัพท์หลุดจากมือ คำพูดอันน่าสะอิดสะเอียนของแจชินยังดังต่อเนื่องออกมาจากโทรศัพท์บนพื้น
“เรียกใครให้เอามั้ย หรือจะให้โทรหนึ่งหนึ่งเก้า?”
ไอ้คนต่ำช้า
ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เธอควรยอมรับให้ได้เสียทีว่าตัวตนของเธอไม่ได้สำคัญสำหรับแจชิน เป็นเพียงคนที่เขาจะโทรตาม 119 ให้แทนที่จะรีบมาหา ทั้งที่บอกไปว่าไม่สบายมากแทบตายก็ตาม
“เอายังไงดี”
เสียงชวนอาเจียนของแจชินดังออกมาจากโทรศัพท์บนพื้นอีกครั้ง ซงอาร้องไห้อย่างหนัก เหงื่อเย็นๆ ไหลโซมกายจนเปียกโชก กระนั้นก็ยังกัดฟันกดวางสาย
“อา! โอ๊ย!”
อาการปวดท้องหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ สติของซงอาจวนเจียนจะดับอยู่รอมร่อ
