กระทั่งหลังเยี่ยสวี่ผละจากไปนานแล้ว เจียงเหม่ยซีถึงได้ตระหนักว่าเดิมทีเธอคิดจะอาศัยความเป็นผู้อาวุโสของตนในบริษัทตักเตือนเด็กบ้านั่น แต่ผลกลายเป็นว่าถูกอีกฝ่ายตอกกลับเสียได้!
ขณะที่กำลังเดือดดาล จู่ๆ โทรศัพท์ที่เจียงเหม่ยซีถือไว้ในมือก็ดังขึ้นมา เธอรับสายด้วยความหงุดหงิด อีกฝ่ายจึงเอ่ยอย่างจนใจว่า “ใครไปแหย่น้าล่ะเนี่ย”
เจียงเหม่ยซีเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเธอนัดมู่ตี๋เอาไว้ด้วย “ยังจะมีใครได้อีก ก็เธอน่ะสิ! นี่มันกี่โมงแล้ว เธออยู่ไหนล่ะ?!”
มู่ตี๋หัวเราะแหะๆ ก่อนจะตอบกลับมา “เมื่อกี้ไปจองที่นั่งที่ห้องก่อนเลยเลตนิดนึง กลัวว่าน้าจะโกรธถึงโทรมาหาน้าก่อนนี่ไง หนูใกล้จะถึงแล้ว!”
สักพักมู่ตี๋มาถึง พอเข้ามาเธอก็กวาดตามองไปรอบๆ ห้อง “ของที่หนูต้องการล่ะคะ”
เจียงเหม่ยซีขมวดคิ้ว “ของอะไร”
“น้าลืมจริงๆ เหรอ หนูบอกให้น้าพกนิยายรักมาให้หนูสักสองสามเล่มไง ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว!”
เจียงเหม่ยซีจนคำจะต่อว่าหลานสาว “นี่มันเวลาไหนแล้ว เธอยังอ่านนิยายอยู่อีก?”
“เวลาไหนน่ะเหรอ ก็เวลาที่จะเป็นบ้าได้แล้วน่ะสิคะ! ใครไม่รู้บ้างว่างานของโยวจี้ยุ่งจะตาย พวกเราไม่ได้อยู่เป็นสุขมาตั้งหลายวันแล้ว”
แต่ไหนแต่ไรมามู่ตี๋ไม่ค่อยจะมีความก้าวหน้าในชีวิตเท่าไหร่นัก แต่เธอก็พูดไม่ผิด เจียงเหม่ยซีจึงไม่ได้อบรมหลานสาวต่ออย่างหาได้ยาก ทำเพียงส่งน้ำส้มเย็นๆ ที่พกมาด้วยให้อีกฝ่าย “เอาไว้ดื่มตอนเข้าเรียนเถอะ คลายร้อนสักหน่อย”
“ขอบคุณค่ะน้าเล็ก”
เจียงเหม่ยซีอดไม่ได้ที่จะกำชับหลานอีกสักสองสามประโยค “อย่านึกว่าเข้าโยวจี้ได้แล้วจะโชคดีไปทุกอย่างล่ะ ต่อไปทุกปีจะมีการคัดคนออกส่วนหนึ่ง เธอชั่งน้ำหนักให้ดีๆ เองแล้วกัน”
มู่ตี๋ตอบรับอย่างหงุดหงิด จากนั้นจึงถามเจียงเหม่ยซีออกมา “ว่าแต่น้าเล็กเถอะ น้าเรียกหนูมาเพื่อจะให้น้ำแก้วนี้เนี่ยนะ”
เจียงเหม่ยซีคิดไปถึงเรื่องของเยี่ยสวี่ อารมณ์ก็เกิดสับสนวุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง เธอเรียบเรียงคำพูดแล้วถามมู่ตี๋ว่า “อ้อจริงสิ ฉันได้ยินมาว่าในรุ่นของพวกเธอมีเด็กที่ค่อนข้างเป็นหัวกะทิ…”
เธอพูดยังไม่จบ มู่ตี๋ก็ตัดบททันที “น้าหมายถึงเยี่ยสวี่?”
เจียงเหม่ยซีนิ่งงันไป “อ้อ ดูเหมือนว่าจะชื่อนี้แหละ…”
“เขาเป็นเด็กหัวกะทิจริงๆ ได้อันดับหนึ่งในสาขาของพวกเขา ได้ยินมาว่าตอนแรกวางแผนไว้ว่าจะไปต่างประเทศ แต่ไม่รู้ทำไมถึงหนีมาหางานทำซะได้”
“ฉันจำได้ว่าเขากับเธอไม่ได้อยู่สาขาเดียวกันนี่ ทำไมเธอถึงรู้เรื่องของเขาเยอะขนาดนี้”
“ผู้ทรงอิทธิพลนี่นา! ทุกคนสนใจเขากันทั้งนั้นแหละ อีกอย่างตอนนี้พวกเรานั่งเรียนด้วยกันทุกวันเลยคุ้นเคยกันดี”
พอเจียงเหม่ยซีฟังแล้วแอบรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา “ว่าไงนะ! มู่ตี๋เธอคงไม่…”
“หยุดเลย! หยุด!! รู้อยู่แล้วว่าน้าจะต้องคิดเหลวไหล เขาดีมากก็จริง แต่ไม่ใช่ไทป์ที่หนูชอบหรอก”
เจียงเหม่ยซีถอนหายใจ แต่เธอยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดี รูปร่างหน้าตาอย่างเยี่ยสวี่ไม่ใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน
“ทำไมล่ะ” เธอถามมู่ตี๋
มู่ตี๋คิดครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบออกมาอย่างฝืนใจ “ศัตรูหัวใจเยอะเกินไป คอยระแวงระวังทั้งวัน น่ารำคาญจะตายไป”
เจียงเหม่ยซีหัวเราะ คำตอบนี้สมกับเป็น ‘มู่ตี๋’ มาก
“งั้นเธอยังตัวติดกับเขาทั้งวันเพราะอะไรล่ะ”
มู่ตี๋หัวเราะคิกคักพลางเอ่ย “ฝึกอบรมเสร็จแล้วยังมีสอบจบคอร์สอีกไม่ใช่เหรอคะ ตีสนิทไว้ก่อนค่อยว่ากัน”
“ไม่ใช่แล้วมั้ง! ฉันว่านะคุณมู่ตี๋ การสอบแบบนี้เธอยังคิดจะโกงอีกเหรอ”
“ทุกคนโกงกันทั้งนั้นแหละ น้าก็แค่ไม่รู้!” มู่ตี๋มองเวลาอย่างไม่สะทกสะท้าน “เฮ้ย! ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว”
เจียงเหม่ยซีโบกมือให้เธออย่างหงุดหงิด “รีบไป! รีบไป! เจอเธอแล้วฉันล่ะปวดหัว!”
“คุณแม็กกี้ที่รัก ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
การจะเป็นเพื่อนกับเด็กเนิร์ดจำเป็นต้องใช้จังหวะเวลา สถานที่ที่เหมาะสม และแรงสามัคคี มู่ตี๋กับเยี่ยสวี่เป็นศิษย์เก่าสายเดียวกัน นี่คือจังหวะเวลา ทั้งสองคนเข้าโยวจี้ด้วยกัน นี่คือสถานที่ที่เหมาะสม ส่วนที่เหลือก็ขาดแค่แรงสามัคคีแล้ว
มู่ตี๋ค้นพบนานแล้วว่าทุกครั้งเยี่ยสวี่จะมาถึงห้องสายมาก ทำให้บางครั้งก็หาที่นั่งไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงอาศัยชื่อของการเป็นเพื่อนเก่าเสนอไปว่าจะช่วยเขาจองที่ เยี่ยสวี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ หนทางของการตีสนิทเด็กเนิร์ดของเธอจึงเริ่มต้นขึ้น
ดีที่มู่ตี๋จองที่นั่งไว้เรียบร้อยแล้วก่อนจะไปพบเจียงเหม่ยซี ทั้งยังส่งข้อความบอกตำแหน่งคร่าวๆ ของที่นั่งให้เยี่ยสวี่รู้ ไม่อย่างนั้นถึงเธอจะรีบมาตอนนี้ก็คงจะไม่มีที่นั่งแล้วจริงๆ
วันนี้เยี่ยสวี่มาถึงเร็วกว่าเธอ เขากำลังนั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ประจำที่ มู่ตี๋เดินเข้าไปนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ ชายหนุ่ม แล้ววางแก้วเก็บความเย็นในมือไว้ที่มุมโต๊ะ
เยี่ยสวี่หันไปมองเธอแวบหนึ่งเป็นการทักทาย ทว่าตอนสายตากวาดมองแก้วเก็บความเย็นสีชมพูที่อยู่ตรงหน้าเธอเขาก็ขมวดคิ้ว
“ได้มาจากไหน”
มู่ตี๋นิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนจะมองตามสายตาของเขา เธอถึงได้เข้าใจว่าเขากำลังถามอะไร แม้จะไม่เข้าใจว่าคนที่ปกติไม่เคยสนใจเรื่องอะไรเลย ทำไมจู่ๆ ถึงได้สนใจแก้วน้ำของเธอขนาดนี้กัน แต่ก็ยังเลือกที่จะพูดคำโกหกโง่ๆ ที่คิดเอาไว้ระหว่างทางที่กลับมาออกไป
