เจียงเหม่ยซีเพิ่งจะตระหนักได้ว่าเหตุการณ์เมื่อตอนเที่ยงนั้นไม่ได้ผ่านพ้นไป คนที่ถูกสาดน้ำใส่หน้ากำลังคิดหาวิธีแก้แค้นเธออยู่ เธอจึงพูดขัดขึ้น “แต่หลายรอบก่อนหน้าก็ทำตามกติกานี้กัน จะมาเปลี่ยนเอาตอนนี้ต่างหากที่ไม่ยุติธรรม”
เยี่ยสวี่ไม่ได้ตอบเธอโดยตรงแต่หันไปพูดกับลินดา “เพื่อแสดงความยุติธรรมต่อคนที่ได้รับโทษก่อนหน้า ผมยินดีรับการลงโทษ แต่ผมคิดว่าเธอควรได้รับการลงโทษมากกว่าครับ”
ลินดาเองถูกเยี่ยสวี่ทำให้สับสนจึงถามกลับอย่างงุนงง “แล้วถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าต้องทำยังไงถึงจะสมเหตุสมผลล่ะ”
เยี่ยสวี่มองไปทางเจียงเหม่ยซีก่อนจะเอ่ยออกมา “งั้นผมจะฝืนใจจูบเธอก็แล้วกัน”
มู่ตี๋ได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็สูดลมเย็นๆ เข้าไปเฮือกหนึ่ง ลู่สืออวี่และลินดามองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
คนอื่นๆ ลืมกันไปนานแล้วว่าแม็กกี้อยู่ในฐานะอะไร ทั้งยังลืมข่าวลือเกี่ยวกับเสือสองตัวของโยวจี้ไปแล้วด้วยเช่นกัน หลังจากความเงียบที่เกิดขึ้นในชั่วขณะ ก็ตามมาด้วยระเบิดเสียงเฮฮาดังทะลุฟ้าในยามค่ำคืน…ทุกคนต่างรู้สึกภูมิใจที่มีคนแบบนี้ในหมู่พวกเขา
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของทุกคน เยี่ยสวี่เดินเข้าไปหาเจียงเหม่ยซี
เจียงเหม่ยซีนึกไม่ถึงว่าเรื่องราวจะวกโยงเข้าหาตัวเองทันใด
เธอมองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฟังเสียงหัวใจของตนเองที่เต้นราวกับรัวกลอง คำว่า ‘นายกล้า’ ที่ไม่มีความดุดันเลยแม้แต่นิดกำลังจะหลุดออกจากปาก ทว่ามันกลับถูกกลบท่ามกลางเสียงหวีดแหลมของทุกคน และในขณะเดียวกันนี้เองภาพตรงหน้าของเธอก็มืดลง…เขาจูบลงมาจริงๆ
เขาถึงกับจูบเธอจริงๆ!
นี่ไม่ใช่การจูบแบบแตะกันแป๊บเดียวเพราะจำใจ ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จ้องมองมา ท่ามกลางเสียงร้องเชียร์ ในที่สุดจูบอันดูดดื่มและยาวนานของเขาก็สิ้นสุดลง
เจียงเหม่ยซีเงยหน้ามองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยลมหายใจขาดห้วงและความรู้สึกที่เหลือเชื่อ “นายบ้าไปแล้วหรือไง”
ทว่านอกจากเยี่ยสวี่แล้วก็ไม่มีใครได้ยินว่าเธอกำลังพูดอะไร
ขณะที่ทุกคนยังหวีดร้องกันไม่จบไม่สิ้น เยี่ยสวี่ก็กลับไปประจำที่แล้ว
ลินดาแตะแขนของเจียงเหม่ยซี “รู้สึกยังไงบ้าง”
เจียงเหม่ยซีตอบอีกฝ่ายด้วยการกระทำ…เธอเช็ดปากอย่างเกรี้ยวกราด “จะซัดเขาให้คว่ำเลย!”
ลินดาหัวเราะพรืด “เธอน่ะ นิสัยขี้โมโหนี่ควรลดๆ ลงหน่อย ถูกคนเรียกว่าแม่เสือบ่อยๆ ก็ไม่น่าฟังเลย แต่ฉันว่านะ…เด็กคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว!”
เจียงเหม่ยซีมองเจ้านายอย่างไม่สบอารมณ์ “พูดอะไรน่ะ!”
ลินดายิ้มแล้วกดเสียงให้เบาลง “ฉันคิดมาตลอดว่าเธอกับเควินจะเข้ากันได้ แล้วก็คิดมาตลอดว่าอยากจะจับคู่พวกเธอ แต่พวกเธอสองคนน่ะ คนหนึ่งไม่เข้าใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เสียยิ่งกว่าอีกคน…ตอนนี้เบื้องบนมีความตั้งใจว่าจะเลื่อนขั้นหนึ่งในพวกเธอสองคนให้ขึ้นเป็นกรรมการผู้จัดการ พอฉันได้ยินเรื่องนี้ก็รู้เลยว่าความพยายามหลายปีมาของฉันเปล่าประโยชน์ซะแล้ว! เพราะงั้นมีตัวเลือกใหม่ก็ไม่เลว”
เจียงเหม่ยซีเอ่ยอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าคุณมีความคิดนี้”
ลินดาหัวเราะพลางพูด “พูดจริงนะ เด็กคนนั้นน่ะไม่เลวทีเดียว รูปร่างหน้าตาน่าดึงดูดกว่าเควิน เขากล้าจูบเธอต่อหน้าคนขนาดนี้แสดงว่าไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายๆ”
เจียงเหม่ยซีมองไปทางอื่นด้วยความว้าวุ่นในใจ “ก็แค่เด็กน้อยเท่านั้น จะเป็นไปได้ยังไง”
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับลินดาว่า “ฉันจะไปห้องน้ำสักหน่อย”
ลินดาผงกศีรษะด้วยรอยยิ้ม “ไปเถอะ ถือโอกาสเติมหน้าหน่อยนะ”
