ทดลองอ่าน What If It’s Us บทที่ 5 – บทที่ 6 #นิยายวาย

ตอนที่ 6

เบน

ผมอยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเปอร์โตริโกเวลาอยู่ข้างนอกในโลกกว้างได้เท่ากับที่ผมรู้สึกเวลาอยู่บ้าน

ตอนมอต้น เพื่อนบางคนหาว่าผมไม่ใช่คนเปอร์โตริโกจริงๆ เพราะผิวขาวแถมยังรู้วลีภาษาสเปนพื้นฐานแค่ไม่กี่คำ อย่างพวกเต อาโมกับโคโม เอสตาส วันนั้นผมเล่าให้พ่อฟังและขอร้องให้พ่อติดโน้ตคำศัพท์บนข้าวของต่างๆ ในอพาร์ตเมนต์ ผมจะได้รู้ภาษาสเปนแล้วไม่โดนแกล้งอีก พ่อผมยินดีจะช่วย แต่พ่อก็อธิบายให้ผมเข้าใจว่าการเป็นคนเปอร์โตริโกไม่ได้อยู่ที่สีผิวหรือความรู้ภาษาสเปน มันอยู่ที่สายเลือดและครอบครัว ผมชอบนะ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ต้องแนะนำตัวเองแบบนี้อยู่ตลอด “ไง ฉันชื่อเบน ฉันเป็นคนเปอร์โตริโก” พ่อผมผิวเข้มสุดในบ้าน ถึงจะยังถือว่าผิวสีอ่อนอยู่ก็เถอะ เหมือนคนผิวขาวมีผิวแทน และทุกคนคิดว่าที่จริงแล้วผมควรจะดูเหมือนพ่อ ไม่เคยมีใครตั้งคำถามเรื่องที่พ่อเป็นคนเปอร์โตริโกเลยสักคน

ถ้าเพียงแต่ทุกคนจะได้เห็นเวลาผมอยู่บ้าน เวลาที่ผมทำสุดยอดซอสโซฟรีโต ผมฟังเพลงของลานา เดล เรย์ สบายใจตอนที่ผสมผักชี พริกไทย หัวหอมใหญ่ กระเทียม กับออริกาโนสดที่เพื่อนร่วมงานของแม่ให้มาเข้าด้วยกัน พ่อผมเตรียมสลัดใส่จานให้พวกเราก่อน แล้วโปะข้าวกับถั่วแระตามลงไป พ่อใส่ข้าวติดก้นหม้อให้เยอะหน่อยเพราะผมชอบข้าวกรอบๆ มาตั้งแต่เด็ก น่าจะเป็นเพราะมันกรุบๆ เหมือนขนมที่ชอบกิน แม่เอาพุดดิ้งมะพร้าวใส่เตาอบและพวกเราก็พร้อมแล้ว

แม่สะกิดไหล่ผมและพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยินเพราะกำลังฟังเพลง แม่ดึงหูฟังของผมออกข้างหนึ่ง “ลูกเป็นอะไรของลูกน่ะ” ผมสีเข้มของแม่ปัดอยู่บนไหล่ข้างหนึ่ง กลิ่นเหมือนแชมพูแตงกวาเพราะแม่เพิ่งอาบน้ำหลังจากทำงานเสร็จ แม่ผมเป็นคนทำบัญชีที่บลิงก์ฟิตเนส และถึงแม่จะทำงานในออฟฟิศทั้งวัน กลิ่นเหงื่อก็ยังติดตัวแม่อย่างกับหนุ่มเล่นบาร์โหน แม่เลยอาบน้ำทันทีที่ถึงบ้านตลอด

“เป็นวันที่หนักใช้ได้เลย” ผมตอบ

“เพราะฮัดสันเหรอ” พ่อถาม

“ปิ๊งป่อง”

พ่อผมส่ายหน้าขณะล้างหม้อกับกระทะก่อนเราจะกินข้าวกัน ถ้วยชามจะได้ไม่ดูกองเป็นภูเขามากไปตอนท้องเราอิ่ม ปู่เป็นคนสอนทริกนี้ให้พ่อ ฟองสบู่เต็มมือพ่อเลย

“ดิเอโก เร็วหน่อย หิวจะตายแล้ว” แม่ยื่นพวกมีดกับส้อมให้ผม “เบนิโต จัดโต๊ะซะ สวดมนต์เสร็จแล้วเล่าให้ฟังด้วย”

ผมจัดส้อมกับมีดลงบนผ้ารองจานส่วนตัวของแต่ละคนที่ซื้อมาแบบไม่คิดจากร้านตรงหัวมุมช่วงที่สถานะทางการเงินของบ้านเราดีกว่าตอนนี้นิดหน่อย ของแม่เป็นทรงนกฮูก สัตว์ตัวโปรดของแม่ ของพ่อเป็นผ้าถักลินินลายขาวดำที่พ่อชอบเขี่ยๆ เกาๆ มันเล่นระหว่างรอเรากินข้าวเสร็จ ของผมเป็นลายทีเร็กซ์พยายามดื่มน้ำจากน้ำตกที่ไม่ได้ทำให้ผมยิ้มอีกเลยตั้งแต่เลิกกับฮัดสัน

พวกเรานั่งชิดกันมาก พ่อกับแม่ไม่เคยนั่งคนละฟากตรงหัวโต๊ะเลยสักครั้ง แม่บอกว่ามันดูผู้ดีเกินไป เหมือนเรากำลังกินเลี้ยงสังสรรค์ในห้องอาหารของปราสาทที่ไหนสักแห่ง ไม่ใช่ในอพาร์ตเมนต์สองห้องนอนที่อบอุ่นสบายสุดๆ และพ่อก็ไม่ชอบอยู่ห่างจากแม่ด้วย

เราจับมือกันแล้วแม่ก็กล่าวสวด พ่อแม่ผมเป็นคนมีศรัทธาสูง และเราเชื่อว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับศาสนา พวกเราไม่ใช่คาทอลิกหัวเก่าที่ใช้ชีวิตตามไบเบิลแต่ทำเมินคำสอนบางบทตามใจชอบเพราะมันขัดกับความเกลียดชังที่ออกมาจากปากของตัวเอง เราเป็นคาทอลิกที่คิดว่าผู้คนไม่ควรตกนรกแค่เพราะไม่ได้ชอบเพศตรงข้าม และพ่อแม่ผมเชื่อแบบนั้นตั้งแต่ก่อนที่ผมจะบอกว่าผมเป็นเกย์ซะอีก พ่อกับแม่สวดมนต์ให้พระเจ้าเป็นปกติอยู่แล้ว ส่วนผมจะมาร่วมด้วยแค่ตอนมื้อเย็น เย็นนี้ แม่ผมขอบคุณพระเจ้าสำหรับอาหารบนโต๊ะ สำหรับคุณย่าที่ล้มตอนลงจากรถกับคุณป้าที่ดูแลคุณย่าอยู่ สำหรับการปรับขึ้นเงินเดือนจำนวนพอเหมาะของพ่อที่ร้านขายยาสะดวกซื้อดเวนรี้ด และสำหรับสวัสดิภาพของทุกคน

“โอเค” แม่ประกบมือเข้าด้วยกัน “เรื่องฮัดสัน เขาทำไมเหรอ”

ผมชอบที่พ่อแม่ผมเป็นคนพูดอะไรตรงๆ แต่ก็ให้พื้นที่ส่วนตัวกับผมด้วย “ผมพยายามช่วยเขาตอนเรียนแล้วเขาก็โมโหใส่ผม”

พ่อหรี่ตา “นึกว่าลูกเคยบอกว่าเขาไม่ใช่พวกชอบมีเรื่องซะอีก”

“เขาไม่ใช่คนแบบนั้นอยู่แล้ว” ผมพูด แล้วพ่อก็อารมณ์เย็นลง สองปีก่อนผมโดนปล้นหน้าร้านขายของชำแล้วพ่อกับแม่ก็ขังผมด้วยเคอร์ฟิวแบบเข้มงวด เหมือนผมโดนลงโทษเพราะตัวเองเป็นเหยื่อของอาชญากรรม แต่ผมรู้ว่าการที่พ่อสอนผมให้เขวี้ยงหมัดแล้วหนีน่ะมาจากความรักล้วนๆ ถึงงั้นก็เถอะ ผมเสียหน้าร้อนนั้นไปเฉยๆ แถมหน้าร้อนก็ไม่ได้มาถึงเร็วเหมือนวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วย “เขาตะคอกใส่ผมต่อหน้าทุกคน แต่ผมไม่ได้เถียงอะไรกลับไป”

“ดีแล้ว” แม่พูด

“และดีแล้วที่ลูกสามารถจัดการเขาได้ถ้าต้องทำจริงๆ”

“แน่ล่ะ” มีครั้งหนึ่งผมดึงฮัดสันมากดกับกำแพงแล้วจูบเขาเพราะเราเคยเห็นคู่รักชายหญิงทำกันในหนังแล้วอยากรู้ว่าถ้าคู่รักชายชายทำบ้างจะเป็นยังไง เราล้มทั้งคู่ และถึงเราจะหนักเท่ากันก็เถอะ ฮัดสันพยุงผมขึ้นแทบไม่ได้

“เอาล่ะ พวกคนเถื่อน” แม่ส่ายหน้าเพราะแม่ไม่ชอบพูดเรื่องความรุนแรง แม่ไม่ชอบหนังแอ็กชั่นด้วยซ้ำ ซึ่งพ่อกับผมก็โอเคมาก เพราะแม่ชอบถามคำถามเป็นหมื่นเวลาดูหนังทั้งๆ ที่เราก็เพิ่งจะเคยดูด้วยกัน “หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้นเร็วๆ นี้นะ”

“ผมไม่หวังเลยสักนิด”

ผมพยายามใช้เวลากับมื้อเย็นให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะการอยู่คนเดียวตอนนี้ทำให้ผมหงุดหงิดจริงๆ แม่เล่าให้เราฟังเรื่องรายการวิทยุระทึกขวัญช่องใหม่ที่แม่ฟังอยู่ช่วงนี้ แม่บอกว่าแต่ละตอนมันเข้มข้นมากจนแม่อยากให้ซีรี่ส์นี้จบสักที แม่จะได้หายใจหายคอและไม่ต้องมานั่งลุ้นอีก พ่อเล่าว่าเมื่อตอนบ่ายมีพ่อลูกคู่หนึ่งมาซื้อถุงยางอนามัยพร้อมกันโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก็มาด้วย

“มีอะไรมาเล่าบ้างมั้ย เบนิโต แม่กลับมามีบทรึยัง” แม่ถาม

คนกลุ่มเดียวที่รู้ว่าผมแต่งนิยายเรื่องนั้นคือดีแลน ฮัดสัน แฮเรียต และพ่อกับแม่ ปีนี้ผมไม่มีเงินซื้อของขวัญวันแม่ให้แม่ ผมเลยเอาแม่มาแต่งลงนิยายแทนด้วยบทของจอมเวทหญิงที่ไม่มีวันแก่และร่ายคาถาแห่งความสงบสุข ผมพริ้นต์บทนั้นออกมา แต่ดันรู้สึกไม่มั่นใจในวินาทีสุดท้าย ผมเลยเล่าให้แม่ฟังว่าตัวละครของแม่ทำอะไรบ้างแทนที่จะให้แม่อ่านเอง ผมเขียนเรื่องนี้ไปไกลมากแล้ว เลยกังวลว่าถ้าได้คอมเมนต์ไม่ดีกลับมาจะหมดใจแต่งต่อ

“ยังเลย อิสซาเบลผู้รักสงบต้องอยู่แต่ในหอคอยของเธอ จะให้มีคาถาแห่งความสงบสุขในสงครามระหว่างจอมเวทไปมากกว่านี้ไม่ได้”

“บางทีพวกเขาอาจจะเข้าใจกันได้ก็ได้นะถ้าคุยกันดีๆ”

“แม่ ไม่ได้สิ” ผมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ช่วงนี้แล็ปท็อปผมไม่ค่อยดีเลย ใช้ไปยี่สิบนาทีเครื่องก็ร้อนแล้ว”

“ถ้าลูกสอบผ่านเรียนเสริมฤดูร้อน เราอาจจะซื้อเครื่องใหม่ให้ก็ได้นะ”

“ไม่” พ่อพูด “รางวัลที่สอบผ่านเรียนเสริมฤดูร้อนได้คือการที่ลูกไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง”

“ให้ผมแต่งนิยายอยู่บ้านดีกว่าออกไปโดนปล้นข้างนอกใช่มั้ยล่ะ”

“เอางี้เลยเหรอ” พ่อพูด “แต่ก็เข้าใจพูดนะ เฮคเตอร์นักต่อรองสอนลูกมาดี” เฮคเตอร์นักต่อรองบทน้อยกว่าตัวละครของแม่อีก

“หาเครื่องใหม่ในเคร็กส์ลิสต์ก็ได้นี่” แม่บอก

ผมว่าการหาซื้อแล็ปท็อปในเคร็กส์ลิสต์น่ะเป็นปัญหาตั้งแต่เริ่มแล้ว แต่บ่นไม่ได้หรอก

“แฟรงกี้ได้แฟนจากเคร็กส์ลิสต์ด้วยนะ” พ่อพูด

“แฟรงกี้ไหนเหรอ แฟรงกี้ที่เป็นพนักงานหรือแฟรงกี้คนส่งไปรษณีย์” ผมถาม

“แฟรงกี้ที่เป็นพนักงาน รอดรีเกซน่ะ เขาเล่าให้พ่อฟังเรื่องเพจในเคร็กลิสต์ที่เอาไว้ตามหาคนที่เคยเจอหรือเกือบได้เจอกัน เหมือนจะเรียกว่าโพสต์ตามเจอคนมั้งนะ” พ่อมองผมกับแม่เหมือนเราจะเข้าใจสิ่งที่พ่อพูดอย่างนั้นแหละ พ่อยักไหล่ “แฟรงกี้เจอโลล่าครั้งแรกบนรถไฟแต่เขาลงจากรถก่อนที่จะได้แลกเบอร์กัน เพื่อนเขาบอกให้ลองเช็กในเคร็กส์ลิสต์ดู แล้วเขาก็เจอโพสต์ของโลล่า ตอนนี้คบกันได้สองอาทิตย์แล้ว”

“ดีจังเลยนะ” แม่พูด

“น่าประทับใจ” ผมพูด

เคร็กส์ลิสต์เหมือนเป็นตัวแทนของจักรวาลที่ออกมาทำงานเลย บางทีจักรวาลอาจจะกำลังพูดผ่านพ่อผมอยู่ก็ได้ว่าให้ผมลองดูบ้าง ลองดูว่าอาร์เธอร์ในเวอร์ชั่นโลล่าของผมจะพยายามตามหาผมรึเปล่า ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ

“ผมต้องไปเช็กอะไรหน่อย” ผมพูด

“แล้วของหวานล่ะ” แม่ถาม

ผมชะงักและเกือบนั่งลงตามเดิม แต่สุดท้ายก็เดินต่อ ของหวานไม่หายไปไหนหรอก ความรู้สึกในอกของผมคือถ้าไม่เช็กตอนนี้มีหวังได้ระเบิดแน่ ผมปิดประตูห้องนอนและนั่งลงบนเตียงพร้อมแล็ปท็อปใกล้พังที่เป็นจุดเริ่มต้นของบทสนทนาเรื่องเคร็กส์ลิสต์ ผมรู้สึกถึงความหวังชวนตื่นเต้นเกี่ยวกับความเป็นไปได้ เหมือนตอนที่ผมกับฮัดสันแชทคุยกันเป็นครั้งแรก เหมือนตอนที่อาร์เธอร์ทักผมแล้วเราก็จีบกันและคุยเรื่องจักรวาล

ผมเข้าเคร็กส์ลิสต์และเจอโพสต์ตามหาคน ไม่ใช่โพสต์ตามเจอคนซะหน่อยพ่อ โธ่ แล้วผมก็ดูตรงลิสต์ชายหาชายในแมนฮัตตัน การเลื่อนหาโพสต์อย่างมีความหวังในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว และผมก็ชักจะอยากตั้งกลุ่มสนับสนุนผู้คนที่มีเรื่องน่าเสียดายและเรื่องราวฝันเฟื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่มีโอกาสได้แก้ไขอีกขึ้นมา

ผมปิดแล็ปท็อป

ผมว่าเรื่องอาร์เธอร์คงจบแค่นี้แหละ

โปรดติดตามตอนต่อไป…