ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 4 #นิยายวาย

บทที่ 4 งามก็งามอยู่

เชวี่ยเซียนหมิงมาช่วยสหายหนี เดิมเตรียมตัวถูกยอดฝีมือหานซานพบเจอร่องรอย ตัดหางเอาตัวรอด ทิ้งรอยเลือดสามพันหลี่เพื่อลวงหลอกไว้เรียบร้อย แต่ใครเล่าจะรู้ว่าทุกอย่างกลับดำเนินไปอย่างราบรื่นเหลือเชื่อ ขณะที่กำลังจะรอดพ้นออกไปได้ เรือกลับล่มในคูน้ำ…น่าปวดหัวยิ่งนัก

เมิ่งเสวี่ยหลี่ทำมือห้ามส่งเสียง เขายื่นแขนออกไปประคองร่างนักพรตน้อยบนพื้น

เชวี่ยเซียนหมิงเห็นเมิ่งเสวี่ยหลี่สีหน้าสงบนิ่งเยือกเย็นเช่นนั้นก็คิดว่าเขาคงตัดสินใจเตรียมลงมือปิดปากพยานแน่แล้ว นักพรตน้อยผู้นี้โชคร้ายแท้

พลังปราณของเมิ่งเสวี่ยหลี่ไหลผ่านร่างนักพรตน้อย หลิวเสี่ยวไหวค่อยๆ กลับมาได้สติ แววตางุนงงสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง เขายกนิ้วชี้ไปทางเชวี่ยเซียนหมิงอย่างรวดเร็ว

“อาวุโสเมิ่ง! ข้าต่างหากเสี่ยวไหวตัวจริง! เขาเป็นปีศาจ ไม่ใช่ เขาปลอมตัวเป็นข้า! เจ้าโจรถ่อยกล้าเข้ามากำเริบเสิบสานถึงหานซาน หลอกลวงผู้อาวุโส!” นักพรตน้อยผลุนผลันลุกขึ้น เนื้อตัวสั่นสะท้านหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าซีดเผือด แต่ถึงกระนั้นกลับชักเท้าขวางเมิ่งเสวี่ยหลี่ไว้ทางด้านหลัง “ผู้อาวุโสไม่ต้องกลัว! ข้าจะรายงานฝ่ายการกิจเดี๋ยวนี้ ไม่ ส่งข่าวบอกเจินเหรินเจ้าสำนักให้เดินทางมากำจัดปีศาจร้าย…” พูดจบเขาก็เก็บถุงสัมภาระขึ้น หยิบเอากระบี่ไม้เล่มหนึ่งออกมา

ผู้มีฝีมือร้ายกาจที่เขาเคยพบเห็นก็มีแค่หัวหน้าฝ่ายการกิจเท่านั้น ไหนเลยจะรู้จักวิธีติดต่อเจ้าสำนัก ที่พูดเหลวไหลเช่นนั้นออกมาก็เพียงเพราะร้อนใจ หมายขู่ปีศาจร้ายให้ล่าถอย

เห็นเช่นนั้นเชวี่ยเซียนหมิงก็นึกสนุก เขาใช้สองนิ้วคีบตัวกระบี่ที่กำลังไหวสั่น ออกแรงเพียงน้อย ‘เปาะ’ กระบี่ไม้ครึ่งท่อนถูกเขาโยนลงจากเส้นทางไม้คับแคบ หล่นหายลงไปในเหวลึกท่ามกลางทะเลหมอกเมฆสุดลูกหูลูกตา

หลิวเสี่ยวไหวตะลึง เอ่ยปากร้องลั่น “อาวุโสเมิ่ง รีบไป!”

เห็นเมิ่งเสวี่ยหลี่ตกใจไม่พูดไม่จาเช่นนั้น เชวี่ยเซียนหมิงก็คิดว่าหลายปีมานี้เจ้าพักพิงอยู่ที่หานซานจนกลายเป็นพวก ‘ไม่มีพิษมีภัย อ่อนแอแม้แต่จะต้านแรงลมก็ยังไม่ไหว’ ไปเพียงใดกันนะ

มีแต่เด็กเจ็ดขวบเท่านั้นถึงจะถูกเจ้าหลอกได้ หน้าไม่อายแท้!

เมิ่งเสวี่ยหลี่ถลึงตาใส่เขาคราหนึ่ง ลูบจมูกละล้าละลัง ก่อนจะค้อมกายปลอบนักพรตน้อย

“เสี่ยวไหว เขาเป็นสหายของข้า เมื่อครู่เพราะอยากล้อเจ้าเล่นจึงปลอมตัวเป็นเจ้า รอหลอกเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าต้องขออภัยเจ้าแทนเขาด้วย ส่วนกระบี่พรุ่งนี้ข้าจะหาอีกเล่มมาชดใช้ให้ เอาเล่มที่ดีกว่านี้…”

เชวี่ยเซียนหมิงเผยร่างเดิม เหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ในเวลานี้เท่าใดนัก เขาได้ยินเมิ่งเสวี่ยหลี่พูดเนิบๆ ต่อว่า “คู่ร่วมบำเพ็ญข้าสิ้น สหายเป็นกังวลเกรงข้าจะเป็นทุกข์เกินไปจึงขึ้นเขามาเยี่ยมเยือน น่าเสียดายมาไม่ได้จังหวะ ข้ากำลังจะไปศาลบรรพชน เจ้าช่วยรับรองแขกแทนข้าที พาเขากลับไปนั่งรอข้าที่ยอดเขาสักครู่ได้หรือไม่”

นักพรตน้อยปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าวุ่น สีหน้าขาวซีดกลับกลายเป็นแดงระเรื่อ เขาหันไปแสดงคารวะเชวี่ยเซียนหมิง “เสียมารยาทแล้ว ผู้อาวุโสท่านนี้ได้โปรดตามข้ามา”

หลิวเสี่ยวไหวรู้สึกว่าตัวเองทำยอดเขาฉางชุนเสียหน้า แขกเพียงเล่นสนุกให้อาวุโสเมิ่งเบิกบานใจก็เท่านั้น แต่ตัวเองกลับตื่นตระหนกเกินพอดี ท่าทางเหมือนไม่เคยผ่านโลกมาก่อน อาวุโสเมิ่งมิใช่คนเจ้าอารมณ์ ไม่เพียงไม่ตำหนิว่าเขาไร้มารยาท แต่ยังปลอบขวัญเขาอีก

เชวี่ยเซียนหมิงขมวดคิ้ว เพ่งมองเมิ่งเสวี่ยหลี่ เช่นนี้ก็ได้ด้วยหรือ

ไม่ต้องสังหารคน ไม่ต้องหนีเอาชีวิตรอด ไม่ต้องรบกวนค่ายกระบี่หานซาน เพียงลมปากพูดอย่างไร ชาวบ้านก็เชื่ออย่างนั้น? สามารถอยู่ร่วมกับสำนักกระบี่หานซานที่ได้ชื่อว่าเย็นชาแล้งน้ำใจง่ายดายเช่นนี้?

เมิ่งเสวี่ยหลี่ไม่ได้มองดูอีกฝ่าย เขาตบศีรษะนักพรตน้อยเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“ไปเถอะ”

หลังคิดดูอีกที เชวี่ยเซียนหมิงก็รู้ว่าตนพลาดไปแล้ว ผู้คนทั่วหล้าต่างรู้ดีว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่โชคดีที่ได้แต่งกับจี้เซียวโดยมิต้องพยายามอะไร นอกเสียจากจี้เซียวไร้ประโยชน์ จะมีผู้ใดนึกเคลือบแคลงสงสัยคำพูดของเขา

ครั้นแล้วเชวี่ยเซียนหมิงก็เดินตามนักพรตน้อยข้ามสะพานแขวน ย่างเท้าเข้าสู่ยอดเขาฉางชุน สูดอากาศเย็นสดชื่นชุ่มชื้นเต็มเปี่ยมไปด้วยไอทิพย์เข้าปอด ป่าเขาเขียวชอุ่มปรากฏขึ้นต่อสายตา สิ่งปลูกสร้างงดงามแต่งแต้มอยู่ใจกลาง ทัศนียภาพวิจิตรตระการตาอย่างหาที่สุดมิได้

เชวี่ยเซียนหมิงถาม “ปกติอาวุโสเมิ่งของเจ้าวันๆ เขาทำอะไรบ้าง”

นักพรตน้อยตอบอย่างรอบคอบนอบน้อม “อาวุโสเมิ่งอุปนิสัยไม่ยินดียินร้าย ชอบอยู่ใกล้พุ่มพฤกษ์บุปผา ต้นจินซือเถา บนยอดเขาล้วนเป็นอาวุโสเมิ่งปลูกเองกับมือ ปกตินอกจากนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ดอกไม้จิบสุราอ่านบทละครพื้นเมือง เอ่อ…อ่านคัมภีร์เต๋าแล้ว ยังเลี้ยงปลาไนไว้สามตัว หนูผีเก็บทรัพย์อีกฝูงหนึ่ง…”

เชวี่ยเซียนหมิงคิด มิน่าเสวี่ยหลี่ถึงไม่ยอมกลับ จี้เซียวมือเติบ สร้างแดนสรวงกลางภูเขาหิมะ เลิศล้ำยิ่งกว่าแดนสวรรค์ไว้ถึงเพียงนี้

ไม่ว่าใครถูกเลี้ยงไว้ในดินแดนงดงามเช่นนี้ เกรงว่าต่อให้ยกตำแหน่งราชันอสูรให้ เขาก็ไม่ปรารถนาแล้ว!

“อาวุโสเมิ่งยังมาไม่ถึงอีกหรือ” เจ้าสำนักหานซานกระซิบถามหัวหน้าฝ่ายการกิจ

หัวหน้าฝ่ายการกิจเอ่ยตอบ “ข้าส่งคนไปเชิญแล้ว”

ที่ลานนอกศาลบรรพชน ศิษย์ฝ่ายในพันกว่าคนสวดคัมภีร์เต๋าจบแล้ว ถึงคราวแขกเหรื่อในศาลบรรพชนร่วมแสดงความเสียใจตามลำดับ

หัวหน้าฝ่ายการกิจรู้สึกวิตกกังวล อาวุโสเมิ่งอายุยังน้อย หนำซ้ำเพียรบำเพ็ญก็ตื้นเขินไม่ลึกซึ้ง ต้องรับมือกับพิธียิ่งใหญ่เช่นนี้อาจตกประหวั่นได้ง่าย ทว่าเขาเป็นญาติสนิทเพียงหนึ่งเดียวของจี้เซียวเจินเหริน ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มาจุดธูปสักการะ จึงหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องขัดข้องอันใดขึ้น

“อาวุโสเมิ่งมาถึงแล้ว…” ขณะกำลังพูด ผู้รับใช้หนุ่มรายหนึ่งก็ตะโกนแจ้งข่าวเสียงดัง

หลังจัดการเรื่องยุ่งยากบนทางเขาเรียบร้อย เมิ่งเสวี่ยหลี่ก็เร่งเดินทาง มวยผมยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบอยู่เล็กน้อย ลมหายใจหรือก็ไม่สงบนิ่ง ท่าทางน่าเวทนาดั่งประโยคที่ว่า ‘คู่ร่วมบำเพ็ญสิ้นอายุขัย คนที่ยังอยู่อกสั่นขวัญแขวน’

ศาลบรรพชนหานซานเป็นอารามสูงใหญ่ อบอวลไปด้วยกลุ่มควัน แสงเทียนหรุบหรู่

ปลายสุดของศาลบรรพชน ผนังทั้งผืนเต็มไปด้วยป้ายวิญญาณบรรพชน ประหนึ่งเจดีย์สูงตระหง่านสลับทับซ้อนน่าเกรงขามเลื้อยลามขึ้นไปถึงเพดาน ราวกับป้ายชื่อเหล่านั้นกำลังค้อมมองดูผู้คนอยู่ท่ามกลางควันธูปเปลวเทียน

ทันทีที่เมิ่งเสวี่ยหลี่ก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไป สายตานับร้อยก็หันมาจับจ้องอยู่บนร่างเขาทันที เพราะไม่รู้ว่าตัวเองควรไปทางใดต่อเมิ่งเสวี่ยหลี่จึงได้แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่

เจ้าสำนัก ประมุขยอดเขาแต่ละแห่ง รวมถึงผู้อาวุโสที่แยกยืนอยู่ในศาลบรรพชนตลอดสองฟากคือเจ้าภาพ

ส่วนตำแหน่งยืนของสำนักต่างๆ กลางศาลบรรพชนกลับแตกต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด อาภรณ์บนร่างแม้จะแตกต่างกันแต่มิได้ดูยุ่งเหยิง พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นแขก

มีเพียงเขาเท่านั้นที่ราวกับอยู่ผิดที่ผิดทาง ครึ่งเจ้าภาพครึ่งแขก ถูกผู้คนจับจ้องชวนอึดอัด

ทว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่กลับไม่รู้สึกขัดเขิน ขณะกำลังคิดจะทักทายกับทุกคน สามปีตัดขาดจากโลก ยามนี้ไม่ว่าเห็นผู้ใดเขาก็ล้วนอยากสานสัมพันธ์ด้วย

“เสวี่ยหลี่ มาแล้วหรือ ได้โปรดระงับความโศกเศร้า”

ทุกคนต่างแหวกช่องออกเป็นทาง ชายชราใบหน้าผ่ายผอมท่วงท่ากระฉับกระเฉงในอาภรณ์ยาวสีขาวเดินตรงเข้ามาหาเขา

เมิ่งเสวี่ยหลี่พยักหน้าแสดงคารวะตอบ “เจินเหรินเจ้าสำนัก”

พอประมุขยอดเขาคนอื่นๆ เห็นเช่นนั้นก็เดินขึ้นหน้าแสดงคารวะเช่นกัน หลังจากนั้นก็นำเขาเดินเข้าไปด้านใน ณ ที่แห่งนี้เวลานี้ในสายตาคนนอก ใบหน้าของเขาก็คือใบหน้าของจี้เซียว

เมิ่งเสวี่ยหลี่มาได้เวลาพอดี แขกเหรื่อทั้งหลายร่วมแสดงความเสียใจเสร็จสิ้น พิธีดำเนินมาใกล้ถึงจุดสุดท้าย ตัวแทนแต่ละสำนักเดินทางไกลนับหมื่นหลี่แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่เพียงเพื่อจุดธูปสักการะ พวกเขายังมีปัญหามากมายต้องการปรึกษากับสำนักกระบี่หานซาน

ครั้นเห็นเรื่องต่างๆ จัดการได้เป็นที่เรียบร้อย ขณะเตรียมเอ่ยปากถาม ยอดฝีมือแห่งหานซานกลับทยอยเดินไปที่หน้าประตู ต้อนรับคุณชายน้อยในอาภรณ์หรูหราผู้หนึ่ง

คุณชายผู้นั้นสวมอาภรณ์ไหมทอดิ้นสีม่วงอ่อน ด้านนอกคือเสื้อคลุมตัวยาวสีเงินมีหมวกเชื่อมติดอยู่ ที่โอบไว้ในมือคือเตาอุ่นมือวิจิตรประณีต ขนสีขาวที่ระบายอยู่ชายขอบอาภรณ์เสื้อคลุมขับดุนผิวงามดั่งหยกและคิ้วตางดงามละเอียดอ่อนของเขา

ทุกจังหวะย่างก้าวของอีกฝ่ายเปลี่ยนศาลบรรพชนที่ขมุกขมัวเคร่งขรึมให้สว่างไสวพร่างพราวขึ้นมาฉับพลันราวกับต้องแสงหิมะ

บรรยากาศยังคงสงบนิ่ง ทว่าขณะเดียวกันก็มีผู้คนไม่ใช่น้อยเริ่มถ่ายเสียงพูดคุยกัน

“ท่าทางน่าเกรงขามยิ่งนัก ไม่รู้ว่าอาวุโสท่านนี้คือผู้ใด”

“เขาก็คือคู่ร่วมบำเพ็ญของจี้เซียวเจินเหริน ว่ากันตามลำดับอาวุโสแล้ว เขามีศักดิ์เท่าเทียมกับเจ้าสำนักหานซาน สูงกว่าพวกเราขั้นหนึ่ง”

“ที่แท้ก็เขานี่เอง เมิ่งเสวี่ยหลี่ ได้ยินว่าสามปีก่อนเขาดึงปราณเข้าร่าง ยามนี้…นับว่าไม่เลว ฝึกปราณได้สมบูรณ์ดีแท้”

“ไม่เลวตรงที่ใด มีจี้เซียวเจินเหรินอยู่ ซ้ำยังมีโอสถวิเศษให้กินทุกวัน ต่อให้เป็นคนธรรมดาก็สามารถฝึกปราณได้”

“พูดให้น้อยๆ หน่อย ยังไงตอนนี้เขาก็จัดเป็นผู้น่าสงสาร”

สำหรับโลกผู้บำเพ็ญพรตแล้วเมิ่งเสวี่ยหลี่นับเป็นกรณีพิเศษ เขาไม่ต้องบำเพ็ญเพียรอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ต้องพิสูจน์คุณค่าของตนเองต่อสำนัก ไม่ต้องทำงานแย่งชิงทรัพยากรที่ใช้ในการบำเพ็ญเพียรกับผู้ใด คู่ร่วมบำเพ็ญร่วมโชคชะตาเดียว จี้เซียวย่อมมีวิธียืดอายุขัยให้เขา ไม่แน่ว่าภายหน้าอาจพาเขาขึ้นสวรรค์ไปด้วยกัน

การมีตัวตนอยู่ของเขาทำให้เรื่อง ‘รางวัลตอบแทนความพยายามจากสวรรค์’ กลายเป็นเรื่องน่าขบขัน

ยามนั้นหลังพิธีร่วมคู่บำเพ็ญสิ้นสุด ทุกคนก็ต่างพากันพูดถึงเขา ส่วนใหญ่ล้วนบอกว่า ‘งามก็งามอยู่ น่าเสียดาย…’

น่าเสียดายที่เป็นแค่สิ่งมีชีวิตธรรมดาทั่วไปเท่านั้น เทียบกับจี้เซียวที่มีลักษณะท่าทางสูงส่งแล้ว เมิ่งเสวี่ยหลี่หน้าตาท่าทางกลับดูธรรมดาเกินทน ทำให้สง่าราศีของจี้เซียวเจินเหรินต้องมัวหมอง คนพวกนั้นพูดเพียงครึ่งแรกเท่านั้น ครึ่งหลังแม้ไม่พูดทุกคนก็ต่างรู้แก่ใจดี

เรือนพำนักของผู้อื่นปลูกต้นสนไผ่เขียวอันเป็นตัวแทนของความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ทว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่กลับปลูกดอกไม้ธรรมดาๆ อย่างต้นจินซือเถา ยอดเขาของผู้อื่นเลี้ยงกระสาวิหคเซียน เมิ่งเสวี่ยหลี่กลับเลี้ยงปลาไนที่สื่อความหมายถึงการเปลี่ยนชะตาชีวิต อีกทั้งยังเลี้ยงหนูผีเก็บทรัพย์ไว้บอกว่าแสวงหาเงินทองสมบัติ สภาวการณ์ของหานซานทั้งหมดถูกเขาลากลงต่ำหมดสิ้น

ทว่ายามนี้เมื่อพูดถึงเขากลับไม่มีใครนึกอิจฉาริษยาเหมือนเก่าก่อนอีก จะเหลือก็แต่เพียงความรู้สึกสับสนปนเประคนอยู่ระหว่างความรู้สึกสงสารทอดถอนใจกับความรู้สึกยินดีในคราวเคราะห์ของผู้อื่น ราวกับภายหน้าต้องได้เป็นประจักษ์พยานในจุดจบอันน่าเวทนาของเขาแน่

โปรดติดตามตอนต่อไป…