ทดลองอ่าน โกลาหลกลกาล เล่ม 1 บทที่ 11-12 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง โกลาหลกลกาล เล่ม 1 

ผู้เขียน : 非天夜翔 (Fei Tian Ye Xiang)

แปลโดย : Singin’ in the Rain

ผลงานเรื่อง : 天地白驹

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Trigger Warning

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับความรุนแรง

มีการกล่าวถึงเลือด การฆาตกรรม

อาการซึมเศร้า อาการป่วยทางจิต และการฆ่าตัวตาย

ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

  

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

 

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 11

ที่นี่เป็นโรงเรียนนานาชาติที่จัดอยู่ในสิบอันดับแรกของเมืองหว่าน นอกจากมีบุคลากรครูที่มีคุณภาพและสภาพแวดล้อมที่ดีแล้ว ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ดีเยี่ยมเป็นพิเศษ นั่นคือเป็นมิตรกับผู้พิการ โดยทางโรงเรียนรับสมัครนักเรียนทั้งผู้พิการแต่กำเนิดและพิการทางร่างกายในภายหลัง

ในโรงเรียนมีทางเดินและลิฟต์สำหรับเก้าอี้รถเข็นโดยเฉพาะ รถรับส่งนักเรียนก็มีระบบยกขึ้นลงที่ออกแบบมาเป็นพิเศษ จากตึกเรียนไปถึงหอพัก ตลอดจนสนามกีฬา สวนสาธารณะ และทางเดินล้วนเป็นไปตามมาตรฐานระบบป้องกันความปลอดภัยเพื่อผู้พิการของต่างประเทศ อีกทั้งยังสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกเฉพาะทาง ซึ่งทางโรงเรียนไม่เพียงรับสมัครแต่ผู้พิการเท่านั้น แต่ยังให้โอกาสคนหนุ่มสาวอย่างเล่อเหยาได้เข้าเรียนร่วมกับเพื่อนนักเรียนคนอื่นๆ ที่มีร่างกายแข็งแรงด้วย

แค่ได้เข้ามาในบริเวณโรงเรียนเล่อเหยาก็ไม่ต้องให้ใครช่วยเหลือแล้ว เขาสามารถเดินทางไปทุกที่ได้ด้วยตัวเอง

มีเพียงสองเรื่องที่ทำให้โจวลั่วหยางเป็นกังวล หนึ่งคือค่าเล่าเรียนค่อนข้างแพง และสองคือทางโรงเรียนกำหนดให้นักเรียนทุกคนต้องเป็นนักเรียนประจำโดยไม่มีข้อยกเว้น

“คุณต้องให้เขาทำอะไรๆ เหมือนเพื่อนนักเรียนคนอื่น ให้เขาปรับตัวใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนให้ได้” เห็นได้ชัดว่าครูใหญ่เคยชินแล้วกับผู้ปกครองขี้กังวล จึงอธิบายให้ฟัง “ไม่อย่างนั้นต่อให้คุณสามารถดูแลเขาไปได้ชั่วชีวิต แต่จะขังเขาไว้ในบ้านเป็นส่วนใหญ่เหรอ เขาจำเป็นต้องมีสภาพแวดล้อมและโอกาสยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง ค่อยๆ เรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้ากับโลกใบนี้เผื่อวันที่ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง เล่อเหยามีร่างกายที่ไม่แข็งแรงสมบูรณ์ แต่ความคิดอ่านของเขากลับสมบูรณ์แข็งแรงมาก คุณดูสิ ที่นี่เรามีเด็กที่เหมือนกับเขามากินนอนเป็นนักเรียนประจำ ทำไมเขาจะอยู่ไม่ได้ล่ะ”

โจวลั่วหยางยอมรับว่าสิ่งที่เล่อเหยาต้องการก็คือการได้ใช้ชีวิตแบบนี้ ยังไม่ต้องพูดถึงการมีความรัก การแต่งงาน การสร้างครอบครัว และการมีอาชีพหาเลี้ยงตัวเอง สำหรับผู้พิการที่ใช้เก้าอี้รถเข็นแล้ว ถึงแม้ตอนนี้ในประเทศจีนจะมีการปรับปรุงสภาพแวดล้อมให้ดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ยังไม่นับว่าสะดวกสบายเท่าไหร่นัก อย่างน้อยเมื่อเทียบกับประเทศที่พัฒนาแล้วก็นับว่ายังห่างไกลกันอยู่มาก

ผู้พิการจำนวนมากวันๆ แทบไม่ได้ออกไปไหน จึงไม่ต่างอะไรกับการถูกขังไว้ในบ้าน และมีทั้งคนที่ไม่อยากออกไปไหนด้วย ถึงอยากจะออกมาผ่อนคลายอารมณ์เป็นครั้งคราว แต่ถ้าไม่มีคนไปเป็นเพื่อนก็คงไม่ออกจากบ้านไปไกลนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการใช้บริการขนส่งสาธารณะอย่างรถไฟใต้ดินหรือเรียกรถแท็กซี่ด้วยตัวเอง ผู้พิการส่วนมากจึงชินกับการออกมาสูดอากาศในเขตชุมชนเท่านั้น

 

“ห้องดูไม่เลวนะ” ตู้จิ่งยกกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่ของเล่อเหยามาให้ถึงในห้องพัก

โจวลั่วหยางจะปูเตียงให้น้องชาย แต่เล่อเหยากลับหัวเราะแล้วพูด “ผมทำเองฮะ ให้ผมลองดูเถอะ ผมทำได้”

โจวลั่วหยางหลบไปข้างๆ คอยดูน้องชายลงมือปูเตียงด้วยความพยายามอยู่บนเก้าอี้รถเข็น ตู้จิ่งมองไปรอบๆ ห้องพัก เตียงคู่กว้างขวางมาก มีที่ว่างให้เก้าอี้รถเข็นเข็นไปมาได้ มีห้องน้ำสองห้อง หนึ่งในนั้นเป็นห้องน้ำและห้องอาบน้ำที่ใช้ได้สะดวก ทุกวันจะมีเจ้าหน้าที่ของทางโรงเรียนมาทำความสะอาด ถ้าหากเล่อเหยาร้องขอก็สามารถช่วยเขาอาบน้ำหรือนั่งเฝ้านอกม่านอาบน้ำได้ด้วย

ตู้จิ่งตรวจดูหน้าต่างและประตูเป็นพิเศษ โจวลั่วหยางรู้ว่าอีกฝ่ายนึกย้อนไปถึงตอนที่พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ที่หอพัก จากนั้นทั้งสองก็หันมาสบตากัน

“ดีกว่าห้องพักพวกเราสมัยก่อนเยอะเลย” ตู้จิ่งว่า

เล่อเหยาเอ่ย “เห็นไหม เป็นไงล่ะ ผมเนี่ยนะจะอยู่ไม่ได้”

โจวลั่วหยางยิ้มพลางเอ่ย “ใช่แล้ว นายอยู่ได้”

รูมเมตกลับมาแล้ว เขาเป็นเด็กหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงชื่อว่าจางย่าหลุน เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเลิกเรียน เขาหันมาพยักหน้าให้คนทั้งสาม ดูท่าคงได้ข่าวแล้วว่าจะมีรูมเมตคนใหม่ จึงช่วยนำบัตรใช้ในโรงเรียนแบบสมาร์ตการ์ดติดมือมาให้เล่อเหยาด้วย

“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ” จางย่าหลุนบอก “พวกพี่ๆ วางใจได้ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวผมโทรบอก”

เล่อเหยารู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง “ขอบใจนะ”

การที่น้องชายต้องอยู่กับคนอื่นนอกจากตัวเขาเองทั้งวันทั้งคืน เรื่องนี้ทำให้โจวลั่วหยางเป็นกังวล แต่ดูเหมือนว่าครูประจำชั้นจะทำตามสัญญาที่รับปากไว้ จึงช่วยจัดการให้เล่อเหยาอยู่ร่วมห้องกับเพื่อนที่รู้ความและมีมารยาท อีกทั้งแม่ของจางย่าหลุนก็เป็นชาวต่างชาติ ทำงานที่สถานทูต ส่วนพ่อของเขาเป็นนักวิชาการด้านวัฒนธรรม ดูแล้วน่าจะเป็นมิตรและเข้ากันได้ง่าย

“คงต้องฝากเล่อเหยาไว้กับนายแล้ว” โจวลั่วหยางไม่ได้ชวนจางย่าหลุนไปกินข้าว และไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษเพราะคิดว่าไม่จำเป็น ทั้งสองคนจะไว้วางใจกันได้หรือไม่ล้วนเป็นเรื่องที่แล้วแต่โชคชะตาจะกำหนด หากพวกเขาเข้ากันไม่ได้ ต่อให้พูดหรือทำอะไรมากไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

จากคำขอของครูประจำชั้น นักเรียนที่พิการจะไม่ได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษ เล่อเหยาต้องพยายามอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ต้องให้เขาทำทุกอย่างด้วยตัวเอง โจวลั่วหยางจะเข้าไปยุ่งไม่ได้ อีกอย่างพอรายงานตัวเสร็จแล้วพวกเขาต้องออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุด ตู้จิ่งตรวจดูข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นทุกอย่างแล้ว และยังไปซื้อของกินเล่นที่ร้านสะดวกซื้อชั้นล่างให้เล่อเหยาด้วย ส่วนโจวลั่วหยางนั้นก็ถูกร้องขอให้ออกจากโรงเรียน แล้วค่อยมารับตัวน้องชายกลับบ้านในเย็นวันศุกร์

ขณะยืนอยู่นอกประตูโรงเรียนพลางมองไปยังตึกเรียนสองสามหลังนั้น พวกนักเรียนก็พากันเข้าเรียนแล้ว จากตรงนี้มองไม่เห็นห้องเรียนของตึกสาม แต่โจวลั่วหยางรู้ว่าน้องชายอยู่ในห้องเรียนแล้ว และกำลังพลิกเปิดหนังสือพร้อมกับเรียนคาบแรกของเขา

ตอนนี้อารมณ์ของเขาซับซ้อนอย่างมาก

“เล่อเหยาไม่ได้เกิดมาเป็นแบบนี้” ตู้จิ่งเอ่ยขึ้นด้านหลังโจวลั่วหยาง

“อืม” โจวลั่วหยางตอบรับ “ใช่ ก่อนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาเป็นเด็กที่แข็งแรงและร่าเริงมาตลอด”

ตู้จิ่งจึงว่า “เขาเลยปรับตัวให้คุ้นชินได้ เพียงแค่กลับไปมีชีวิตของตัวเองเมื่อหนึ่งปีก่อนเท่านั้น เขาคอยโอกาสนี้มานานเกินไปแล้ว”

ตั้งแต่เด็กโอกาสที่โจวลั่วหยางกับน้องชายจะได้ใกล้ชิดกันนั้นมีไม่มากเท่าไหร่ กระทั่งหลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเขาถึงมีโอกาสได้เริ่มเลี้ยงดูและดูแลน้องชาย เขาเชื่อว่าตู้จิ่งน่าจะเข้าใจความรู้สึกของเล่อเหยามากกว่าเขาเสียอีก เพราะถึงอย่างไรทั้งสองคนก็เคยผ่านความรู้สึกเจ็บปวดอย่างเดียวกันมา

หากพูดให้เจาะจงอีกหน่อยก็คือปัญหาที่รบกวนจิตใจของตู้จิ่งนั้นยาวนานยิ่งกว่า เพราะเขาเกิดมาพร้อมกับอาการป่วย

“ตอนนี้จะทำอะไรดี” ตู้จิ่งถาม

“ฉันไม่รู้ นายล่ะ” โจวลั่วหยางรู้สึกเคว้งคว้างอยู่บ้าง การมาของตู้จิ่งทำเอาชีวิตของเขาปั่นป่วนไปหมด คล้ายกับว่าเขาได้สูญเสียชีวิตของตัวเองไปในชั่วข้ามคืน และการที่เล่อเหยาเข้าเรียนก็ทำให้เขาเหมือนกับสูญเสียจุดมุ่งหมายในชีวิตไป

ตู้จิ่งถาม “ตอนแรกถ้าฉันไม่โผล่มา วันนี้นายวางแผนจะทำอะไร”

โจวลั่วหยางครุ่นคิดแล้วตอบ “หาหุ้นส่วนสักคนแล้วปรึกษาหารือเรื่องเปิดร้าน”

“ใครแนะนำอวี๋เจี้ยนเฉียงให้นาย”

“ฟางโจว”

ริมฝีปากของตู้จิ่งขมุบขมิบเล็กน้อย โจวลั่วหยางอ่านปากออกว่าเขากำลังด่าทอ ด้วยรู้มาตลอดว่าพวกเขาทั้งสองไม่ถูกกัน จากนั้นจึงถามกลับ

“นายล่ะ มีความเห็นยังไง”

“ไม่มีความเห็น” ตู้จิ่งตอบกลับก่อนจะสตาร์ตรถ

โจวลั่วหยางถามอีก “นายจะไปไหน”

“โดดงานไปเที่ยวน่ะสิ” ตู้จิ่งท่าทางไม่อนาทรร้อนใจ

โจวลั่วหยางถึงค่อยนึกขึ้นได้ว่าตู้จิ่งยังต้องไปทำงาน จึงแย้งขึ้น “กลับไปบริษัทนายซะ ไม่ว่าจะเป็นบริษัทไหน จะเป็นสายลับหรือนักสืบก็ช่าง ส่วนฉันจะไปดูหน้าร้าน คืนนี้…”

สีหน้าของตู้จิ่งเคร่งขรึมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่พูดอะไรแล้วหมุนพวงมาลัยออกรถ

โจวลั่วหยางพูดไปครึ่งประโยค พอเหลือบไปเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็ให้นึกสงสัยว่าหมอนี่โรคกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว ขณะกำลังคิดที่จะอธิบายอีกสักหน่อย แต่จากนิสัยของตู้จิ่ง ถ้าได้เริ่มแล้ว ไม่ว่าภายหลังจะอธิบายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

ตู้จิ่งจอดรถข้างทางแล้วพูดออกมาแค่สองคำ “ลงไป”

“วันนี้กินยาแล้วหรือยัง” โจวลั่วหยางถามขึ้น “ไม่สบาย?”

ตู้จิ่งไม่ตอบ โจวลั่วหยางจึงจำต้องเปิดประตูรถแล้วก้าวลงมา ก่อนจะบอก “ขับรถระวังด้วยล่ะ”

ตู้จิ่งขับรถออกไปภายใต้สายตาที่มองส่งของเขา

 

อากาศเย็นทีเดียว โจวลั่วหยางเอามือกุมหน้าผาก เขายืนอยู่ข้างทางสักพักพลางคิดในใจ

แม่งเอ๊ย

มีสายโทรเข้ามาแต่ไม่ใช่สายจากตู้จิ่ง ชื่อที่สว่างวาบขึ้นบนหน้าจอเป็นชื่อที่คุ้นเคย

 

‘ฟางโจว’

 

โจวลั่วหยางใส่หูฟังแล้วรับสาย ก่อนจะพยายามดูว่าที่นี่คือที่ไหน เขาจะไปโมโหตู้จิ่งไม่ได้ เพียงแค่ตอนนี้อารมณ์เขายังไม่กลับมาเป็นปกติ ตู้จิ่งก็เป็นเช่นนี้ ก่อนหน้ายังคุยกันดีๆ แต่ต่อมาไม่แน่ว่าอาจจะโกรธกันขึ้นมากะทันหัน

“เล่อเหยาเข้าเรียนแล้วเหรอ” เสียงของฟางโจวดังขึ้นในโทรศัพท์ “ฉันเห็นเขาโพสต์ลงโมเมนต์* น่ะ บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันไปเป็นเพื่อนนาย”

โจวลั่วหยางกล่าว “วันนี้ว่างเหรอ ออกมาสิ จะได้คืนเงินนายด้วย”

ฟางโจวถาม “นายอยู่ไหน”

โจวลั่วหยางกล่าวอย่างจนปัญญา “ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองอยู่ที่ไหน”

“ยังคิดอยู่เลยว่าจะไปเป็นเพื่อนพวกนายสองคนดูโรงเรียนใหม่ซะหน่อย วางใจฝากน้องชายให้พวกเขาเหรอ ไม่แน่ฉันอาจจะขุดคุ้ยเรื่องลับๆ ภายในออกมาได้นะ”

“ไม่ต้องปากพล่อยขนาดนี้ก็ได้มั้ง ฟางเสี่ยวโจว!” โจวลั่วหยางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ไม่มีทางมีข่าวสังคมอย่างการปฏิบัติต่อผู้พิการอย่างโหดร้ายให้นายเอาไปทำข่าวสร้างชื่อหรอกน่า!”

 

ฟางโจวแชร์โลเกชั่นให้โจวลั่วหยาง เจ้าหมอนี่เป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลายของเขา หลังจบปริญญาตรีก็ทำงานที่สำนักพิมพ์นิตยสารแห่งหนึ่ง ฟางโจวมาอยู่เมืองหว่านก่อนโจวลั่วหยางหนึ่งปี วันๆ เอาแต่หอบกล้องเดินตระเวนถ่ายรูปไปทั่ว โจวลั่วหยางรู้ว่าในเช้าวันจันทร์ เมื่อฟางโจวประชุมประจำสัปดาห์เสร็จก็จะว่าง แต่เนื่องจากถ้าตู้จิ่งเจอหน้าอีกฝ่ายโรคอาจจะกำเริบได้ง่ายๆ จึงตัดสินใจไม่เรียกฟางโจวมา

แต่ผลสุดท้ายก็ลงเอยอีหรอบเดิม…โรคเก่าของตู้จิ่งกำเริบอยู่ดี

โจวลั่วหยางนัดฟางโจวไปเจอที่ร้านยูนิโคล่ โดยเขาเอาเงินที่ได้จากตู้จิ่งไปคืนฟางโจวก่อน

“นายยังซื้อเสื้อผ้ายี่ห้อนี้อยู่อีก” ฟางโจวทัก “ดูไม่ออกเลย”

“จนนี่นา ทำอะไรไม่ได้” โจวลั่วหยางถาม “ตอนนี้สวมได้แต่ยี่ห้อนี้ ที่จริงก็ไม่เลวเลย แถมยังใส่สบายมาก หุ้นส่วนที่นายช่วยหาให้ฉันล่ะ”

ฟางโจวตอบ “ฉันหาให้นายได้อีกคนแล้ว ตอนเย็นจะไปเจอไหม ทำไมเลือกเสื้อไซส์ใหญ่ขนาดนี้ล่ะ”

โจวลั่วหยางหยิบเสื้อเชิ้ต กางเกงชั้นใน กางเกงนอน และพวกเสื้อผ้าใส่อยู่บ้านโยนใส่ตะกร้าโดยไม่แม้แต่จะมอง ตู้จิ่งสูงร้อยแปดสิบเก้า สวมได้แต่ไซส์ XXL ส่วนโจวลั่วหยางสูงร้อยแปดสิบ สวมไซส์ XL

“ซื้อให้ตู้จิ่งน่ะ” โจวลั่วหยางนึกขึ้นได้ว่าต่อไปตู้จิ่งอาจจะมาค้างคืนที่ห้องของตัวเองเป็นบางครั้ง จึงกลัวว่าเขาจะไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน

“ตู้จิ่งกลับมาแล้ว?!” ฟางโจวถามอย่างตกอกตกใจราวกับรอบข้างไร้ผู้คน

“เปล่า” โจวลั่วหยางตอบ “แต่เขาต้องกลับมาในสักวัน โอกาสมีให้คนที่เตรียมพร้อมใช่ไหมล่ะ”

ฟางโจวมุมปากกระตุก เขามองประเมินโจวลั่วหยางแล้วถาม “เขาติดต่อนายแล้วเหรอ”

“ลองสวมตัวนี้ให้หน่อย” โจวลั่วหยางโยนเสื้อสูทตัวหนึ่งให้ฟางโจว ฟางโจวสูงร้อยแปดสิบห้า ซึ่งถือว่ามีรูปร่างใกล้เคียงกับตู้จิ่ง

ฟางโจวเป็นคนผิวขาว แต่เมื่อเทียบกับตู้จิ่งแล้วออกจะซีดไปสักหน่อย หน้าตางดงามหมดจด เป็นแบบฉบับของหนุ่มดอกไม้ เส้นผมที่หยักศกเล็กน้อยตามธรรมชาติปรกหน้าผาก ราวกับกุหลาบดอกหนึ่ง

ไม่เหมือนตู้จิ่งที่ดูเท่อยู่ทุกเวลา เหมือนกับที่ตัดกระดาษอันแข็งแกร่ง

“ตอนนี้ตู้จิ่งเป็นยังไงบ้าง” ฟางโจวถาม

โจวลั่วหยางไม่ตอบ เพียงแค่เพ่งพินิจฟางโจวจากภาพสะท้อนในกระจกเงาพลางคิดในใจ ถ้าตู้จิ่งสวมเสื้อสูทแบบลำลองคงจะดูดีไม่หยอก

“นายตัดสินใจยกโทษให้เขาแล้ว?” ฟางโจวถามอีก

“เขาไม่ได้ทำเรื่องร้ายแรงที่ให้อภัยไม่ได้นี่นา” โจวลั่วหยางถามกลับ “ผ่านมาสามปีแล้วนะ นายคิดว่ายังไงบ้าง”

ฟางโจวพูดขึ้น “ตัวนี้สวยดี ฉันจะใส่เอง นายเลือกอีกตัวให้เขาก็แล้วกัน มีคนทำกับนายอย่างนี้ นายยังซื้อเสื้อผ้าให้เขาอีก จุ๊ๆ ฉันทำดีกับนายขนาดนี้ ทำไมไม่เห็นซื้อให้ฉันบ้าง”

“เขาไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้นซะหน่อย” โจวลั่วหยางค้าน ขณะเดียวกันก็คิดว่าตู้จิ่งเป็นคนป่วยและไม่ได้อยากจะทำอย่างนั้น ถ้าเลือกได้ตู้จิ่งคงยอมฆ่าตัวตายดีกว่าทำร้ายเขาเป็นแน่ แต่แค่ตู้จิ่งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

โจวลั่วหยางไม่ได้พูดอะไรกับฟางโจวมากนัก เพียงบอกอย่างจริงจัง “ฉันตัดสินใจใช้ความอบอุ่นแบบระบบปรับอากาศจากส่วนกลางของฉัน พัดผ่านให้คนเลวราวกับอาบสายลมฤดูใบไม้ผลิ ฉันยอมเป็นวัวเป็นม้า* เพื่อชดเชยความผิดพลาดของเขาก็ได้”

ฟางโจวเองก็เพ่งพินิจตัวเองในกระจกเงาเช่นกัน เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะถามโจวลั่วหยาง

“นาย…ลั่วหยาง ฉันล่ะอยากถามจริงๆ ว่าตอนนี้นายเป็นไบหรือเป็นเกย์ นาย…เป็นใช่ไหม”

โจวลั่วหยางไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็บอกได้ไม่ชัดเจนว่ารู้สึกอย่างไรกับตู้จิ่ง คงบอกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกันและกันล่ะมั้ง แต่ก็เหมือนทั้งสองสนิทกันมากกว่าเพื่อนไปอีกขั้นตั้งนานแล้ว หรือจะบอกว่าเป็นคนรักที่เหมือนกับกระจกหักกลับประสานกันอีกครั้ง** ดี แต่ที่จริงพวกเขาสองคนไม่เคยอยู่ด้วยกันแบบจริงๆ จังๆ แล้วจะเรียกว่า ‘กลับประสานกันอีกครั้ง’ ได้อย่างไร

ปีนั้นหลังจากตู้จิ่งจากไป โจวลั่วหยางเคยสงสัยในรสนิยมทางเพศของตัวเอง ในบรรดาพวกเขาสามคน โจวลั่วหยางกับตู้จิ่งเป็นสเตรต มีแต่ฟางโจวเท่านั้นที่มีรสนิยมทางเพศแตกต่างออกไป หลายปีที่เรียนหนังสือด้วยกันนั้นโจวลั่วหยางเคยเห็นฟางโจวคบหากับหนุ่มหล่อสองคน แต่เขาก็ไม่เคยถามเพราะไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายด้วยกัน

“เปล่า” สุดท้ายโจวลั่วหยางก็ตอบกลับไป ก่อนจะเหลือบมองมือถือ แล้วเห็นว่าตู้จิ่งส่งข้อความมา

 

ตู้จิ่ง ฉันลางานแล้ว ตอนนี้แค่อยากจะคุยกับนาย ไปที่ไหนก็ได้ พวกเราไม่ได้เจอกันหลายปี มีหลายอย่างอยากจะพูด นายไม่เข้าใจ? ในใจนายรู้ดี นายกำลังหลบเลี่ยงอะไร

 

สิบเอ็ดโมงเช้าที่บริษัท

การเอาซองเอกสารปลอมมาวางคืนในตู้เซฟของอวี๋เจี้ยนเฉียงตอนกลางวันแสกๆ เป็นภารกิจที่สุดจะท้าทาย โดยเฉพาะในตอนที่ตู้จิ่งดูเหมือนจะไม่สบาย แต่เขาก็ทำสำเร็จ

เขานั่งห่อเหี่ยวอยู่ตรงโต๊ะทำงานเหมือนพืชสีเขียวที่เหี่ยวเฉากระถางหนึ่ง ก่อนจะส่งข้อความตำหนิยาวเหยียดรวมกว่าร้อยตัวอักษรในคราวเดียวให้โจวลั่วหยางพลางแผ่รังสีห้ามคนแปลกหน้าเข้าใกล้ออกมา แล้วลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาถือซองเอกสาร ใช้รหัสผ่านเปิดประตูห้องทำงานของอวี๋เจี้ยนเฉียง เดินเข้าไปแล้วปิดประตู จากนั้นจึงสวมถุงมือก่อนจะเปิดตู้เซฟด้วยท่าทางคล่องแคล่ว สามนาทีให้หลังเขาก็เดินออกมาแล้วโทรหาโจวลั่วหยาง

ตอนนั้นเพื่อนร่วมงานต่างคิดว่าอวี๋เจี้ยนเฉียงสั่งให้ผู้ช่วยเอาเอกสารชุดหนึ่งไปไว้ในห้องทำงาน จึงไม่มีใครสงสัย

โจวลั่วหยางไม่ได้ตอบข้อความของเขา ตู้จิ่งเปิดกล่องอาหาร นั่งกินอยู่ตรงโต๊ะทำงานตามลำพัง ขณะกินไปได้ครึ่งเดียวและกำลังจะโยนทิ้งก็มีมือข้างหนึ่งมาแตะที่บ่า

“มาได้ยังไง อยากหาตัวนายอยู่พอดี มาที่ห้องทำงานฉันสิ มีเรื่องจะหารือหน่อย” อวี๋เจี้ยนเฉียงพูดกับตู้จิ่ง มือของเขายังคงสั่นเทาอยู่

 

ตู้จิ่งนั่งลงก่อนจะมองอวี๋เจี้ยนเฉียงอย่างรำคาญ ทั้งยังคอยดูหน้าจอมือถือเป็นระยะๆ

โจวลั่วหยางโทรกลับมาสองสายแต่ถูกตู้จิ่งตัดสายทิ้งทุกครั้ง สักพักโจวลั่วหยางก็ส่งข้อความตอบกลับมา

 

โจวลั่วหยาง ไม่ใช่ไม่สนใจความรู้สึกนาย ต่อไปยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกมาก ในเมื่อนายไม่ไปไหนแล้ว ทำไมตอนนี้ต้องรีบร้อนด้วยล่ะ ตอนนี้ฉันขาดเงินเลยร้อนใจกว่าปกติ ถ้านายไม่ขยันทำงานจะมีเงินให้ฉันยืมได้ยังไงกัน

 

“เรื่องนั้น…ฉันกลัวว่าจะปิดไม่มิดเสียแล้ว” อวี๋เจี้ยนเฉียงบอก “พวกเขาสืบจนรู้ที่อยู่ของอีกคนที่หนีไปในคืนนั้นได้แล้ว”

ตู้จิ่งย่อมรู้ดีว่าที่อวี๋เจี้ยนเฉียงหมายถึงไม่ใช่แค่เรื่องเบาะแสของคนที่แบล็กเมล์กับคดีคนตกตึกที่เกิดขึ้นที่ไซต์ก่อสร้างเท่านั้น ทางสันติบาลน่าจะสืบจนรู้สาเหตุบางอย่างและคงไม่ปิดคดีว่าเป็นการฆ่าตัวตายทั้งที่ยังคลุมเครือแน่ อวี๋เจี้ยนเฉียงมีเหตุผลเต็มที่ที่จะไม่ถูกโยงเข้าไปเกี่ยวข้อง เพราะอย่างไรเสียก็คงไม่มีใครสงสัยเขาเป็นพิเศษ คนเป็นเถ้าแก่น่ะหรือจะวิ่งแจ้นขึ้นไปถึงดาดฟ้าตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จเพื่อผลักคนตกตึกยี่สิบเจ็ดชั้นลงมา

อวี๋เจี้ยนเฉียงคงรู้ข่าวจากช่องทางเส้นสายของเขาว่าทางตำรวจกำลังควานหาตัวลูกน้องของผู้ตายตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ สี่คนนี้ปกติแล้วตามทวงหนี้ดอกเบี้ยโหด เดิมทีก็ทำงานที่ฝ่าฝืนกฎหมายอยู่แล้ว หลังจากถูกจับตามองจึงต้องหนีไปกบดาน

ทางตำรวจสืบทราบได้อย่างรวดเร็วว่าคนที่หนีไปในคืนนั้นชื่ออู๋ซิงผิง โดยมีคนพบเขาอยู่กับหัวหน้าแก๊งที่บาร์ เขาจึงกลายเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง หรืออย่างน้อยก็เป็นพยานฝ่ายโจทก์

แต่นายอู๋ซิงผิงคนนี้ตอนนี้ยังกบดานอยู่ในเมืองหว่าน เขากำลังรอค่าตอบแทนก้อนหนึ่ง พอได้แล้วก็จะรีบหนีไปให้เร็วที่สุด

ถ้าอู๋ซิงผิงถูกจับกุมจะต้องเปิดเผยข้อมูลภายในออกมาอีกมากแน่ๆ รวมถึงการตายของหวังเค่อด้วย อวี๋เจี้ยนเฉียงต้องทำให้แน่ใจว่าอู๋ซิงผิงหนีรอดไปได้อย่างรวดเร็วที่สุด จะได้ไม่ออกมาเปิดเผยสิ่งที่จะสร้างความลำบากให้กับเขา

หลายวันมานี้อวี๋เจี้ยนเฉียงคิดทบทวนไปมาหลายตลบ สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะใช้เงินก้อนหนึ่งแลกกับความสงบ ถึงอย่างไรเงินก้อนนั้นก็ยังไม่ได้มอบให้ไป จึงเอามาจ่ายให้อู๋ซิงผิงเสียเลย และเงินก้อนนี้คงเพียงพอที่จะทำให้อีกฝ่ายหลบหนีไปได้ไกลมากพอ

ทว่าพอมาคิดๆ ดูแล้วอวี๋เจี้ยนเฉียงไม่เหมาะจะออกหน้าเอง และคนที่เหมาะสมกับงานนี้ก็คือตู้จิ่ง

“หาตัวเขาเจอแล้ว” อวี๋เจี้ยนเฉียงบอก “ให้เขาไปสี่แสน สองแสนให้นายเป็นค่าแรง ถามมาให้ได้ว่าใครที่อยู่เบื้องหลังการหาทางเล่นงานฉัน”

ตู้จิ่งว่า “สองแสนเยอะมากครับ เอาเถอะ ผมไปให้ก็ได้”

อวี๋เจี้ยนเฉียงกล่าว “ถึงฉันจะไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แต่คิดว่าพอจะให้เบาะแสนายได้”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อวี๋เจี้ยนเฉียงถูกตบทรัพย์ เขาถูกแบล็กเมล์มามากจนพอจะรู้ร่องรอยเบาะแสที่หลงเหลืออยู่ ครั้งแรกที่ถูกหลอกไปแปดแสน เขาก็วานให้บริษัทเอกชนสืบเรื่องหมอนี่มาแล้ว เขาไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้จับตามองตนเองอย่างไร รู้แค่พวกเขามีที่ทำการอยู่ในเมืองหว่าน

อวี๋เจี้ยนเฉียงบอกรายละเอียดตำแหน่งที่ตั้งให้ตู้จิ่งและกำชับอีกครั้ง “ทางตำรวจก็กำลังตามหาตัวเขาอยู่เหมือนกัน เวลานี้ใครพบเขาก่อนก็เป็นฝ่ายชนะ อย่าให้ตำรวจจับได้ล่ะ เสี่ยวตู้ งานนี้คงต้องพึ่งนายแล้ว”

ตู้จิ่งเพียงพยักหน้าให้ อวี๋เจี้ยนเฉียงโอนเงินให้จากบัญชีส่วนตัว จากนั้นตู้จิ่งก็ออกจากบริษัทไป

 

* โมเมนต์ คือหน้าไทม์ไลน์ที่เพื่อนโพสต์ลงในวีแชตคล้ายคลึงกับ VOOM ของไลน์ ทั้งนี้โมเมนต์สามารถตั้งค่าได้ว่าจะแสดงให้ผู้อื่นเห็นกี่วัน โดยมีตัวเลือกตั้งแต่แสดงทั้งหมด ของหกเดือนที่ผ่านมา ของเดือนก่อน และสุดท้ายคือสามวันล่าสุด

* เป็นวัวเป็นม้า เป็นสำนวน หมายถึงรับใช้หรือทำงานอย่างหนัก

** กระจกหักกลับประสานกันอีกครั้ง เป็นสำนวน หมายถึงสามีภรรยาที่เคยแยกจากหรือแตกหักกันกลับมาอยู่ร่วมกันหรือคืนดีกันอีกครั้ง

บทที่ 12

เวลาห้าโมงเย็นตู้จิ่งขับรถพลางคุยโทรศัพท์

“ไปเถอะ ทำตามที่อวี๋เจี้ยนเฉียงบอก ถ้าเจอตำรวจอาชญากรรมเข้าเดี๋ยวฉันคิดหาทางแก้ให้เอง” เสียงจากปลายสายบอกมา “นายควรจะพาเสี่ยวลี่ไปทำภารกิจด้วยไม่ใช่เหรอ วันๆ เอาแต่ให้เขานั่งว่างอยู่ที่บริษัท”

“เขาเป็นลูกน้องผมหรือลูกน้องคุณกันแน่” ตู้จิ่งสวนกลับ

“ก็แค่เตือนนายเท่านั้นเอง” เสียงเหล่าต้าจากปลายสายพูดกลับมา

ตู้จิ่งขับรถไปที่ด้านล่างของอาคารบริษัทชังอี้ จวงลี่รีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งพร้อมทักทาย

“สวัสดีครับพี่จิ่ง”

“ไปนั่งข้างหลัง” ตู้จิ่งยังไม่ออกรถ เขาสั่งเสียงเข้มขรึม

จวงลี่มองตู้จิ่งด้วยสายตาฉงน แล้วหันไปมองที่นั่งด้านหลัง ตู้จิ่งจึงพูดขึ้นมาทันที

“ให้นายไปนั่งตรงเบาะหลัง! ฟังภาษาคนไม่ออกหรือไง!”

จวงลี่รีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วไปนั่งตรงเบาะหลัง ตกใจจนตัวสั่นเล็กน้อย และในตอนนั้นเองมือถือของตู้จิ่งก็ดังขึ้น เขาเหลือบมองก่อนจะเปิดสปีกเกอร์

“นายอยู่ไหน” โจวลั่วหยางถาม

ตู้จิ่งตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำงาน”

โจวลั่วหยางเอ่ย “กำลังขับรถชัดๆ นี่นา รู้สึกดีขึ้นแล้วเหรอ”

จวงลี่ฟังทั้งสองคนคุยกัน ตู้จิ่งย้อน “ชัดๆ กำลังขับรถ ฉันไม่ใช่ชัดๆ ฉันไม่ได้ขับรถ”

เมื่อโจวลั่วหยางได้ยินคำพูดนี้ก็รู้ว่าตู้จิ่งดีขึ้นบ้างแล้ว จึงกล่าว “มารับได้ไหม ของที่ซื้อมาเยอะเกินไป นอกถนนย่านการค้าเรียกรถยาก”

“รอไป เวลาจะแก้ไขปัญหาได้ทุกอย่าง” ตู้จิ่งยังย้อนไม่เลิก “ฉันไม่ใช่คนขับรถของนายนะ”

“ที่จริงฉันคืนเงินที่ยืมฟางโจวไปแล้ว ไม่มีเงินติดตัวเลยสักเฟิน ไม่อยากยืมจากฮวาเปย* น่ะ”

ตู้จิ่งจึงไปรับโจวลั่วหยาง ส่วนจวงลี่นั้นยังคงนั่งอยู่ที่เบาะหลังอย่างสงบเสงี่ยมตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้

“พี่จิ่งไม่สบายเหรอ” จวงลี่รอจนวางสายได้สักพักแล้วจึงเลียบๆ เคียงๆ ถามอย่างระมัดระวัง

“ตอนนี้ฉันสบายดีมาก” ตู้จิ่งตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จวงลี่ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเมื่อไหร่ที่ตู้จิ่งกำลังพูดจาเสียดสีหรือเมื่อไหร่ที่กำลังสั่งงานอย่างจริงจัง คนคนนี้เป็นคนเจ้าอารมณ์ แม้จะเพิ่งเข้ามาทำงานได้แค่ครึ่งปีแต่ก็กลายเป็นตำนานของบริษัทไปแล้ว

ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครที่เพิ่งเข้ามาในบริษัทแล้วได้เป็นหัวหน้างาน บริษัทชังอี้เปิดดำเนินงานในประเทศจีนมาเกือบสี่สิบปีแล้ว นับตั้งแต่ปีที่จีนปฏิรูปเศรษฐกิจก็เริ่มดำเนินกิจการ และจนถึงตอนนี้ตู้จิ่งคือคนเดียวที่ทำได้

สิ่งสำคัญคือเหล่าต้าให้ความไว้วางใจเขาเป็นอย่างมาก จวงลี่มักรู้สึกว่าการที่สามารถเรียนรู้อะไรจากตู้จิ่งได้นั้นนับว่าเป็นโชคดีของตัวเอง แต่คนมีพรสวรรค์ส่วนใหญ่มักทำงานด้วยยาก คล้ายกับเป็นจุดบกพร่องเหมือนที่เพื่อนร่วมงานไอคิวสูงแสดงออกมา

ตู้จิ่งแคะหูขณะกวาดตาสังเกตผู้คนตามรายทางอย่างจดจ่อ

เขาเห็นโจวลั่วหยางแล้ว

หน้าตาของโจวลั่วหยางเต็มไปด้วยความอ่อนเยาว์ อีกทั้งดวงตาของเขาก็อบอุ่นเหมือนเมฆที่ลอยไปตามต้องการอย่างสงบท่ามกลางท้องฟ้าใสกระจ่าง นุ่มนวลและเอ้อระเหย เขากำลังมองดูพวกสาวๆ ในชุดตามแฟชั่นที่เดินอยู่ริมถนน มือถือเครื่องดื่มไว้แก้วหนึ่งและมีถุงกระดาษใบใหญ่วางไว้ข้างเท้า เหล่าสาวสวยที่เดินผ่านก็กำลังมองเขาเช่นกัน แต่ละคนต่างก็แย้มยิ้ม ซึ่งโจวลั่วหยางเองก็ยิ้มขึ้นมาเช่นกัน

รถของตู้จิ่งจอดลงตรงหน้าโจวลั่วหยาง บดบังสายตาของเขาเอาไว้ จากนั้นโจวลั่วหยางก็เอาข้าวของที่ซื้อมาไปวางในกระโปรงหลังรถ แล้วขึ้นมานั่งข้างคนขับ

“สวัสดีครับ” โจวลั่วหยางแปลกใจเล็กน้อยที่มีคนอื่นอยู่ในรถด้วย

“สะ…สวัสดีครับ” จวงลี่รีบก้มศีรษะให้ด้วยท่าทางเงอะงะ

โจวลั่วหยางไม่แน่ใจว่าจวงลี่เป็นหัวหน้าหรือเพื่อนร่วมงานของตู้จิ่ง ขณะเดียวกันจวงลี่เองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าโจวลั่วหยางเป็นหัวหน้าหรือเป็นเพื่อนของตู้จิ่ง แต่พอได้ยินเสียงก็นึกออกทันทีว่าวันนั้นมีเสียงของโจวลั่วหยางพูดแทรกขึ้นมาในรถ

“ลงไป” ตู้จิ่งพูดเสียงขรึม

จวงลี่มองโจวลั่วหยางอย่างงุนงง ก่อนจะหันไปมองตู้จิ่งอีกครั้ง ด้วยไม่เข้าว่าทำไมโจวลั่วหยางเพิ่งขึ้นมา ตู้จิ่งก็ไล่เขาลงเสียแล้ว

โจวลั่วหยางกลับบอกว่า “ไล่คนอื่นทำไม หรือให้ฉันไป?”

จวงลี่ถึงค่อยเข้าใจว่าตู้จิ่งพูดกับเขา ทว่าขณะที่กำลังจะเปิดประตูตู้จิ่งกลับออกรถเสียอย่างนั้น

“ขอเงินหน่อยสิ” โจวลั่วหยางยื่นมือไปขอเงินอย่างละโมบอีกครั้ง

“ยุ่งจริงๆ” ตู้จิ่งต่อว่า “ให้นายโอนไปครั้งหนึ่งแล้วนะ”

“ไม่” โจวลั่วหยางตอบกลับอย่างดื้อรั้นแล้วฉวยเอามือถือของตู้จิ่งมา

“ฉันจะไปดูหน้าร้านสักหน่อย” โจวลั่วหยางพูดขึ้น “คืนนี้จะมาหารือกับนายเรื่องทำเลที่ตั้ง แต่ละที่ไม่เลวเลยแต่ค่าเช่าแพงไปหน่อย นี่เลิกงานแล้วหรือยัง”

“ทำงานล่วงเวลา” ตู้จิ่งตอบกลับง่ายๆ

“ไปไหนล่ะ ฉันไปเป็นเพื่อน” โจวลั่วหยางหันไปพูดกับจวงลี่ “ไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหมครับ”

“ผม…ไม่รู้” จวงลี่ตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาตอบไปว่า “ผมเองก็ไม่ทราบว่าตอนนี้จะไปไหน”

ตู้จิ่งนิ่งเงียบไร้คำพูด ชายหนุ่มพาทั้งสองคนไปกินมื้อเย็น ก่อนจะสแกนมือถือแล้วส่งให้โจวลั่วหยางสั่งอาหาร โจวลั่วหยางเห็นข้อความของอวี๋เจี้ยนเฉียงเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ โดยบอกให้ตู้จิ่งระวังตำรวจให้ดี เมื่อหาตัวคนพบแล้วก็ให้ส่งข่าวมาบอกเขาด้วย จำไว้ให้ดีล่ะ

เขามองออกว่าอารมณ์ของตู้จิ่งดีขึ้นแล้ว แต่เพราะอยู่ต่อหน้าคนอื่นเลยไม่อยากพูด โจวลั่วหยางคุ้นชินแล้วกับการอยู่ด้วยกันอย่างนี้ เขาจึงเล่นมือถือแก้เหงาไปได้เรื่อยๆ จะมีก็แต่จวงลี่ที่มีท่าทางเหมือนนั่งบนพรมเข็มอย่างไรอย่างนั้น

“เขาเป็นอย่างนี้ตลอดแหละ” โจวลั่วหยางปลอบ “ไม่เป็นไรหรอก”

โจวลั่วหยางเองก็ไม่สะดวกที่จะชวนจวงลี่คุยเล่น ด้วยคิดว่าเขาเป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและรูมเมตของตู้จิ่ง ซึ่งสิ่งที่เกี่ยวกับพวกเขานั้นล้วนเป็นความลับ ถามอะไรมากไปจวงลี่จะตอบก็ไม่ได้ จะไม่ตอบก็ไม่ได้ รังแต่จะทำให้เขายุ่งยากใจเสียเปล่าๆ

“ค่าเช่าหน้าร้านเท่าไหร่” ตู้จิ่งเอ่ยปากพูดประโยคแรกหลังมื้อเย็น

โจวลั่วหยาง “ปีละสองล้าน อีกสองสามวันจะลองไปคุยกับธนาคารว่าจะใช้โกดังเก็บของเล็กๆ นั่นค้ำได้ไหม มีคนคุ้นเคยที่นายรู้จักบ้างหรือเปล่า”

“ฉันจะลองไปหาทางดู” ตู้จิ่งบอก “ยังต้องตกแต่งร้านอีก นายแน่ใจจริงๆ เหรอว่าจะเปิดร้านที่นี่”

“ที่นี่?” โจวลั่วหยางเอ่ยอย่างงุนงง “ไม่ใช่ที่นี่ นี่มันย่านศูนย์กลางทางธุรกิจ…” ทันใดนั้นถึงค่อยตระหนักได้ว่าตู้จิ่งพูดถึง ‘เมืองหว่าน’ ต่างหาก

“ไม่ให้เปิดร้านที่นี่แล้วจะไปเปิดที่ไหนล่ะ” โจวลั่วหยางย้อนถาม

ตู้จิ่งไม่ตอบ แต่แล้วโจวลั่วหยางกลับนึกขึ้นได้ว่าตอนที่พวกเขายังเรียนมหาวิทยาลัย เขาเคยอยากเปิดร้านนาฬิกาโบราณเล็กๆ ที่ถนนเป่ยซานในหังโจว ปีนั้นค่าเช่าร้านยังไม่แพง ความฝันเล็กๆ นี้จึงดูเหมือนจะเอื้อมถึง แต่ตอนนี้ผ่านมาห้าปีแล้ว ความฝันในตอนนั้นกลับกลายเป็นเรื่องที่ทำได้ยากลำบาก

โจวลั่วหยางรู้ว่าตู้จิ่งชอบหังโจวที่ฝนตกปรอยๆ และมีความงดงามแบบเจียงหนาน เมื่อเทียบกับเมืองที่มีแสงแดดเจิดจ้าอย่างแคลิฟอร์เนียหรือบาร์เซโลนาแล้ว เขาดูจะชอบเมืองที่ชุ่มชื้นและเงียบสงบมากกว่า

“ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ แล้วเล่อเหยาจะทำยังไง” โจวลั่วหยางพูดขึ้นในตอนท้าย หลังออกมาจากร้านอาหารแล้วมองระบบนำทางของตู้จิ่งก็เอ่ยขึ้นอีก “ไม่กลับห้องสิ ต้องไปทำงานล่วงเวลาไม่ใช่เหรอ ฉันไปเป็นเพื่อนนายด้วย”

“ไม่ได้” ตู้จิ่งคัดค้าน

“เล่อเหยาก็ไม่อยู่ที่ห้อง” โจวลั่วหยางบอก “จะให้ฉันกลับไปทำอะไรล่ะ นายรู้สึกผิดบ้างไหมเนี่ย”

ตู้จิ่งว่า “ที่ที่ฉันจะไป นายไม่อยากไปหรอก”

“ไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ” โจวลั่วหยางแย้ง “ฉันจะไปเป็นเพื่อนนาย”

“นายพูดเองนะ” ตู้จิ่งเปลี่ยนใจแล้ว

“แน่นอน” โจวลั่วหยางตอบ เขาอยากอยู่กับตู้จิ่งจะตาย หลังแยกจากกันไปหลายปีเขาก็ตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่งที่สำคัญมาก…ตอนแรกเขารู้สึกว่าตู้จิ่งเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งในบรรดาเพื่อนมากมายเท่านั้น ทว่าตอนนี้กลับพบว่าสำหรับเขาแล้วตู้จิ่งคือคนที่เป็นหนึ่งเดียวในใจ เหมือนกับตัวเขาที่มีตำแหน่งอยู่ในหัวใจของตู้จิ่งเช่นกัน

หลังจากนั้นตู้จิ่งก็จอดรถที่นอกโรงอาบน้ำแห่งหนึ่ง

โจวลั่วหยาง “…”

ตู้จิ่งเหลือบมองโจวลั่วหยาง

“มาทำอะไรที่นี่ครับ” จวงลี่เลียบๆ เคียงๆ ถาม “พี่จิ่งอยากนวดเหรอครับ จริงๆ มีที่หนึ่งที่ไม่เลว”

“คนที่นายจะมาตามหาอยู่ที่นี่?” โจวลั่วหยางถาม

ตู้จิ่งพยักหน้าก่อนจะหันไปพูดกับจวงลี่ “รออยู่ในรถ”

จวงลี่ได้แต่ยอมทำตามคำสั่งตู้จิ่ง ส่วนตู้จิ่งก็พาโจวลั่วหยางเข้าไปในโรงอาบน้ำ

 

โรงอาบน้ำเดี๋ยวนี้ตกแต่งอย่างหรูหราตระการตา การตกแต่งภายในของห้องอาบน้ำแต่ละห้องก็มีเอกลักษณ์เฉพาะ พร้อมทั้งให้บริการอบซาวน่าและนวดตัว โจวลั่วหยางเป็นคนทางใต้จึงไม่เคยไปโรงอาบน้ำสาธารณะ และไม่เคยนัดเพื่อนฝูงที่สนิทสนมไปอาบน้ำด้วยกันในที่ที่ทุกคนต่างก็คุ้นเคยกับการเปลือยร่างล่อนจ้อนเลยสักครั้ง ส่วนตู้จิ่งเป็นคนทางเหนือ ค่อนข้างไม่แยแสกับร่างกายสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยมาสถานที่แบบนี้

“นายมาหาใครล่ะ” โจวลั่วหยางกระซิบถาม

ตู้จิ่งจึงตอบ “ชื่ออู๋ซิงผิง ยังไม่ได้หนีไป”

เมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าจวงลี่แล้ว เห็นได้ชัดว่าตู้จิ่งพูดเยอะขึ้น อีกทั้งน้ำเสียงก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน

“เมื่อคืนนอนนานแค่ไหน” โจวลั่วหยางถามอีก

ตู้จิ่งตอบ “ไม่ได้นอน”

โจวลั่วหยางเอ่ย “อีกสักพักรีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าไม่ได้นอนนานๆ จะส่งผลร้ายต่อร่างกายมากนะ”

“ช่วงนี้กระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ” ตู้จิ่งมองดูรอบๆ พลางพูดเรื่อยเปื่อย “ไม่เป็นไรหรอก”

ทั้งสองเพิ่งเดินเข้าไป ชายหกคนที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่ไม่ไกลก็สังเกตเห็นตู้จิ่งกับโจวลั่วหยางทันที สองคนในกลุ่มรีบลุกเดินหนีไป ส่วนอีกสี่คนที่เหลือนั้นเดินเข้ามาหาพวกเขา

โจวลั่วหยางรู้แล้วว่าที่นี่เป็นสถานที่พักผ่อนของแก๊งเล็กๆ แก๊งนี้

หัวหน้าแก๊งเล็กๆ ตายไปแล้ว ในตอนที่กลับมาอู๋ซิงผิงย่อมไม่มีทางที่จะไม่เล่ารายละเอียดและสิ่งที่ประสบพบเจอมาอย่างแน่นอน อวี๋เจี้ยนเฉียงคงกลายเป็นคู่แค้นในสายตาของคนพวกนี้ทันที และถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ได้ลงมือแก้แค้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่ทำ ทว่าตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็คือจะรับมือกับการสืบสวนของสันติบาลอย่างไรต่างหาก

“มีธุระอะไร” คนเป็นหัวหน้าพูดขึ้น

สี่คนที่เดินเข้ามาสวมเสื้อกล้าม มีรอยสักตามลำคอ ท่อนแขนและส่วนอื่นๆ ของร่างกายแตกต่างกันไป

ตู้จิ่งใช้สายตาบอกโจวลั่วหยางว่าห้ามพูด หากต้องลงมือจัดการพวกอันธพาลทั้งสี่คนนี้ สำหรับเขาแล้วนับว่าไม่ใช่เรื่องยากอะไร

“เรียกอู๋ซิงผิงออกมาคุยกันหน่อย” ตู้จิ่งบอก “พวกหมาต๋า* กำลังควานหาตัวเขาอยู่”

คนเป็นหัวหน้ามองตู้จิ่งอย่างระแวงสงสัย ตู้จิ่งจึงเอ่ย “ฉันมีอะไรมาบอก รับประกันได้ว่าเขาจะพอใจ”ชายคนนั้นจึงแจ้งคนที่อยู่ชั้นบนผ่านทางหูฟัง “ผู้ช่วยของอวี๋เจี้ยนเฉียงมาหา” ก่อนจะเดินไปด้านข้างเพื่อพูดคุย ไม่นานก็กลับมาบอกตู้จิ่ง “พวกนายขึ้นไปอาบน้ำเถอะ” จากนั้นก็หันไปบอกคนที่เคาน์เตอร์ “เปิดบิลห้องอาบน้ำใหญ่ให้พวกเขา”

 

“ไม่อาบได้ไหม” โจวลั่วหยางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เขานั่งลงข้างๆ ตู้จิ่งแล้วเปลี่ยนมาสวมรองเท้าแตะ ชีวิตนี้เขาเพิ่งเคยมาโรงอาบน้ำขนาดใหญ่อย่างนี้เป็นครั้งแรก

ตู้จิ่งตอบกลับ “ใครกันนะที่บอกว่าจะไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”

เมื่อก่อนโจวลั่วหยางเคยแช่บ่อน้ำพุร้อนกับตู้จิ่ง ตอนนั้นต่างฝ่ายต่างเปลือยกายแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเก้อเขินอะไรมากมายนัก แต่ดูจากความใหญ่โตโอ่โถงของโรงอาบน้ำแห่งนี้แล้ว ด้านในน่าจะมีแขกคนอื่นๆ ด้วยแน่ๆ ในฐานะคนทางใต้เขารับไม่ได้จริงๆ กับการที่มีร่างเปลือยเปล่าเดินอล่างฉ่างไปทั่ว

ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมีคนไม่มากเท่าไหร่นัก มีอยู่เพียงแค่สองสามคนเท่านั้น

ตู้จิ่งแขวนชุดสูทแล้วหยิบเครื่องบันทึกเสียง มือถือ มีดพับสวิส และสนับมือที่ดูไม่ออกว่าทำมาจากวัสดุอะไรออกมาวางไว้ในตู้ล็อกเกอร์ทีละชิ้นๆ

โจวลั่วหยางจ้องมองอุปกรณ์และอาวุธของเขา ก่อนจะหยิบสนับมือขึ้นมาต่อหน้าเขา มองมันแวบหนึ่งแล้วลองสวมไว้ในมือ

“สอบสายดำผ่านแล้วเหรอ” โจวลั่วหยางถาม เขาไม่กังวลเรื่องการป้องกันตัวของตู้จิ่ง แต่เทคนิคการใช้สนับมือนั้นไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเรียนมาจากไหน

“เปล่า” ตู้จิ่งตอบ “ขี้เกียจไปสอบ อย่าแตะมั่วซั่วสิ บนอาวุธอาบยาชาไว้นะ”

โจวลั่วหยางวางสนับมือคืนที่เดิม ก่อนมองดูตู้จิ่งพลางประเมินว่าปกติงานที่เขาทำเสี่ยงอันตรายแค่ไหน

ตู้จิ่งเก็บเนกไทแล้วปลดกระดุมคอของเสื้อเชิ้ต เผยผิวขาวบริเวณกระดูกไหปลาร้าและกล้ามอกบางทว่าเห็นลายเส้นกล้ามเนื้อชัดเจน จากนั้นเมื่อถกเสื้อขึ้นก็เผยให้เห็นกล้ามท้อง

“ถอดสิ” ตู้จิ่งบอก

“เอ่อ…” โจวลั่วหยางหันมองไปรอบๆ แล้วถาม “ถอดหมดเลย?”

“ถ้าไม่ถอดแล้วจะเอายังไงล่ะ” ตู้จิ่งย้อนถามในขณะที่เริ่มปลดเข็มขัดหนังแล้ว

โจวลั่วหยางเห็นลูกค้าคนหนึ่งถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วเดินอาดๆ ผ่านไป เลยจำต้องถอดแจ็กเก็ตกีฬาออกบ้าง

“มี…เสื้อคลุมอาบน้ำหรือผ้าขนหนูหรือเปล่า” โจวลั่วหยางถามพนักงาน

“ในนี้มีครับ” พนักงานตอบ “เถ้าแก่บอกให้รอสักครู่ คนที่ต้องการพบจะมาหาพวกคุณครับ”

คราวนี้มือถือของทั้งสองคน รวมถึงเครื่องบันทึกเสียงและข้าวของทั้งหมดล้วนถูกเก็บไป อู๋ซิงผิงคงไม่เอาแต่หลบๆ ซ่อนๆ และกลัวว่าจะถูกลอบทำร้ายอีกต่อไป

 

สามนาทีต่อมาโจวลั่วหยางก็ถอดเสื้อผ้าออกภายใต้สายตาที่จับจ้องมาของตู้จิ่ง ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน

“นายผอมลง” โจวลั่วหยางอดที่จะพูดออกมาไม่ได้

ตู้จิ่งบอก “นายก็ผอมลง”

ตู้จิ่งหมุนกายเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำใหญ่ โจวลั่วหยางมองดูเค้าโครงแผ่นหลังตลอดจนบั้นท้ายของอีกฝ่าย เมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟสว่างนวลของห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก

สายตาของโจวลั่วหยางกวาดมองไปทั่วร่างกายของอีกฝ่าย หมอนี่เปลือยหมดทั้งตัว สิ่งเดียวที่เหลืออยู่บนร่างกายคือสายรัดข้อมือยางบนข้อมือข้างซ้ายเส้นนั้น

ตู้จิ่งเอียงศีรษะเล็กน้อย แล้วหันมามองโจวลั่วหยาง จากนั้นก็เดินเท้าเปล่าไปสองสามก้าวแล้วหันมามองอีกทีหนึ่ง

“ฉันเดินตามนายอยู่” โจวลั่วหยางพูดขึ้น “ทางเดินตรงนี้หนีไปไหนไม่ได้หรอก เอาแต่หันมามองฉันทำไม”

“นายเซ็กซี่ดี” ตู้จิ่งบอก “หุ่นนายได้สัดส่วนน่ามอง ให้ความรู้สึกเฉพาะตัวของพวกเนิร์ด”

“อย่าพูดมากน่า” โจวลั่วหยางกระซิบต่อว่า “ตอนนี้เป็นเวลาทำงานล่วงเวลา” ว่าแล้วก็กวาดตามองอีกฝ่ายทีหนึ่ง เมื่อเห็นส่วนนั้นของตู้จิ่งที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับเกิดมีอาการผงกขึ้นเล็กน้อย ตัวเขาเองก็อดที่จะมีปฏิกิริยาตอบสนองไปด้วยไม่ได้

ปฏิกิริยาที่ว่านั้นไม่ได้เกี่ยวกับอารมณ์ปรารถนา แต่เพราะอยู่ในสภาพที่ไร้สิ่งป้องกันโดยสิ้นเชิง เมื่อถูกจับจ้องใจก็เต้นระส่ำขึ้นมาเอง

แต่ที่นี่เป็นโรงอาบน้ำของผู้ชาย…ถึงจะบอกว่าเป็นวัยที่เลือดลมกำลังพลุ่งพล่าน แต่พอออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถูกคนจ้องมองก็อดที่จะเก้อเขินไม่ได้!

โชคดีที่สุดท้ายแล้วโจวลั่วหยางก็ฉวยเอาผ้าขนหนูที่พับซ้อนกันอยู่ตรงประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ แล้วโยนไปให้ตู้จิ่งผืนหนึ่ง

“นายเอาไปบังไว้สักหน่อยเถอะ” โจวลั่วหยางแนะ ขณะเดียวกันก็คิดว่ายังดีที่ไม่สายเกินไป ผ้าขนหนูที่โยนไปเลยไม่ถึงกับโยนไปแล้วแขวนได้พอดี

ตู้จิ่งรับผ้าขนหนูมาบังไว้พอเป็นพิธีเหมือนตอนที่แช่บ่อน้ำพุร้อนในญี่ปุ่น แต่ก็เกือบจะบังไม่มิด

ด้านหน้าเป็นโรงอาบน้ำขนาดใหญ่ที่มีไอน้ำปกคลุมหนาทึบ ใต้เพดานโค้งมีแสงไฟส่องสว่าง พื้นที่ตรงกลางมีจอฉายภาพขนาดใหญ่ กำลังฉายภาพยนตร์เงียบ ภายในโรงอาบน้ำตกแต่งสไตล์ฮัมมัม* และรอบด้านมีน้ำร้อนไหลออกมาจากรูปปั้น

บนขอบสระด้านหนึ่งมีทางเดินสองสามทาง แยกเป็นทางไปยังห้องขัดตัว ห้องซาวน่า และห้องอาบน้ำ บนเคาน์เตอร์บาร์มีเครื่องดื่มและของว่าง โรงอาบน้ำมีคนอยู่ราวๆ ยี่สิบสามสิบคน ถึงจะต่างจากที่โจวลั่วหยางคิดเอาไว้ แต่ก็มีความน่าประหลาดใจในบางแง่มุม

ทว่าในไม่ช้าโจวลั่วหยางก็ปรับตัวได้ เพราะนอกจากตู้จิ่งแล้วเขาก็ไม่รู้จักใครเลย และไม่มีใครจ้องมองเขา ทุกคนเดินไปเดินมาอย่างคุ้นชินโดยไม่มีแม้แต่การพันผ้าขนหนูไว้ที่เอวด้วยซ้ำ

“คนล่ะ” โจวลั่วหยางยังคงมองไปรอบๆ

“ช่วยนวดให้หน่อย” ตู้จิ่งหาก้อนหินตรงบริเวณที่น้ำไม่ลึกแล้วนั่งลง โดยหันหลังให้โจวลั่วหยาง “ถึงเวลาที่เหมาะสมเขาจะโผล่มาเอง”

โจวลั่วหยางถาม “นายอยู่ทางนั้น อาการป่วยยังพอๆ กับเมื่อก่อนไหม”

“หนักกว่าเมื่อก่อนหน่อย” ตู้จิ่งว่า “แต่ควบคุมได้อยู่ ดูออกเลยเหรอ”

โจวลั่วหยางสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เมื่อก่อนการเจ็บป่วยของตู้จิ่งทำให้เกิดความต้องการทางเพศอย่างต่อเนื่อง ซึ่งส่วนใหญ่จะใช้ยาระงับเอาไว้

“หันมาสิ” โจวลั่วหยางดึงแขนตู้จิ่งสองสามครั้งจากทางด้านหลัง ตู้จิ่งจึงหมุนตัวกลับมาพลางแยกขาออกเล็กน้อย พวกเขานั่งอยู่ในน้ำที่ลึกระดับเอว และการที่ตู้จิ่งนั่งชันเข่าอย่างนี้ก็ทำให้เขาดูเหมือนสุนัขตัวใหญ่ตัวหนึ่ง

โจวลั่วหยางช่วยนวดแขนให้เขา กุมฝ่ามือใหญ่ของเขาไว้ แล้วก็เห็นว่าเขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย

“คิดจะเปลี่ยนหมอไหม” โจวลั่วหยางถาม

ตู้จิ่งจึงว่า “เปลี่ยนมาหลายคนแล้ว ไม่เห็นจะได้ผล”

โจวลั่วหยางถามขึ้นในที่สุด “ที่แท้นายทำงานอะไรกันแน่ เป็นนักสืบเอกชน?”

ตู้จิ่งบอก “นายมีคำตอบมานานแล้วไม่ใช่หรือไง”

“สามปีมานี้นายทำอะไรอยู่กันแน่” โจวลั่วหยางสงสัย “ตอนนี้บอกฉันได้หรือยัง ก้มลงหน่อย”

ตู้จิ่งก้มลงแล้วมองดูผิวน้ำอย่างเหม่อลอย โจวลั่วหยางแตะแผลเป็นบนเอวของตู้จิ่งอย่างเบามือ ก่อนจะช่วยเขาขัดตัวเล็กน้อย และสัมผัสได้ว่าตู้จิ่งขยับตัวเบาๆ จนแทบจะไม่รู้สึก

ตู้จิ่งไม่ได้ตอบคำถามของโจวลั่วหยางตรงๆ แต่พลันถามขึ้น “ในที่สุดนายก็ยอมรับแล้วเหรอว่าตัวเองชอบผู้ชาย”

โจวลั่วหยางเงยหน้ามองสีหน้าของตู้จิ่งโดยไม่แสดงอาการหวั่นไหวใดๆ

ตู้จิ่งพูดอีก “ลั่วหยาง นายเป็นไบหรือเป็นเกย์กันแน่”

“ฉันไม่รู้” โจวลั่วหยางตอบ

 

* ฮวาเปย หรือหม่าอี่ฮวาเปย คือบริการสินเชื่อผู้บริโภคจากบริษัท Ant Group บริษัทในเครือ Alibaba โดยหลังจากสมัครแอพพลิเคชั่นที่ให้บริการแล้วจะได้วงเงินในการกู้ยืม 500-50,000 หยวน

* หมาต๋า เป็นคำสแลง หมายถึงตำรวจ

* ฮัมมัม (Hammam) หรือ เตอร์กิช บาธ (Turkish Bath) เป็นวิธีการอาบน้ำในที่สาธารณะดั้งเดิมวิธีหนึ่งของชาวตะวันออกกลาง โดยอาศัยอุณหภูมิสูงภายในห้องอาบน้ำทำให้คนเหงื่อออกเยอะๆ จากนั้นค่อยอาบน้ำด้วยน้ำอุ่นหรือน้ำเย็นเพื่อขจัดสิ่งสกปรก ผ่อนคลายกล้ามเนื้อและกระดูก หรือขจัดความเมื่อยล้า

 

  

โปรดติดตามตอนต่อไป…