ทดลองอ่าน ฝันดีว่ามีเธอ ตอนที่ 2

ทุกคนหันมองตามสายตาและการพยักพเยิดของลีโอทันที ทำให้พบว่าเจสกำลังเดินตรงมาทางนี้พร้อมกับเชอรีล…นางแบบสาวสูงยาวเข่าดีที่มีผมสีทองตาสีฟ้าเปล่งประกายสดใส…ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันทุกกระเบียดนิ้วราวกับหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นระดับโลก

“มาทานข้าวกันเหรอ” เจสทักหลังจากรับไหว้จากทุกคน เขาเป็นผู้ชายที่ไหว้สวยและดูนุ่มนวลกว่าฝรั่งทั่วไป พอเห็นณชามองเขาอย่างตกตะลึงจึงส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนตามปกติ เธออาจตกใจที่คิดว่าตอนนี้เขาอยู่ภูเก็ต แต่อยู่ๆ กลับมาโผล่ตรงนี้ได้ “ผมเพิ่งกลับจากภูเก็ต หิวมาก…พอออกจากสนามบินเลยมาแวะทานข้าวที่นี่ก่อน”

ณชาพยายามยิ้มตอบและพยักหน้ารับฟังเหมือนรู้ว่าเขาบอกออกมาแบบนั้นเพื่อไขข้อสงสัยของเธอโดยเฉพาะ

“แด๊ดดี้ชับบบ เลาไปดูจีราฟมาด้วยล่ะ แต่พี่ชาชาใจร้ายมากเลย ไม่ยอมให้เลาลงไปเล่นกับจีราฟ!” เด็กชายรีบฟ้องผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าดื้อดึง ลีโอชอบเรียกณชาว่า ‘ชาชา’

“ณชาไม่ได้ใจร้าย แต่สวนสัตว์ไม่ให้เราลงจากรถ นายอ่านหนังสือไม่ออกล่ะสิลีโอ ถึงไม่รู้ว่าเขาเขียนป้ายติดไว้ว่าห้ามลงจากรถ ไม่รู้เรื่องเลย!” มาร์กี้เถียงแทนณชาที่โดนกล่าวหา

“แต่เลาอยากเล่นกับจีราฟ!”

“แต่นายจะโทษว่าณชาใจร้ายไม่ได้ เพราะเขาห้ามลงจากรถ”

ณชามองมาร์กี้ด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างซาบซึ้งใจยิ่งนัก นานๆ ทีจะรู้สึกว่าตัวเองมีพรรคพวกคอยเข้าข้างแบบนี้สักครั้ง จนอยากจะวิ่งแจ้นไปซื้อของเล่นที่แพงที่สุดในห้างให้มาร์กี้คนดีที่หนึ่งสิบชิ้นไปเลย!

“แล้วจะไปไหนกันต่อรึเปล่า ทานข้าวเสร็จอยากไปเที่ยวกับแด๊ดดี้ต่อไหม” เจสเสนอขึ้น

“ไปๆๆ!” เด็กๆ พากันตอบรับอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับกระโดดลงจากเก้าอี้

“ลูกทานข้าวกันให้เสร็จก่อน เดี๋ยวแด๊ดดี้ทานเสร็จจะมารับไปด้วยกัน”

พอคล้อยหลังเจสกับเชอรีลที่ขอแยกตัวไปด้านในของร้าน พสินก็ได้ทีซ้ำเติมณชาอีกระลอก

“เป็นไงล่ะ เห็นเขาควงกันมาสวีตตำตาแล้วเมินเหมือนเราเป็นแค่อากาศแบบนี้…รู้สึกยังไงบ้างณชา”

“ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย!” ณชาเชิดหน้าอย่างดื้อดึง

“คนปากแข็ง”

“แล้วพี่พีทจะมาย้ำเพื่ออะไรเนี่ย ก็รู้อยู่ว่าณชาเจ็บ!”

พสินฟังแล้วเผลอยิ้มอย่างเอ็นดูคนเจ็บ “เจ็บทีเดียวแล้วจบก็ยังดีกว่าปล่อยยืดเยื้อจนเจ็บไม่จบไม่สิ้นนะณชา”

“รู้แล้ววว…แต่ตอนนี้มันยังจบไม่ลงนี่นา จะให้ณชาทำไงเล่า ต่อให้พี่พีทพูดจาทำร้ายจนณชาชักตายไปตรงนี้ ณชาก็ยังตัดใจไม่ได้อยู่ดี…”

“พี่ขอโทษ…อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนี้สิ”

“แต่ว่าเขาไม่แคร์เลยจริงๆ ด้วยเนอะ เสียใจชะมัด…”

“นี่เพิ่งรู้เหรอ พี่ก็เห็นว่าเขาไม่เคยแคร์แบบนี้มาตั้งนานแล้ว ที่ผ่านมาเขาดีด้วยก็เพราะเหตุผลอื่น ไม่ใช่เพราะเขามีใจอย่างที่เธอมโนเลย แต่มันไม่ใช่ความผิดของเขานะ อย่าไปโทษเขา เจสเจ้าชู้ แต่ค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษ”

“…”

“คนบางคนน่ะ ถึงเขาจะรู้ตัวว่าเราแอบรักหรือรู้สึกยังไงด้วย แล้วเขาไม่เคยปฏิเสธหรือห้ามปรามเราตรงๆ หรือทำอะไรให้เห็นว่าเขารู้ตัวทุกอย่าง ก็อาจเป็นเพราะเขาอยากถนอมน้ำใจเรา เพราะถือว่าเราเป็นคนสำคัญคนหนึ่งที่เขาไม่อยากสูญเสีย ถึงเขาจะไม่ได้รักเลยก็เถอะ อย่างณชา…เจสคงสำนึกบุญคุณไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องลูกๆ เขา แล้วก็คงเอ็นดูเหมือนณชาเป็นลูกสาวคนหนึ่งด้วย ครั้นจะตัดรอนตรงๆ ก็ใช่ที่ เพราะณชาเป็นเพื่อนสนิทของเจมี่”

การตอกย้ำทุกประเด็นอย่างชัดเจนของพสินทำให้ณชาพูดไม่ออก นาทีนี้อาการมั่นหน้าอย่างดื้อดึงไม่มีให้เห็นเลย…

“เดี๋ยวพอมาร์กี้ลีโอไปกับพ่อ พี่จะพาไปเที่ยวต่อนะ อยากไปไหนเป็นพิเศษไหม”

“พูดเหมือนพี่พีทมีรถพาไปงั้นแหละ”

“ถึงมีแต่ตัวพี่ก็พาไปได้”

ณชามองค้อนใบหน้าประดับยิ้มหวานๆ เอาอกเอาใจของอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้เต็มแก่ “แล้วชวนไปเที่ยวนี่มีเงินเลี้ยงณชาไหมถามหน่อย”

“จะเอาที่ไหนมามีล่ะครับบบ…พี่เพิ่งกลับจากไปปีนเขาที่ปากีสถาน ขอกู้ณชาก่อนละกัน นะ…”

“เกลียดดด!”