ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 7 – บทที่ 8

“หนู…ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ หนูจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” หญิงสาวบอกอย่างหนักแน่น มาถึงตอนนี้แล้วไม่มีอะไรที่เธอจะทำได้มากไปกว่าการยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น

“รับผิดชอบยังไง ผ้ามันเสียไปแล้ว ชื่อเสียงก็เสียไปแล้ว แบบนี้ยังไม่รู้เลยว่าคุณบัวทิพย์จะยังไว้ใจให้ยืมผ้าเขามาใช้อีกรึเปล่า เป็นพี่ก็กลัวว่าจะเอาผ้าราคาเป็นล้านของเขามาเสียหาย”

“หนูจะชดใช้ค่าเสียหายเองค่ะ แล้วก็จะขึ้นไปคุยกับคุณยายด้วยตัวเอง ไปกราบขอโทษเพราะทุกอย่างเป็นความผิดของหนูเอง หนูจะไม่ยอมให้ทางกองได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้เด็ดขาด” ยิ่งกล่าวน้ำเสียงก็ยิ่งแหบแห้งเต็มที ชัชพลจึงช่วยพูด

“คุณเก๋ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ มันเป็นเรื่องไม่คาดฝัน ไม่ว่าใครคงไม่อยากให้เกิดขึ้นหรอก และผ้าผืนนี้ก็ไม่ได้มีราคาอะไรมากมาย เป็นผ้าที่ทำขึ้นเลียนแบบผ้าโบราณ ขนาดผมยังไม่ได้ซีเรียส คุณยายท่านเป็นคนใจดี ก็จะต้องให้ทุกอย่างเป็นไปตามข้อตกลงเดิมแน่นอน ขอแค่ยืนยันว่าจะดูแลปกป้องผ้าของท่านให้เข้มงวดกว่าเดิมก็พอแล้วล่ะครับ”

“คุณชัชพลต้องช่วยพี่นะคะ ช่วยพูดกับคุณบัวทิพย์ให้ด้วยนะ” หัวหน้าสไตลิสต์เอ่ยปากอ้อนวอน

“ครับ ผมจะช่วยพูดให้”

ได้ยินอย่างนั้นแล้วสีหน้าของฤทัยค่อยดีขึ้นบ้าง ส่งยิ้มจืดเจื่อนให้ชายหนุ่มก่อนจะหันมาพูดกับรัตน์สิกาด้วยท่าทีจริงจัง

“ส่วนเธอ…ใบบุญ พี่ถูกชะตากับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน เมื่อก่อนตอนที่ยังเป็นมือใหม่พี่เคยได้รับโอกาสยังไงก็อยากให้เธอได้อย่างนั้น จนตอนนี้พี่ก็ไม่สงสัยเรื่องความสามารถของเธอ แต่คิดว่าเธออาจจะยังเด็กอยู่ถึงได้ขาดไปอย่างหนึ่ง…มันคือความรับผิดชอบ”

“พี่เก๋…” หญิงสาวครางชื่อของคนเป็นหัวหน้าอย่างหมดเรี่ยวแรง

“ถ้าเป็นละครแนวปัจจุบันแล้วเธอเกิดทำเสื้อผ้าเสียหายขึ้นมา ต่อให้เป็นแบรนด์เนมก็พอจะชดใช้เงินได้ แต่ไม่ใช่กับละครพีเรียดที่ผ้าทุกชิ้นมีคุณค่ามากโดยเฉพาะคุณค่าทางจิตใจ ไม่ใช่แค่เงินแล้วจะชดใช้ได้หรอกนะ ดังนั้นพี่จะดูแลทุกอย่างด้วยตัวเองคุณบัวทิพย์ท่านจะได้วางใจ ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาทำงานแล้ว ถ้าพี่รับงานเรื่องอื่นที่เป็นแนวปัจจุบันแล้วเรียกความเชื่อมั่นที่มีต่อเธอคืนมาได้ พี่จะติดต่อไปอีกทีแล้วกันนะ” พูดจบฤทัยก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่รอฟังคำอุทธรณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

“เดี๋ยวผมจะไปช่วยคุยกับคุณเก๋ให้เอง” ร่างสูงกำลังจะเดินตามไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงล่องลอย

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำผิดจริง กล้าทำก็ต้องกล้ารับ ต่อให้พี่เก๋ยอมฟังคุณแต่พี่พัฒน์จะไม่ยอมปล่อยผ่านความผิดพลาดของฉันเด็ดขาด แค่ไล่ฉันออกโดยไม่ต้องให้ฉันไปออกรับต่อหน้าพี่พัฒน์ก็ถือว่าพี่เขาดีต่อฉันมากแล้ว เพราะพี่เก๋เองก็คงจะโดนพายุอารมณ์จากพี่พัฒน์ไม่น้อย”

หัวหน้าสไตลิสต์ว่าจริงจังเรื่องงานแล้ว ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นผู้กำกับยิ่งจริงจังกว่าหลายร้อยเท่า แล้วไหนจะยังภรรยาของผู้กำกับที่ทำหน้าที่เป็นผู้จัดละครอีก ปล่อยให้เรื่องมันจบลงแบบเงียบๆ จะดีกว่า

ชีวิตการงานของเธอพังทลายแล้วและไม่อาจกอบกู้คืนได้อีก

“ต่อไปเรื่องผ้าคุณคงต้องติดต่อกับพี่เก๋โดยตรงแล้วนะคะ ฉันคงเข้าไปช่วยอะไรไม่ได้แล้ว หลังจากนี้ฉันจะรีบเดินทางไปอธิบายกับคุณยายให้เร็วที่สุด” รัตน์สิกาบอกแล้วหันหลังก้าวเดินฉับๆ แม้ชายหนุ่มจะตะโกนถามตามหลังก็ไม่ยอมเอ่ยปากอะไร

“จะไปไหนล่ะคุณ”

ชัชพลเดินตามมาจนเห็นอีกฝ่ายเลี้ยวเข้าห้องน้ำหญิงไปก็ได้แต่พะว้าพะวังอยู่ด้านนอก