ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 4

บทที่ 4

 ลตางค์ใช้หลังตัวเองดันประตูห้องพักส่วนตัวปิดหลังพาร่างเล็กแทรกเข้าไปข้างในท่าทางขลุกขลัก มือกดเปิดสวิตช์ไฟก่อนถอดรองเท้า ข้าวของพะรุงพะรังที่หอบกลับบ้านทั้งเอกสารและกระเป๋าสะพายถูกวางง่ายๆ บนโต๊ะหน้าโซฟาที่เธอทิ้งร่างพักอย่างอ่อนแรง ทั้งที่เปลือกตาหนักอึ้งแต่ก็ยังฝืนทอดสายตาผ่านประตูกระจกตรงระเบียงไปดูฟ้าที่แม้จะมืดแล้ว แต่ก็ยังสว่างด้วยแสงไฟจนมองไม่เห็นแสงดาว

ชีวิตเมืองหลวง…

ห้องชุดขนาดหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่นที่เลือกแล้วว่าพอดีกับการใช้ชีวิตตัวคนเดียวในเมืองใหญ่ บางครั้งก็ทำให้ลตางค์อดรู้สึกไม่ได้จริงๆ ว่ากว้างเกินไป แต่จะทำยังไงได้ เธอเป็นคนเลือกเองว่าจะอยู่ที่นี่ตามลำพัง

กรอบรูปตั้งโต๊ะที่อยู่ในระยะเอื้อมมือถูกหยิบมามองชิดก่อนที่เสียงของเธอจะดังขึ้น

“ตางค์รอดตายมาอีกหนึ่งวันแล้วค่ะยาย”

สายตาของหญิงสาวอ่อนโยนยามมองภาพถ่ายของตัวเองกับหญิงชราสูงวัยที่มีแววตาอ่อนโยนใจดี รอยยิ้มในนั้นทำให้ลตางค์รู้สึกเหมือนได้พลังใจกลับมา ในชีวิตนี้ถ้าถามว่าใครคือที่สุดสำหรับเธอ ลตางค์ตอบได้ทันทีไม่ต้องคิดทวน ‘ยาย’

ยายเป็นที่สุดของหัวใจ ของความรัก ของชีวิตและลมหายใจ แม้ว่าจะจากเธอไปอย่างไม่มีวันหวนคืนกลับมาแล้วก็ตาม

แม้วันนี้ลตางค์จะไม่มีโอกาสได้สัมผัสอ้อมกอดของยายอีกแล้ว แต่ลตางค์เชื่อว่าความรักที่ยายมีให้จะยังอยู่กับเธอเสมอ ถึงอย่างนั้นพอหันไปมองแฟ้มเอกสารที่ตัวเองหอบกลับบ้าน สายตาก็ยังเปลี่ยนเป็นละห้อยอ่อนใจ

แผนงานที่ผ่านฉลุยจากที่ประชุมของปานทิพย์วันนี้ทำให้เธอได้รับมอบหมายให้ทำงานอีกอื้อ ซึ่งลตางค์ก็ไม่คิดจะอิดออดหรอก ถ้ามันไม่เร่งจนต้องหอบกลับมาทำที่บ้านด้วยแบบนี้

…เธออยากเขียนนิยาย…แต่ดูเหมือนคืนนี้จะต้องงดเสียแล้ว

“แถลงข่าวอาทิตย์หน้า โอ๊ย…จะทันเหรอเนี่ย” ลตางค์ครวญกับตัวเอง นึกห่วงไปหมดเมื่อคิดถึงลิสต์รายชื่อสื่อมวลชนหลายสำนักยาวเหยียดที่จะต้องเชิญ

‘ต้องคอนเฟิร์มให้ได้ทุกราย ขาดไม่ได้รู้ไหม’ เสียงของปานทิพย์เหมือนจะตามมาหลอกหลอน

จะเชิญสื่อมวลชนได้ครบตามคำสั่งก็หมายความว่ารายละเอียดทั้งหมดต้องพร้อมให้สื่อมวลชนเหล่านั้นพิจารณาด้วย ซึ่งเท่าที่ลตางค์คำนวณเวลาคร่าวๆ ก็พบว่าเธอต้องทำให้เสร็จภายในพรุ่งนี้เช้าเพื่อให้ปานทิพย์ตรวจทาน

“เอาน่าลตางค์ ทำงานแค่นี้ไม่ตายหรอก” ลตางค์ให้กำลังใจตัวเองก่อนเลื่อนสายตากลับไปมองสบตายายในภาพ “ตางค์เสียอย่างใช่ไหมคะยาย”

รอยยิ้มสดใสกระจ่างทั่วใบหน้าในยามที่ลตางค์วางกรอบรูปลงที่เดิมเบามือ หางตาที่เห็นไฟกะพริบสีแดงๆ ของแป้นวางโทรศัพท์ซึ่งกำลังพยายามส่งสัญญาณบอกว่ามีข้อความทิ้งไว้ทำให้ชะงัก

ใครโทรมาฝากข้อความกันนะ…